Lesbók Morgunblaðsins - 14.05.1939, Blaðsíða 6

150
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Og eitt er það. sem ekki liefir
verið sparað við skólann í upp-
hafi. Það er gluggastærðir. Þeg-
ar sólar nýtur hellir hún geislum
sínum inn yfir hinar fremur litlu
kenslustofur svo hvergi ber skugga
á. Og hvað er hinu unga sveita-
fólki nauðsynlegra, sem setið hefir
í þessum stofum uiulanfarin 30 ár.
,.Hvað er betra en sólarsýn — er
sveimar húu yfir stjörnurann? —
Hún vermir, hún skín og hún gleð-
ur mauu“, eins og í vísuuni stend-
ur. —
★
Berangurslegt hefir iíka verið
talið umhverfis Kennaraskólann,
og það enda þótt miklar breyt-
ingar hafi orðið á næsta umhverfi
hans síðustu 10 árin.
Fyrsti vísir þessa skóla var í
Flensborg í Hafnarfirði. Þegar
undirbúin var stofnun þessa skóla
var vitanlega kj'tt um það hvar
liann ætti að vera. Það er þjóðar-
siður íslendinga að kýta um skóla-
setur. Þá var sagt að þeir sem
vildu toga hann til Reykjavíkur
hefðu ekki fengið því framgengt
að fá hann alla leið þangað. Því
liann eins og ,dagaði uppi“ spöl-
korn sunnan við bæinn. Síðan hef-
ir Reykjavík í orðsins fylstu merk-
ingu „komið á móti honum“, tek-
ið hann í faðm sjer. Eins ætti
þjóðin að „koma á móti“ þeim
mönnum, sem gera kennarastarfið
að æfistarfi sínu. Því þeirra starf
er grundvöllur að framtíðargæfu
þjóðarinnar
Áður en við Frevsteinn skóla-
stjóri skildum gekk hann með
mjer út á leikvöllinn austan við
skólahúsið. Þar er lágreist gerði,
sem lítið ber á, hringlagaður grjót-
garður og gengið inn í gerðið um
rammbygt hlið. Innan í þessum
skjólgarði er haglega raðað hraun-
hnuilungum, en gTÓður í hjöllum
upp eftir garðhlaðinu innanverðu.
Hjer eru íslenskar skrautjurtir,
sagði Freysteinn, er við gengum
inn í gerðið, og gróðursæld mikil
í þessu skjólbyrgi á sumrin. Iljer
er blágresi, burn og klettafrú, eyr-
arrós og margt fleira sem hin ís-
lenska blómagyðja prýðir með
landið á hverju sumri. En öll þessi
fegurð er ókunn flestum sem
ganga þarna fram hjá. Freysteinn
Blómagerðið við Kennaraskólann.
skólastjóri hefir það fyrir sig og
sitt fólk, dulur maður og vfiriæt-
islaus, en fundvís á fagran gróður,
jafnt í bókmentum sem í hinum
hlutræna heimi. V. St.
Fyrsta minnis-
merkinu stolið.
FRAMH. AF BLS. 147.
Gufunesi málið og hjelt hann rann-
sókn áfram og dæmdi í því. —
unchenberg var kaupmaður í
bænum og stóðu verslunar-
hús haus við endann á Aðalstræti,
þar sem Ingólfs Apótek er nú.
Hann var sá fvrsti, sem byrjaði
hjer verslun þegar Hólmurinn í
Effersev var lagður niður. Ilann
hafði verið yfirmaður við innrjett-
ingar Skúla fógeta og er lýst svo,
að hann hafi verið „en gudfrygtig
mand“. Hjá honum hafði dauskur
maður verið verslunarstjóri, er
Faber hjet, en var nú farinn að
reka verslun sjálfur að einhverju
leyti. — Þessir tveir kaupmenn
tóku eftir þ\ú, að ýmislegt fór að
hverfa, þegar leið á veturinn, úr
búðum þeirra og liveruig sem at-
vikin lágu að því, var slegið gruu
á Einar Jónsson og fjelaga hans,
sem leiddi til þess að hann og
húsbóndi lians, Guðmundur Niku-
lásson, voru teknir fastir og gjörð
þjófaleit í Helgakoti, og fanst þar
þá mikið þýfi.
Mál þetta varð hvorki flókið nje
umfangsmikið, því að þjófarnir
meðgengu þegar og gáfu upp fje-
laga sína. Magnús Olafsson og
Guðmundur voru farnir til róðra,
suður að Narfakoti í Njarðvíkum,
en voru sóttir þangað og fluttir
til Reykjavíkur „undir vöktun“.
— Það kom í ljós, að Einar hafði
!agt á öll ráð um þjófnaðinn og
stjórnað framkvœmdum, llann
hafði byrjað á því, að senda Guð-
mund í Helgakoti, með járn
smiðju, sem Faber kaupmaður átti
og smíðaði hann þar þjófalykil að
krambúð lians. Guðmundur sló
lykilinn til, en Einar hafði sorfið
hann og lagað á eftir. — Síðan
Ijet hann þá Guðmund og Magnús
ganga í búðina hjá Faber og flytja
heim til sín það, sem þeim tókst
að stela. Þeir náðu þar kattúns-
klæði, klútum, hnöppum, lit og
peningum, alls fyrir 31 Rd. 88
skildinga. En til þess að stela frá
Sunchenberg, uotaði hann Hannes,
sem verið hafði vinnumaður kaup-
mannsins. Honum tókst að ná vör-
um og peningum frá Sunchenberg
alls fyrir 51 Rd. 91 skilding og
var þ. á. m. 77 pund af tóbaki og
talsvert af skonroki.
IIjá Faber kaupmanni var gam-
all þarfakarl, sem Lenonard var
kallaður, en hjet reyndar aðeins
Ljenharður og var Jónsson, en þá
þótti fínna að danskur hljómur
væri í nafninu. Ljenharður var
gamall kembari við innrjetting-
arnar, en var nú orðinn farinn og
örvasa, og bjó í Ljenharðshúsi,
sem var við Suðurgötu, norður af
Melkoti. -— Ljenharður gamli var
að dunda við að stunda kýr Fabers
og á kvöldin þegar karliun var
að gaufa við fjósverkin, laumuðust
þeir Guðmundur og Magnús til
þess, að krækja upp hurð á geymslu
liúsi Fabers og smeigja sjer inn í
það, svo að engiun tók eftir. Svo
skutust þeir síðar með þýfið heim
í Helgakot þegar Ljenliarður var
búinn að gefa beljunum og gekk
þetta svo kvöld eftir kvöld. —-
Ekki hafði „fiokknum“ unnist
tími til þess, að gjöra sjer gott
af þýfinu eða skifta því, það kom
alt fram þegar þjófaleitin var
gjörð og var afheut kaupmönnun-
um í rjettinum. —
etta þjófafjelag hafði ekki
látið sjer nægja að stela ein-
göngu varningi og peningum úr
búðum kaupmannanna, því að við
þjófaleitina kom í ljós að þeir
böfðu stolið eirplötunni af vörð-