Lesbók Morgunblaðsins - 05.10.1941, Blaðsíða 6

342
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
Böðvar frá Hnífsdah
YSTU ÚTNES
Niðurl.
Óratíma kíungraðist jeg þarna
um hjarnfannir og helurðir. Oft
sýndist mjer sem nú væri leiðin
að verða ófær með öllu, en altaf
rættist þó iir. Að lokum fór aftur
að halla undan fæti. Sannast að
segja gat jeg alveg eins búist við
því, að jeg hefði gengið í hring
og kæmi niður í Barðsvík aftur.
Þó reyndist jeg eigi svo heillum
horfinn, því að þegar kom niður
fyrir þokuna, sem náði í miðjar
hlíðar, sá jeg nýja vík. Stefndi
jeg niður að botni hennar, svo of-
arlega, að jeg þóttist myndi hafa
farið það hið fremra og verra
skarðið, enda sannfrjetti jeg það
síðar.
Þegar jeg kom heim til bæja,
sagði jeg konu þeirri, er jeg fyrst
hitti, frá samtali mínu og bænd-
anna, eins *og ráð hafði verið fyr-
ir gert. En bændurnir voru þá
lentir fyrir stundu og höfðu sent
dreng heim til að láta vita, að
gest myndi að garði bera. En
konan, sem jeg hitti, var kona
Jónasar Finnbogasonar, og hjá
þeim hjónum gisti jeg.
V.
Bolungarvík á Ströndum er all-
stór vík, sem liggur nokkurn veg-
inn frá austri til vesturs milli
hárra fjalla. Fyrir botni víkur-
innar er fyrst grösugt láglendi.
síðan taka við hliðabrekkur og
hjallar, og loks Bolungarvíkur-
heiði, en það er leiðin upp úr vík-
inni og yfir fjallgarðinn til Jökul-
fjarða við ísafjarðardjúp. Heiði
þessi liggur svo hátt, að hún verð-
ur ekki hestfær sökum snjóa fyr
en komið er langt fram á sumar.
Austlægir vindar, sem blása af
hafi á vetrum, æða yfir víkina og
missa úrkomu sína í aðdraganda
heiðarinnar og á heiðina sjálfa.
Þegar snjókoma er með vestlæg-
um vindum hafa þeir oftast mist
alla úrkomu á háflugi sínu úr Jök-
ulfjörðum og austur yfir heiðina.
Þessvegna er ekki verulega snjó
þungt í Bolungarvík sjálfri, en
ærið hvassviðri getur komið þar
á stundum. Með sjó fram liggja
sandar og malarkambar. Lending
er þar betri en í Barðsvík, en þó
all-ill, því að á skammri stundu
getur rifið upp brim, svo að ófært
sje báti út að koma. Vestfjarða-
báturinn kemur þama norður um
Strandirnar örfáum sinnum á ári.
Ríður þá á miklu fyrir þessar af-
skektu bygðir, að veður leyfi sæmi-
lega afgreiðslu, en oft bregst slíkt
til beggja vona. Skamt undan
- landi í Bolungarvík liggur sker
eitt. Svo er háttað legu þess, að
takast má að lenda öðru hvoru
megin við það, þó að ólendandi
sje orðið við sandinn í sjálfri vík-
inni.
Þegar Bolungarvíkurmenn eiga
von á Vestfjarðabátnum, hafd
þeir stundum þann sið að flytja
varning sinn út í skerið. Fari þá
svo, að ófært sje í víkinni, en
fært í skerinu, skjóta skipverjar
ljettibáti sínum á flot, flytja vöru
þá, sem á að fara til Bolungarvík-
ur, upp í skerið, en taka þar vör-
una, sem burt á að flytja. Getur
þá póstbáturinn haldið áfram ferð
sinni. Ef til vill lægir sjóinn á
næstunni, svo að bændurnir geti
sótt vöru sína í skerið, stundum
getur það dregist í nokkra daga,
og má vera að stundum slettist
sælöðrið eitthvað upp í þessa vöru-
geymslu skersins, sjaldan þó til
skaða, því að ekki verður þessi
aðferð höfð nema að sumarlagi.
Sýnir þetta, að þarna búa menn,
sem eru því vanir að etja kappi
við ýmsa örðugleika og bera oft-
ast hærri hlut. Það þarf bæði hug-
kvæmni og dirfsku til að grípa til
slíkra úrræða við fermingu og af-
fermingu skipa á brimsælli strönd,
og munu óvíða hliðstæð dæmi, ef
nokkur eru.
í Bolungarvík eru þrír búend-
ur, eins og áður er frá sagt. Öðru
megin í víkinni er bærinn Sel, þar
býr Jón bóndi, aldraður maður.
Ilinumegin er svo aðaljörðin, þar
búa þeir Jónas Finnbogason og
Reimar bróðir hans. Hefir hvor
þeirra reist sjer snotran bæ úr
timbri, en útihús eru með gömlu,
íslensku lagi. Er þar ekkert af
vanefnum gert, enda viður nægur
á rekanum, en torf endist þar
illa á húsum sökum rigninga, e:i
þær eru mesti ókostur þessara á-
gætu bygðarlaga norður þar. Á-
gæt mega þau teljast vegna þess,
að þar er víðast nægur reki, sel-
veiði, eggjatekja og fuglatekja,
sumstaðar, og auðfenginn fiskur
til heimilisþarfa. Þá eru þar og
afbragðs góðir sumarhagar fyrir
sauðfje. Erfiðleikar við að búa þar
eru samgönguleysi, tíðar þokur og
úrkomur yfir heyskapartímann.
Kvöldið, sem jeg kom til Bol-
ungarvíkur, var jeg orðinn mátu-
lega þreyttur eftir gönguna um
daginn, svo að jeg sofnaði fljótt
og svaf vært til morguns. En um
morguninn var hellirigning. Jónas
kom nú að máli við mig og sagði:
„Þetta er bara andskotans illveður,
sem komið er. Menn eins og þú,
sem eru að ferðast hjer um til að
kynnast landslaginu og skoða sig
um, græða ekki mikið á því að
ferðast, þegar þeir sjá ekki út úr
augunum fyrir slagviðri.
— Rjett mælir þú, svaraði jeg,
—• en hinsvegar er það ekki mein-
ingin með svona ferðalagi að setj-
ast að á bæjum í margar nætur
samfleytt.
— Til forna var þriggja nátta
gisting á bæ talin kurteisi, sagði
Jónas. — Og þó að við hjerna á
þessum ystu útkjálkum fylgjum
engum sjerstökum kurteisisreglum,
hvorki fornum eða nýjum, þá er
þjer velkomið að vera hjer, þótt
þú viljir lengur en þrjár nætur.
Mjer er bara ánægja að því. Nú,
og svo sjerðu sjálfur, að það er
ekkert vit að leggja út í þetta