Lesbók Morgunblaðsins - 18.07.1937, Blaðsíða 4

220
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
upp við ána; þar sjer okkur eng-
inn. Ætlarðu að koma?
— Er yður alvara? spurði hún
lágt. Hún var svo falleg þá, að
hann langaði til að taka hana í
faðm sjer aftur og kyssa hana.
Það tók sinn tíma að tala um
fyrir henni, en endirinn varð sá.
að hún lofaði að hitta hann og
láta hann mála sig. Þau ætluðu að
byrja strax um kvöldið.
Svo hittust þau á hverri nóttu,
þegar allir sváfu, í hvammi upp
við ána, stundarf jórðungs gang
frá bænum. Hann valdi henni
stöðu í blómabreiðu, hún átti að
horfa út vfir landslagið — Osku-
buska, sem bíður kóngssonarins.
Hann b\’rjaði með fjöri og
kappi, og fyrstu nóttina gekk alt
vel. Hann efaðist ekki um, að
þessi mynd myndi setja hann á
bekk með fremstu listamönnum
landsins. Já, svona náðargáfur
voru ekki til þess fallnar að nota
þær við afgreiðslu í búð!
En svo fóru erfiðleikarnir að
koma í ljós. Enn var hann fullur
eldmóði, en þetta mishepnaðist
saint hraparlega. Málverkið vildi
ómögulega verða eðlilegt. Fyrsta
teikningin, sem hafði verið all-
góð, hvarf smátt og smátt, eftir
því sem hann hjelt áfram. Svo
eina nóttina strikaði hann með
svörtu vfir alla myndina og kast-
aði penslunum í ána. Svo fór hann
til Evju, sem hafði staðið og horft
á þessa viðurstygð eyðileggingar-
innar, og tók um hönd hennar.
— Jeg er ómögulegur málari,
sagði hann dauflega.
— Já, jeg vissi það, svaraði hún
lágt.
— Jæja? sagði hann, dálítið
móðgaður. Svo hún gat meira að
segja sjeð það! — Æ, jeg held
það sje best að vera ekki að fúska
við þetta lengur, hjelt hann
áfram. — Jeg tek við versluninni
og reyni að verða nýtur maður.
En Eyja — vilt þú — gætirðu
hugsað þjer að giftast mjer?
Hún dró að sjer hendina og
sneri sjer undan.
— Ó, hvað það er ljótt af yð-
ur að vera að spauga með svoleið-
is hluti, hvíslaði hún. Hann heyrði
að hún barðist við grátinn.
—- Það er alls ekkert spaug —
hvernig geturðu haldið það? Mjer
þykir svo voða vænt um þig, Eyja.
Það verður aldrei neitt úr mjer,
ef jeg fæ þín ekki. Jeg hefði ald-
rei haldið, að það væri liægt að
elska svona heitt“.
— Og þetta segið þjer við mig,
— þjer, sem eigið að giftast henni
Stínu! — Ef þjer bara vissuð —
ó, jeg vil ekki lifa lengur!
Hann stóð eftir, alveg orðlaus.
Hvað gekk að henni, hvað var
hún að segja? — Hann að giftast
Stínu! Ekki þó hann ætti að velja
milli hennar og höggstokksins!
Nei, hann skyldi víst ekki gifta
sig, úr því Eyja vildi hann ekki!
Evja, yndislegasta, sætasta og guð
dómlegasta stúlkan í öllum heim-
inum; aldrei skyldi hann gleyma
henni.
Hann svaf þarna í hvamminum
þessa nótt. Um níuleytið um morg
uninn fór hann heim á bæinn til
þess að sækja malinn sinn, og til
þess að revna að fá að kveðja
Eyju. Hann varð að fá að sjá hana
einu sinni áður en hann fór.
Þegar hann kom að stofuhorn-
inu, hevrði hann raddir úti á hlað
varpanum. Hann þekti róm Járn-
gerðar, hún var óinjúk í máli.
Hitt var karlmannsrödd, sem hon-
um fanst hann endilega kannast
við. Ilann stóð kyr og hlustaði.
— Jeg vildi gjarna fá að vera
hjer nokkra daga, sagði maður-
inn; aðeins fáa daga. Jeg er mál-
ari, og ef jeg gæti fengið mat og
húsaskjól, þá skal jeg mála yður
eða . . .“
Lengra komst liann ekki, því
Járngerður greip fram í með
þrumuraust:
— Við hýsum ekki slæpingja
og ónytjunga hjer. Reyndu bara
að koma þjer burt sem fljótast, því
annars siga jeg á þig hundunum?
— Hvað heyri jeg, sigið þjer
hundum á fólk? maldaði ókunni
maðurinn í móinn. — Nú hefi jeg
farið víða og alstaðar verið tekið
vel á móti mjer. — En svona við-
tökur . . .
Jón Arnason hrökk við. Þessi
háa. skræka rödd — það gat ekki
verið neinn annar en Sveinn Kal-
mar. Og hvað í ósköpunum vildi
hann hingað, og hvað gekk að
Járngerði — þetta fór að verða
lielst til dularfult.
Hann gekk fram á varpann. Þar
stóð langur og ótjálegur maður,
eldrauður í framan af reiði, og
Járngerður fyrir framan hann,
ógnandi eins og óveðursský. Þeg-
ar hún sá Jón Árnason, varð hún
öll eitt sólskinsbros, en hann sá
það ekki, hann sló á öxl komu-
mauns og sagði:
— Sveinn, ert það þú? Hvern-
ig í ósköpunum líturðu út, mað-
ur ?
Áður en útgerðarmaðurinn
fjekk tíma til að svara, sneri Jón
sjer að húsfreyjunni og hrópaði
reiðilega:
— Hvernig hagið þjer yður eig-
inlega við gesti, sem koma hjer?
Vitið þjer, hvern þjer ætlið að
siga hundunum á? Það er Sveinn
Kalmar, ríkasti maður landsins,
og besti fjelagi, sem til er!
Það varð stundarþögn. Járn-
gerður leit á þá á víxl, andlit
hennar varð illilegt og svo ljótt,
að hrollur fór um báða karlmenn-
ina.
— Hver eruð þjer þá eiginlega?
spurði hún loksins.
— Jeg er sá, sem jeg hefi altaf
sagst vera, svaraði Jón Árnason
djarflega.
Ilvað fyrir hefði komið, ef alt
hefði fengið að hafa sinn gang, er
ekki gott að vita. En í þessum svif
um heyrðist gleðióp frá eldhús-
dyrunum, og yndisleg dökkhærð
stúlka kom þjótandi þaðan út og
kastaði sjer um hálsinn á Jóni
Árnasyni.
— ð, góði, góði, sagði hún. Og
svo bætti hún við: — Þú ert þá
bara enginn. ríkisbubbi? Þú ert —
ó, mjer þykir svo vænt um þig!
— Evja . . . sagði liann, en svo
þurfti hann að nota munninn til
annara hluta.
— Sveinn, sagði hann skömmu
síðar. — Þú verður að lána mjer
eitthvað af peningum, svo jeg og
kærastan mín getum komist norð-
ur ?
— Með mestu ánægju, svaraði
útgerðarmaðurinn. — Og heyrðu,
má jeg ekki verða samferða? Jeg
ætla líka norður. Við getum sím-
að eftir bíl úr kauptúninu“.
— Allright! svaraði Jón Árna-
son.