Lesbók Morgunblaðsins - 09.05.1937, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
141
karlsins í kotinu.
S. B. segir frá Hannesi
gamla Hanssyni
Hannes Hansson.
allan við. En ef mig vantaði eina
kind að kvöldi, þá var jeg barinn.
Þau hjálpuðust að því hjónin að
lemja mig — bæði tvö. Lemja
mig!
Fermingardaginn minn fann jeg
andarhreiður með tólf eggjum.
-Teg tók öll eggin og liafði heim
með mjer. Þetta var um morgun-
inn.
Þegar jeg kom heim frá kirkj-
unni var mjer borinn ýsusporður
og eitt andaregg. Þetta va/- ferm-
ingarveislan mín og öll næringin
daginn þann — að undanskildu
sakramentinu, sem ekki hissaði nú
sjerlega hátt í mjer. En þetta var
ekkert einsdæmi, því á Grjótlæk
fjekk jeg mig aldrei, aldrei sadd-
an. Um sumarið þoldi jeg við —
en þegar haustaði að og húma tók
og veturinn gekk í garð, þá
kvaldi mig líka kuldinn.,
Skömmu eftir rjettir kom jeg
dag einn neðan vir fjöru og
fann nestispoka í „þjóðgötunni“.
I skyndi lej'.sti jeg frá malnum
til að ganga úr skugga um, hvað
hann hefði að geyma. Fyrst varð
f.vrir mjer heilt sauðarlæri, feitur
bringukollur, tveir sviðakjammar,
stórar iiskjur tneð smjöri og
hálf pottkaka. -Jeg man hvern-
ig öllu var raðað í malinn. betur
en þó .jeg hefði fundið hann í
inorgun.
Á meðan jeg leit rannsakandi
augum á þetta lostæti, er garnir
inínar þráðu úr hófi fram, reið
fram á mig ferðalangur, semjeg
ekki þekti. Jeg spurði haún óðar,
hvort hann vissi um nokkurn, er
glatað hefði mal sínum, og kvað
hann nei við því. Þegar jeg hafði
skýrt þetta mál nánar fyrir hon-
um, rjeði hann mjer til að njóta
fundins fengjar, ef jeg fyndi eng-
an eiganda að honum — og bætti
við: Mjer sýnist þjer ekki veita
af því, drengur minn.
Sigrihrósandi dró jeg nú mal-
iun heim með mjer og urðaði
hann vel og vendilega í fletinu
mínu — en þegar jeg ætlaði að
vitja hans, var hann horfinn. Síð-
an hefi jeg aldrei til hans spurt.
En þetta var ekkert. Jeg hafði
að sönnu svelt alt sumarið,
— en með kuldanum og myrkrinu,
frosthörkunum og vetrinum tók
mig að hungra, hungra, hungra,
og hungrið ætlaði að trylla mig.
Dag eftir dag, viku eftir viku,
var jeg látinn bera blautt þang
neðan úr fjöru. Þangið var þurk-
að og notað til eldsneytis. —
Eftir fyrstu ferðina á morgn-
ana var ekki þur þráður á
mjer, og þannig varð jeg að
halda áfram allan daginn, hvern-
ig sem veður var. Ef jeg hefði
ekki verið svo djarfur að skjót-
ast við og við heím á bæi til að
sníkja mjer bita, þá hefði jeg
drepist, drepist eins og kvikindi
— drepist úr hungri, eins og fað-
ir minn.
lokið mörgunstörfuiii mínujni
að var á miðþorra. Jeg hafði
í fjósinu á Grjótlæk og hvorki
fengið vott nje þurt um morgun-
inn, frekar en vant var. Nú lá
næst fyrir að bera þang, og úti
var slagveður mikið óg ofsarok.
Jeg var vanur að fá einiiverja
hungurlúsarkreistu ofan í mig áð
ur en jeg byrjaði á þangburðin-
um, en nú var mjer skipsð að
fara umsvifalaust í þangið, því
jeg væri búinn að svíkjast nógu
lengi um og slæpast við verkin í
morgun. Jeg gékk þegjandi fií,
því jeg vissi sem var, að hjer voru
öll orð óþörf og engrar miskunn-
ar að vænta. En þegar jeg raoib-
aði niður túnið varð mjer það á,
að jeg leitaði mjer skjóls í hest-
húsinu, á meðan ein krapahryðj-
an var að líða hjá. Viðdvöiina í
hesthúsinu notaði jeg til að pissa
á vetlingaræflana mína og þíða
þá. Það var skammgóður verm-
ir, en það var nóg til þess, að jeg
kom þeim upp. Jeg veit vel, að
núna þykir þetta dónalegt — en
svoua var það. Jeg segi það dvcg
satt.
Rjett í því að jeg var að bora
upp á mig glóðvolgum vetlingun-
um — og jeg naut þessa vls til
hjartarótanna — snaraði húsmóðir
in sjer inn í hesthúsið. Þar með
var lokið sæludraum míuum —
og vetlingarnir urðu aftur kald-
ir!
Svarblá í andlitinu og útblásin
af fólsku ætlaði hún að vinda
sjer beint að mjer og lúskra mjer.
En* henni varð fótaskortur á
miðri leið, svo hún fjell á nasirn-
ar niður í blautan og ilmandi
hrossaskítinn — og þegar hún
bjdti sjer á fætur var hún auð-
sjáanlega hálfu reiðari en nokkru
sinni og rauk nú beint á jötuna,
reif þar upp eitt jötubandið og
barði mig með því út úr húsinu
og skipáði mjer að fara tafarlaust
eftir þanginu, eða — — —.
Jeg flýði undan höggunum út
úr dyrunum og leikurinn barst
fram á svellrunninn og spegilhál-