Lesbók Morgunblaðsins - 28.06.1936, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
205
hann að vinna, það sem hann
kunni, en jeg ætla að það væri
ekki margt. Hans besta verk var
að hlaða úr grjóti, gat hann gert
það bæði fljótt og vel. Hlóð hann
í ýmsum stöðum fjárborgir,
kringlótt byrgi vir grjóti lianda
fje. 1 brunna hlóð hann víða,
kjallara og grunna undir timbur-
hús í kaupstöðum o. m. fl.
Eitt hið fyrsta, sem jeg vissi
til um verknað Ólafs kunningja,
var, að hann lá við vegabætur á
Fjarðarheiði, mikinn hluta sum-
ars. Ætla jeg helst að hann lægi
þar við tjald og væri einn síns
liðs, eða verkstjóri.
Það mun hafa verið á árunum
1855—’60 að Ólafur komst í kynni
við stúlku sem Katrín hjet Sig-
urðlardóttir. Hún var af gó'ðu
bændafólki komin og atgjörvis
kvenmaður að vexti og vænleik.
Fór svo að þau áttu barn saman.
Var það sveinn og nefndur Bene-
dikt. Sá annmarki var á hag
Katrínar, að hún hafði eignast tvö
börn áður, sitt með hvorum, og
nú er hið þriðja bættist við, var
hún komin í „sekt“, sem varð að
afplánast með flengingu eða fje-
gjaldi. Peninga átti hún enga til,
en hjá flengingunni mátti kom-
ast, ef hún giftist Ólafi, og varð
það úr. Sýndist flestum, sem
Katrínu þektu, að það væri neyð-
arúrræði fyrir hennar hönd.
Á Hjartarstöðum í Eiðaþinghá
bjuggu þá valinkunn sæmdarhjón,
Vilhjálmur Árnason og Guðný
Gunnarsdóttir. Nú er Ólafur kunn-
ingi hafði fyrir konu og barni
að sjá, leggur hann að Vilhjálmi
að lofa sjer að byggja íbúðarhús
í hans landi. Varð það úr að hann
fekk leyfi til þess að byggja sjer
bæ í brekkunum upp frá Hjartar-
stöðum, rjett í búfjárhögum.
JEG ÆTLA það væri sumarið
1856 að Ólafur bvrjaði að
byggja. Voru nýbýlinif þegar gef-
in ýmis nöfn, svo sem Lyngvellir,
Sólheimar, Ljósheimar, og hús-
bóndinn þá kallaður „Ólafur í ljós-
inu“. Seinna bættist við Þjófaból.
Vel má vera að nöfnin hafi verið
fleiri.
Ólafur vann um sumarið að
húsagerð, en Katrín var niðri í
Borgarfirði hjá fólki sínu með son
þeirra. Um haustið kom hún til
Ólafs. Var húsið þá svo vel á veg
komið, að nú var farið að hugsa
fyrir kjöti og slátri til vetrarforða,
auk annara matvæla.
Ógjörla man jeg hvernig það at-
vikaðist að sá kvittur kom upp að
„Ólafur í ljósinu“ mundi fá sjer í
soðið af geldfje, sem væri í kring
um hýbýli hans. Leið nú ekki
langt um þar til einn góðan veð-
urdag að Ólafur fekk heimsókn af
hreppstjóranum í Eiðaþinghá,
Jóni Einarssyni í Snjóholti, ásamt
2—3 bændum. Leituðu þeir í hús-
inu og fundu nokkra eyrnalausa
hausa, þar á meðal tvo mislita,
sem einn þeirra bauðst til að
sverja sína eign. 1 kofanum fundu
]>eir einnig töluvert af beinum,
sem útlit var fyrir að væri frá því
um sumarið, og var það þegjandi
vottur um, að hann hefði af og
til stolið kindum allan tímann,
sem hann hafði dvalið þarna.
'C'INS og nærri má geta kom
þetta yfir Katrínu eins og
þruma iir heiðriku lofti, því að
þessar kindur, sem liann liafði
slátrað, eftir ,að hún kom heim,
þóttist hann hafa keypt af ein-
hverjum, sem hann tilnefndi, og
datt henni ekki í hug að vjefengja
það. Hún vissi heldur ekki af því
að hann hafði tekið eyrun af haus-
unum. Sagt var, sem ekki var und-
arlegt, að hún liefði farið að gráta
er hún sá þessar aðfarir, en ÓLafur
segði þá við hana: .,Hí, hí, hí,
harðara áttu eftir, harðara áttu
eftir“.
Litlu seinna flutti hreppstjórinn
í Eiðaþinghá ÓLaf ofan á Eski-
fjörð. Yar sagt að hann hefði
verið látinn reiða undir sjer haus-
ana eyrnalausu.
Þá var Jónas Thorsteinssen sýslu-
rniaður í Suður-Múlasýslu og bú-
settur á Eskifirði. Tók liann á
móti Ólafi og var hann settur í
varðhald. En morguninn eftir var
hann kominn út, er á fætur var
komið. Svo var hann lokaður inni
í öðrum stað, en ekki hepniaðist
það betur, því næsta morgun, er
upp var lokið búð C. D. Tulinius
kaupmanns, þá var Ólafur þar.
Þeir spurðu hvernig á því stæði að
hann kæmist þetta út og inn um
ramlæst hús.
Óliifur sagði: „Hí, hí, hí, það
var einu sinni að jeg þekti læs-
ingarnar fyrir búðunum hjerna í
Eskifirði“.
Eftir það var hann settur í
klefa úr heilum borðum, og það-
an komst hann ekki.
Jónas sýslum.aður var góðmenni
og vildi fara vel með hann, og
jafnvel vægja honum í hegning-
unni. Áður hafði Ólafur orðið tví-
vegis sekur um þjófnað, svo að
þetta var þriðja brot og hefði hiann
því átt að dæmast á Brimarhólm.
En með því að fyrri brotin komu
undir einn dóm, vildi Jónas láta