Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1935, Blaðsíða 8
32S
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Minnismerki hjá Schipkaskarði.
Á 1400 metra háum fjallshrygg
hjá Schipkaskarði í Búlgaríu er
búið að reisa þetta minnismerki
um Búlgara þá, sem fellu í stríð-
inu milli Kússa og Tyrkja 1877,
og sem börðust fyrir sjálfstæði
Búlgaríu.
ir gætu varist ásælni og fjand-
skap Indíánanna.
Er White kom til Englanda, yar
þar ait á tjá og tundri. Oíriður-
mn við Spánverja var í uppsigl-
ingu og ráðandi menn þar í iandi
þóttust hafa öðrum hnöppum að
hneppa en að veita fáeinum land-
nemum í fjarlægri heimsálfu lið-
veisiu. Og fyrst fjórum árum síð-
ar, árið 1591, gat White iagt af
stað að nýju til hjálpar vinum
sínum og vandamönnum. Og er
hann kom til Koanoko-eyjunnar,
voru liðm nákvæmiega fjögur ár
frá því að Virgima dótturdóttir
hans fæddist. Svo hafði verið um
talað, að ef landnemarnir þyrftu
að flýja eyjuna, skyldu þeir rista
á trjástofnana, hvert þeir hefðu
flust búferlum, og ef krossmark
væri rist þar undir, átti það að
vera merki þess, að þeir væru í
nauðum staddir. Þegar White
steig á land á Roanoko-eyjunni,
sá hann skjótlega hverskyns var.
Vígið var fallið, og grasið óx o-
áreitt, þar sem bjálkakofar land-
nemanna höfðu verið. Undir einu
Cedrus-trjenu fann hann fimm
líkkistur, sem höfðu verið grafn-
ar upp, og var búið að ræna lík-
unum. Ennfremur fann hann
tætlur af bókum sínum og mynd-
um á víð og dreif. Á eitt trjánna
sá hann að var rist með stóru
letri orðið „Kroaton“, sem er
nafn á nærliggjandi eyju. Þang-
að ætluðu þeir sjer að fara, en
fárviðri hið mesta hrakti þá á
haf út, og þrátt fyrir fortölur og
grátbænir White var skipstjór-
inn ófáanlegur að leita strandar
Ameríku að nýju, og sneri aftur
heim til Englands, svo að White
auðnaðist ekki að sjá framar
dóttur sína og vini.
Fyrst nokkrum árum síðar, í
maímánuði árið 1607, náðu Eng-
lendingar varanlegri fótfestu í
Ameríku og stofnuðu þann ný-
lendu-vísi, er síðar urðu hin víð-
lendu og fólksmörgu enskumæl-
andi lönd í Ameríku. Og þá fyrst
fregnaðist um afdrif landnem-
anna frá Roanoko-eyjunni. Indí-
ánarnir greindu frá afdrifum
þeirra og sögðu, að þeir hefðu
um nokkurra ára skeið verið í
góðri vináttu við frumbyggjana,
þar til að þeir voru alt í einu og
af óskiljanlegum ástæðum á-
kærðir fyrir töfrabrögð og strá-
drepnir, að undanskildum fjórum
karlmönnum, tveimur drengjum
og einu stúlkubarni, sem Indíána-
höfðinginn hefði sjálfur náðað
með sjerstakri viðhöfn.
Hvort þessi telpa hefir verið
Virginia Dare, er gáta, sem ald-
rei verður ráðin.
Smcelki.
— Hvers vegna sagðirðu horna-
leikaranum upp?
— Vegna þess að það var altaf
málmbragð að honum.
— Jeg hefi einhversstaðar sjeð
andlit yðar áður.
— Það getur vel skeð.
— En það hefir þá verið á öðr-
um stað.
— Það getur ekki verið. And-
litið hefir altaf verið á sama stað.
Kapphlaup
var háð í Chelsea í Englandi í
sumar og voru keppendur
trumbuslagarar úr ýmsum her-
deildum. Börðu þeir bumburnar
látlaust, og sjest hjer einn þeirra
á sprettinum .
— Það er fallega gert af yður
að vilja bera mig, en verðið þjer
ekki sárfættur á grjótinu?
— Grjóti? Hvaða grjóti?
Frá Kína. Kennari: Teiknaðu
nú upp landamæri vor Chin-
Chu.
— Það get jeg því miður ekki.
Jeg hefi ekki lesið blöðin í morg-
un.
— Mundi frændi þinn eft:r þjer
þegar hann samdi erfðaskrána?
— Það er áreiðanlegt. .Jeg fekk
ekki grænan eyri.
....———••••