Lesbók Morgunblaðsins - 25.10.1942, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐ8INT8
831
— Já, jeg er ekki frá því að
það hefði komið hugur í hann fyr
ir framan hjóðnemann.
— Þjer munið eftir Jóni Sig-
urðssyni?
Já, jeg man hann, þar sem
hann sat í forseta stól, hve fyrir-
mannlegur hann var. Jeg fann til
þess þá, þó jeg væri krakki, hve
mjög hann bar af öðrum mönnum,
og það sem hann sagði, það varð
svo að vera. Mjer varð starsýnt
á hann hvar sem hann fór.
SK JÁLFAND AFLJ ÓTS-
BRÚIN.
— Hvað tók svo við þegar
þinghúsinu var lokið ?
— Það var sumarið 1881. Baldt
tók að sjer að byggja Skjálfanda-
fljótsbrúna gömlu. Hann vildi fá
okkur Ólaf til að fara norður. En
Tryggvi Gunnarsson var tregur
til að kosta ferð okkar. Vildi fá
menn í hjeraðinu. Baldt sat við
sinn keip, og sagði okkur að
vera ferðbúna til að fara með á-
kveðinni skipsferð. Tryggvi ljet
undan hálftíma áður en skipið
fór. Og við af stað.
En þegar við komum að norðan
aftur voru komin steinsmíðaverk-
færi frá Höfn, sem Baldt sendi
okkur að gjöf, sem uppbót fyrir
að fá ekki að taka við því kaupi
sem okkur bar í ákvæðisvinnunni.
Jeg átti að fara norður að
Skjálfandafljóti næsta sumar, en
lagðist í mislingum um vorið og
var veikur alt sumarið.
SJÁLFSTÆÐ ATVINNA.
Síðan fórum við Ólafur að
vinna upp á eigin spýtur.- Við
tókum að okkur að gera kjallara
undir hús og þessháttar og draga
saman grjót úr holtinu hjer í
kring. Það var oft harðsótt á
vetrum, því þá voru harðir vetrar.
Ólafur fjelagi minn dó fyrir
fjölda mörgumí árum. En jeg fór
að gefa mig að legsteinasmíði.
Það var ófullkomið til að byrja
með. Jeg hafði ekki heldur verk-
færi til þess, nema ófullkomin og
seinvirk. En svo fór Ársæll sonur
minn til Þýskalands og var þar í
3% ár við steinsmíði. Hann kom
heim með sagir og fullkomin á-
höld til að slípa grásteininn. Nú
slípum við hann og sögum í hellur
eftir vild. Og nú er komið annað
snið á verkið, enda aðrir tímar,
en þegar jeg kom með fyrsta í-
soðna oddhamarinn minn í vinnu
hjá Jakob Sveinssyni.
★
Húsmóðirin frú Steinunn Ólafs-
dóttir, kemur inn til okkar og
býður kaffi. Við setjumst þar og
spjöllum áfram um eitt og annað
sem drifið hefir á daga hins átt-
ræða húsbónda, er altaf fer á
fætur á sama tíma og samverka-
menn hans. „Við erurn að reyna
að fá hann til að hvíla sig fram-
eftir í skammdeginu", segir frúin,
þegar hann hrá sjer frá að tala
í síma, en það er ekki hægt.
Ilann kann ekki við það að hlífa
sjer nokkra stund. Og í sumar
hefir hann unnið í eftirvinnu,
vegna þess hve mikið er að gera.
En engan má svíkja. Alt verður
að standa eins og stafur á hók.
Við tölum síðan um grágrýti
og gabhró, en grágrýtið hefir ver-
ið aðal viðfangsefni Magnúsar í
yfir 60 ár. Gabbróið úr Hornafirði
er harðara og seinunnara. En það
versta er að ekki eru tök á að fá
af því nægilega stóra steina eða
plötur.
Þeir feðgar Magnús og Ársæll
sonur hans segja mjer frá ýms-
um verkum sem þeir hafi unnið.
Frá stöplum undir standmyndir,
sem þeir hafa gert, en flestallir
slíkir stöplar hjer í bæ eru frá
verkstæði þeirra.
Ennfremur tóku þeir að sjer, að
saga og slípa grásteinshellur á gólf
og stiga í hinu stóra andyri nýju
Háskólabyggingarinnar.
Og enn röbbum við um vinnu-
gleði, starfsþrótt og gott heilsu-
far og segir Magnús svo frá:
Jeg gæti trúað því að eitt með
öðru sem bætt hafi heilsu mína,
og aukið starfsþrekið, hafi verið
hve mikið yndi jeg hafði af því
fyrr á árum að koma á hestbak.
Jeg átti lengi góða reiðhesta og
notaði þá eins mikið og frekast
var tími til. Jeg þurfti líka að
hafa dráttarhesta til grjótflutn-
inga, svo það var lítil viðbót að
hafa reiðhesta með. Til þess að
fleiri gætu notið hestanna og úti-
loftsins eignaðist jeg snemma
ljettivagn sem heimilisfólk mitt
notaði á sunnudögum. Þá voru
ekki bílarnir.
Því hafði verið spáð fyrir mjer,
að ef jeg kæmist yfir fertugt, þá
myndi jeg verða gamall maður.
En svo bar við rjett þegar jeg
var að verða fertugur, að jeg
lagðist í lungnabólgu. — Þá sat
Þórður Thoroddsen í þrjá tíma 4
rúmstokknum hjá mjer og setti á
mig hvern sinneps-plásturinn eftir
annan. Það er ekki sársaukalaust,
en jeg fann ekkert til, en flaug
á læknirinn hvað eftir annað í
óráði. Eftir þessa þriggja tíma
viðureign stóð Þórður upp og
sagði: Nú er jeg ánægður. Með
það fór hann. En mjer batnaði.
Hann hefir á þessum þrem tímum
tvöfaldað æfi mína — og meira
til. En merkilegt var það að þessu
skyldi hafa verið spáð fyrir mjer.
Jeg sem aldrei trúi á neina spá-
dóma, sagði hinn áttræði varfærni
heiðursmaður.
En það þarf enga spádómsgáfu
til að sjá, að Magnús Guðnason á
marga vinnudaga eftir enn, þó
hann sje einn af þeim sem unnu
við Alþingishúsið og hafi sjeð Jón
Sigurðsson í forsetastól og heyrt
Benedikt Sveinsson halda miklar
ræður upþ í Alþingissal Latínu-
skólans. Eai alt þetta er nú orðið
fjarlægt nútíðinni.
V. St.
Smælki
— Svo að þú sagðir kærastan-
um þínum upp, af því að hann
varð ástleitinn eftir að hafa
drukkið fjóra sjússa?
— Já, jeg fann annan, sem varð
ástleitinn eftir einn.
★
— Hvað segirðu um dálítið
„kelerí“, svona upp á gamla móð-
inn?
— Alt í lagi. Jeg skal ná í
ömmu gömlu handa þjer.
★
— Hvernig varð kjaftaskjóðan
í næsta húsi vitlaus?
— Hún reyndi að hafa síðasta
orðið í rifrildi við bergmálið.