Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1934, Qupperneq 20

420
En jeg hefi stráð ertum og
grjónum á leiðina.
— Jeg hefi farið um mikla
skóga til að komast hingað. Jeg
veit ekki hvað þeir heita, en
jeg hefi stráð ertum og grjón-
um á leiðina.
— Jeg segi kisu þetta, en jeg
gerði það ekki vegna þess, að
þeir rændu mjer frá pabba og
mömmu, ekki vegna þess þeir
rændu mjer fyrir brúðkaupið,
ekki vegna þess þeir lokuðu mig
inni í myrkri og kulda, ekki
vegna þess að hár mitt er orðið
hvítt og æska mín liðin, en
vegna þess að ræningjaforing-
inn kastaði börnunum mínum
sjö í ána.
Þegar Magnhildur hefir heyrt
mál hennar til enda, stendur
hún upp. Hún gengur til föð-
ur síns og hefir yfir orð fyrir
orð af því, sem hún hefir heyrt.
Meðan hún er að tala, er svipur
hennar kaldur og strangur, en
hún talar skýrt og greinilega.
En það er reiði og sársauki í
röddinni, svo að þeir sem hlusta
á hana, skilja og finna alt það,
sem systir hennar hefir liðið
og finst það vera eigin þján-
ing.
Á meðan Magnhildur er að
tala, kemur hún auga á Bib-
líuna, sem liggur á borðinu fyr-
ir framan föður hennar, og jafn
skjótt og hún hefir lokið sögu
Urðar, tekur hún bókina og
skeliir henni aftur. — Þú boð-
ar frið, segir hún við bókina,
en þú hefir auðvitað ekki hug3-
að að annað eins og þe.ta gæti
komið fyrir. Þe3sa lætur þú
ekki óhegnt. Jeg vil fórna lífi
mínu og öllu, sem mjer er kær-
ast, al.ri ham'ngju minni, til að
hefna sys ur minnar. En nú legg
jeg þig til hliðar, því jeg hefi
á öðrum kenningum að halda í
kvöld en þínum.
Hún leggur bókina á sinn
venjulega stað upp á skápinn
og snýr sjer að karlmönnunum.
Svipur þeirra bendir til að þeir
sjeu til alls búnir.
Faðirinn stendur upp og
gengur til Urðar, sem situr und-
ir kettinum og strýkur honum
LESBÓK MORGUlsiBLAÐSINS
og hefir þuluna sína yfir aftur
og aftur.
Það er ekki gott að sjá, hvort
hún veit hvað hún er að gera.
Það er erfitt að ímynda sjer,
að hún sje með öllum mjalla.
Það lítur helst út fyrir, að hún
hafi hugsað með sjer, áður en
hún sökk í þessa eymd, hvað
hún skyldi gera, ef hún slyppi
frá ræningjunum, og nú talar
hún og framkvæmir eins og hún
hafði ætlað sjer, án þess að hún
viti sjálf lengur um hvað hún
er að tala.
Faðirinn stendur grafkyr og
horfir á hana. Hann þrútnar í
framan og þegar hann talar
verður röddin óskýr.
Alt til þessa hefi jeg verið
friðsamur maður, og engum
gert mein.sem af konu er fædd-
ur. En að hætti feðra minna
heimta jeg hefnd fyrir þetta,
án þess að leita aðstoðar yfir-
valdanna. Vilji einhver koma
með mjer þá er vel, annars
skal jeg og byssan mín útkljá
málið.
Bróðir Urðar, sem var aðeins
5 ára, er henni var rænt og
man naumast eftir henni, gníst-
ir tönnum án þess að honum
sje það ljóst, og maðurinn, sem
ætlaði að kvænast Urði, hefði
hún ekki týnst, er náfölur og
dregur andann svo þungt, að
andardrátturinn verður hryglu-
kendur.
Þeim ljettir báðum við orð
gamla mannsins. Að fara móti
ræn ngjunum, hve margir sem
þeir eru, og brytja þá niður
fyrir hund cg hrafn, er það
eina, sem slökt getur hefndar-
þorsta þe'rra.
Þegar Magnhildur sjer að
maðurinn hennar vill fylgja
föður hennar hættir hún að
gráta og lítur upp.
— Vegna Urðar er jeg glöð
yfir því að jeg er gift þjer —
segir hún.
— Ef þú værir ekki maður-
inn minn, þá hefðirðu ekki ver-
ið hjer í kvöld og pabbi hefði
ekki haft hetju á borð við þig
við hlið sjer.
Hún hættir öllum kveinstöf-
um, en undirbýr burtför karl-
mannanna. Hún tekur fram föt
þeirra, skó, sokka, beiti, hnappa
og bönd og gætir vandlega að
öllu, til að fullvissa sig um að
það sje í lagi. Því í þessa för
má ekkert vanta.
Faðirinn fer til nágrannanna
til að biðja þá um Lðveislu.
Á meðan bíða tengdasonur
hans og sonur heima og taka
fram byssur og skotfæri og
leggja á hnífana.
Að lokum eru þeir tilbúnir,
og þá skipar Magnhildur þeim
öllum í háttinn. Hún er sjálf
neydd til að vera á fótum nokk-
urn tíma enn, segir hún, til að
búa út nesti þeirra.
Þessi vesalingur, sem að
garði bar, hefir hreiðrað um
sig í hálminum og er sofnaður.
Það var ómögulegt að koma
honum til að hátta í rúmi.
Það er dauðakyrt í kringum
Magnhildi, og í kyrðinni hverf-
ur hugur hennar til þeirrar
stundar fyrir tveim tímum eða
svo, þegar allir sátu saman í
friði og næði og heyrðu ávarp
englanna til hins mikla friðar-
höíðingja.
Hún mintist þess, að hún
setti biblíuna til hliðar, eins og
hún heldi að það, sem þau
ætluðu sjer að gera, væri móti
kenningu hennar.
Þegar hún er nú að ganga
um stofuna og undirbúa för-
ina, getur hún ekki skilið, að
það sje þannig. Það getur ekki
verið að fyrirgefa eigi þeim,
sem stela og myrða?
Hún vissi, að Jesús fyrirgaf
óv num sínum, en það var alt
annað: Hann sagði um þá, að
þeir vissu ekki hvað þeir gerðu.
En þeir, sem fara þannig
með saklausa konu, að hún er
eins og villidýr, þegar hún kem-
ur aftur he m — ber ekki að
hegna þeim? Guð getur ekki
slept þeim við refsingu.
Meðan hún er í þessum hug-
leið ngum, heyrir hún ljett
skrjáfur. En það er svo óljóst,
að það verður varla greint. Það
er e'ns og flökthljóð f ðrilda-
vængja. Hún gengur til dyra