Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1936, Síða 4

252
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Súpa jeg vil mjer einn sjampaní-
di'amin
janim, jainm, dramm, dramm,
svo vil jeg fá mjer einn sjerrí-
dramm
og síðan einn portvínsdramm
Svo kneifa jeg af einn
koníaksdramni
og kannske einn viskýdramm,
svo bUðka jeg mig á bankódramm
og brennivíns tek jeg mjer dramm,
Viltu’ ekki rauðvín?
Nei, af rauðvíni tek jeg ei dramm!
Dramm, dramm, dramm, dramm,
ærlegan sterkan drainm.
Burt með alt sætt og svikið
því sje úr landi vikið.
Einn beiskramman,
einn rammbeiskan
af rommspritti fæ jeg mjer dramm.
Vísunni var tekið með fögnuði,
en ekki veit jeg hvort heldur var,
að fólkið var tornæmt, eða vísan
tornumin, en svo fór, að allir rugl-
uðust í „drömmunum“ og gekk
söngurinn lengi vel á inisvíxl,
þangað til ekki var um annað að
gera en hætta, og hafði þá hver
sína hendingu.
Þessa vísu orkti Halldór læknir
Gunnlaugsson í skóla, og söng
hana þá nafnkunnur Islendingur í
„Fjalakettinum“ fyrir fullu húsi og
hlaut mikið lof fyrir.
E G A R gljúfrunum sleppir
á Fagradalsbraut upp frá
Reyðarfirði og komið er inn í dal-
inn, sýnist hann ekki bera nafn
með rentu, því á kafla er hann
sviplaus, um það bil er vötn deilir
til Reyðarf jarðar og Fljótsdals-
hjeraðs. Nú verða fjöllin svip-
minni, en ofan grænna hjalla, sem
eru hver upp af öðrum, sjást snjó-
hvítar rákir með stuttu millibili —
tiplandi fossar, sem glampa mót
sólu og í hlíðunum milli þeirra
hvítar skjaldfannir.
Alt í einu er komið í Egilsstaða-
skóg. Þá finnur maður það að
Fagridalur ber nafn með rentu,
eða hefir borið áður meðan hann
var allur skógi klæddur. Angian af
f jólum, reyr og lyngi berst að vitum
manns. I skjóli skógarins er alt
umvafið glitrandi skarti — en
skógurinn sjálfur er sjúklingur.
Þarna mætti oss fyrst sú hrygðar-
mynd, sem nú er að sjá í flestum
eða öllum skógum austanlands og
norðan, og máske víðar. Skógar-
maðkur hefir farið herför um þau
lönd, þar sem mannshöndin hefir
ekki náð að eyðileggja skógana,
og þar sem hún er nú að reyna að
bæta fyrir brot sín með því að
hlynna að skógunum. Það er sorg-
legt að sjá hvernig mannvit og
þekking verður að lúta í lægra
hald, og standa máttvana gegn
þessum örsmáu yrmlingum, sein
kallast skógamaðkar. Sjá þá
leggja undir sig hvert einasta lauf
á stórum svæðum birkiskóga, vefja
þau utan um sig og láta þau
trjena, einmitt um það leyti er
hríslurnar hafa mesta þörf fyrir
það að blöðin safni sjer dögg og
sólbaði.
FLJÓTSDALUR lætur lítið yfir
sjer við fyrstu kynningu.
Þegar Egilsstaðaskóg slepti ókum
vjer út að Eiðum, um heldur svip-
lítið land í nærsýn. Mörgum þykir
þó fallegt á Eiðum — fljótið,
hólminn þar, sem einu sinni gaf
ekki Slútnesi eftir, fjallasýnin á
allar liendur.
Reisuleg bygging er nú á Eiðum,
hátimbruð hús hvert við annað,
hvítmáluð með rauðum þökum.
Staðarlegt er lieim að líta, eins og
víða hvar, þar sem ný kynslóð
er að byggja landið. En vjer ferða-
menn söknum samræmissvipsins
railli húsabygginga og landslags.
Gömlu torfbæirnir með mörgum
stafnþilum að hlaði, fai'a langbest
við íslenska fjallanáttúru. Þetta
varð manni átakanlega Ijóst þarna
á Eiðum. Mitt á milli stórbygg-
inganna, sem mótaðar eru af er-
lendum stíl, eru enn leifar af
gamla bænum, brot úr eldhúsi með
hlóðum, dyrum gegn um stafn, og
keppist áreptið yfir þeim dyrum
við stórhýsin um kring, að láta
sólina gera sig jafn hvítt. Tvær
aldamenningar horfast þarna í
augu. Og varla hefi jeg fundið
jafn átakanlega fyr hvernig ís-
lenska menningin fer halloka, því
að gamall heimamaður benti með
fætinum á rústir gamla bæjarins,
og sagði á þessa leið:
„Því miður er nú þetta enn eftir
af gamla bænum“.
KIRKJA er á Eiðum, lítið hús,
snoturt, en ekki kirkjulegt
ásýndum. En þegar inn er komið
grípur mann helgi, því að maður
finnur ósjálfrátt að hjer er guðs-
hús.
Umliverfis kirkjuna er fagur
trjágarður. Hann lætur ekki mikið
yfir sjer, fremur en kirkjan. Þar
er ekki tildur nje prjál — aðeins
einn legsteinn og einn járnkross,
sem ástvinir hafa reist til minningar
um framliðna. Þeim fegurri eru
lág og fjöllit blóm, sem horfa
döggvotum augum upp úr grænu
grasi á lauftrje og barrtrje, vagg-
andi greinum sínum sem blævængj-