Lesbók Morgunblaðsins - 11.04.1937, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 107
Brúðan, sem
gekk aftur.
(Smásaga).
ARIN líða og minninganna
fjöld um stóra og smáa við-
burði daglega lífsins hrúgast upp
í meðvitundinni og birgja niðri
atburði, svo þeir týnast manni,
þangað til alt í einu að smáatvik
geta eins og vakið upp endur-
minningarnar frá dauðum.
Þannig leiftraði löngu gleymd
endurminning alt í einu upp í hug
skoti Bob Rivers, leynilögreglu-
mannsins, er frú Sweeney tók
brúðuna, rjetti drenghnokkanum
hana og ýtti honum út úr dyrun-
um um leið og hún sagði:
— Farðu nú út, dengsi minn,
og leiktu þjer að brúðunni á með-
an jeg er að tala við ókunnuga
manninn.
Bob Rivers hafði rent augunum
eitt augnablik á brúðuna. Það
var í raun og veru varla hægt að
nefna hana því nafni, svo var hún
skítug og rifin og ólöguleg.
En samt minti hún hann á
brúðu, sem hann hafðl einu sinni
átt og sem frek vinstúlka hans
hafði hnuplað frá honum. Og það
var engin önnur en frú Sweeney.
En langt var síðan þetta var.
— María, sagði hann svo, Ert
þú gift Abe Sweeney?
Hún leit á hann. Ómögulegt var
að sjá, að hún gleddist yfir end-
urfundi þeirra. — Jeg þekti þig
strax, sagði hún. Hvað er erindi
þitt hingaðt
Bob Rivers leit í kringum sig
í stofunni. Þar var ekkert sjer-
staklega eftirtektavert. Stofan
var ósköp blátt áfram.
— Er maðurinn þinn ekki
heima? sagði hann — í stað þess
að svara spurningu hennar.
— Nei, hann hefir ekki verið
heima í viku, sagði hún afundin.
Hann fór til Chicago.
— Hvenær fór hann? Getiu' þú
gefið mjer utanáskrift hans?
Hún hvesti á hann augun og
sagði síðan:
— Hann fór á föstudaginn var.
Bob leit enn í kringum sig og
sagði svo:
— Þú hefir vistlegt heimili hjer,
María. Má jeg fá að skoða mig
dálítið um hjer?
Kuldalegt bros ljek um varir
hennar er hún gaf honum leyfi
til þess.
En brátt var Bob Rivers kom-
inn út á götuna og mætti þar
drengnum, Jimmy Sweeney, með
hina skítugu og rifnu brúðu í
hendinni. Hann var ekki vel hirt-
ur. En verri var brúðan.
Nokkrum dögum seinna kom
Bob Rivers aftur til frú Sweeney.
Heimsóknin öll og samtalið var
hjer um bil alveg eins og í fyrra
skiftið.
— Ert það þú aftur, sagði frú-
in, er Bob kom, án þess að sýna
nokkra hrifningu í rómnum. Og
aftur sagði hún drengnum að
fara út með brúðuna, meðan hún
væri að tala við ókunnuga mann-
inn.
— Ertu enn kominn til að hitta
manninn minn? sagði hún svo.
Jeg hefi engar fregnir af honum.
Það þykir mjer að vísu einkenni-
legt, því jeg er að komast í pen-
ingavandræði.
— Jæja, svo þú ert að komast
í vandræði með peninga? sagði
Bob. Það var leiðinlegt. Heldurðu
að þú hafir engin ráð ? bætti
hann við og deplaði augunum
snöggvast. Hún ypti öxlum og
sneri sjer undan.
— Jeg skil ekki hvað þú ert að
fara, sagði hún svo. Eða vilt þú
líta á íbúðina einu sinni til?
Hann játaði því. En í þetta
skifti tók það mjög stutta stund
fyrir honum. Brátt var hann
kominn út á gangstjettina og
horfði þar á drenginn hennar
frú Sweeney, þar sem hann dingl-
aði brúðunni sinni, er var ennþá
tuskulegri en síðast.
Bob Rivers brosti. Var hann að
hugsa um brúðuna, sem ungfrvi
Mary Perkins hnuplaði frá hon-
um, hún, sem nú hjet frú Sween-
ev?
Þegar Bob Rivers hringdi dyra
bjöllunni hjá frú Sweeney í
þriðja sinn, hafði hann pakka
undir hendinni. Hann varð dálít-
ið skrítinn á svipinn, er hún ætl-
aði að senda drenginn í þriðja
sinu út með brúðuna sína.
— Bíddu við, drengur minn,
sagði hann og rjetti honum pakk-
ann. Manstu ekki eftir því,
María, er þú eitt sinn tókst frá
mjer brúðu, er við ljekum okkur
saman sem krakkar? Hún var
nærri því eins skítug eins og
þessi. Nú ætla jeg að endurgjalda
þetta á mína vísu, og hjer er
hrein og falleg brúða handa þjer,
drengur minn. Svo fæ jeg þína í
staðinn.
— Nei, nei, hrópaði frú Sween-
ey upp yfir sig. Hana færð þú
ekki. Og him ætlaði að þrífa skít-
ugu brúðuna af drengnum. En
Bob varð fljótari til. Og nú varð
hann að taka á öllum kröftum og
slengja frúnni frá sjer. Svo reif
hann opnar útidyrnar, en tveir
einkennisbúnir lögregluþjónar
komu inn.
— Setjið á hana handjárnin.
skipaði Bob, og gekk síðan að
borðinu. — Þegar jeg sá dreng-
inn þinn með brúðuna, sagði hann
þá, datt mjer í hug brúðan, sem
þú stalst frá mjer, er þú varst
saklausari en þú ert nú. Hún var
mikils virði fyrir mig. Nú skulum
við athuga, hvort þessi er ekki
nokkuð mikils virði líka.
Hann tók upp hmíf og fór að
spretta brúðunni upp. Brátt
hrundu glitrandi demantar niður
á borðið.
— Átti jeg ekki von á, sagði
hann. Þarna eru demantarnir,
sem stolið var í Maiden Lane um
daginn. Við þektum það á því,
hvernig innbrotið var framið, að
Abe Sweeney hafði verið þar á
ferð. Þegar hann var tekinn fast-
ur hafði hann ekki demantana,
svo þeir hlutu að vera hjer. Þú
hafðir dálæti á brúðum. Og svo
er auðsjáanlega enn. Sagan end-
urtekur sig. Alt gengur aftur, —
jafnvel brúður.-------