Lesbók Morgunblaðsins - 21.11.1943, Blaðsíða 8
360
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
FJAÐRAFOK
Biskupiim af Hereford hitti eitt
sinn lávarð, sem var mjög hroka-
fullur.
„Eg fer aldrei í kirkju,“ sagði
lávarðurinn, „ef til vill hafið þér
veitt því eftirtekt, biskup.“
„Já, eg hefi tekið eftir því,“ svar
aði biskupinn alvarlega.
„Ystæðan fyrir því,“ sagði lá-
varðurinn, „er sú, að þar eru allt-
af svo margir hræsnarar."
„Ó, látið þér aþð ekki hafa áhrif
á yður,“ sagði biskupinn brosandi.
„Það er alltaf nóg rúm fyrir einn
í viðbót.“
★
Hjómleikar voru haldnir i
skólastofu þorpsins, og Sandy
átti að leika einleik á flautu,
þegar hann hafði lokið því, og
fagnaðarlætin voru á enda, hróp-
aði rödd framan úr salnum:
„Spilaðu Annie Laurie fyrir okk-
ur, Sandy“
„Hvað,“ hrópaði Sandy undr-
andi og hrifinn, ,aftur?“
★
Kvenfélag eitt fékk ferðalang,
sem hafði ferðast um allan hnött-
inn, til eþss að segja félagskonum
frá ferðalögum og ferðaútbúnaði.
Hann lauk máli sínu með þessum
örðum:
„Og hérna eru gleraugu, sem
maður gleymir aldrei.......“
Þegar á það var minnst reis ein
konan úr sæti sínu og segir:
„Afsakið, herra, en gætuð þér
ekki gjört svo vel og sagt mér,
hvar ég get fengið ein? Ég gleymi
mínum alltaf.“
★
Móðirin: „Hvers vegna slóstu
litlu systur þína?“
„Við voru að leika Adam og
* Evu, og í staðinn fyrir að freista
mín með eplinu, át hún það
sjálf.“
Eva: „Mamma! Lilla fær ±í-
eyring í hvert skifti, sem hún
tekur inn lýsið sitt.“
Mamman: „Hvað gerir hún
svo við peningana?“
„Hún setur þá í sparibauk,
þangað til komnar eru tvær
krónur, þá tekur mamma henn-
ar peningana og kaupir meira
lýsi fyrir þá.“
★
Hún: „Jón, ástin mín. Engum
myndi ég leyfa að kyssa mig
svona, nema þér.“
Hann: „Eg heiti ekki Jón.“
★
Lítil stúlka var að lýsa því,
þegar hún fór í fyrsta skifti í
lyftu. „Við fórum inn í lítið her-
bergi, og svo kom stiginn uppi
niður.“
A ÖNDVERÐU árinu 1865, þeg-
ar Joe Johnson kom til Raleigh
með her sinn, óttuðust menn að
hann myndi sameinast Lee, og þeir
tveir myndu síðan þjarma að
Grant hershöfðingja. Þingmaður
sá, er var fulltrúi Springfield-hér-
aðsins, fór á fund Lincolns for-
seta, og þeirra á milli átti sér stað
svohljóðandi samtal:
Þingmaðurinn: „Menn* gerast nú
kvíðafullir um aðstöðu okkar. Haf
ið þér ekki frétt neitt nýlega?
Haldið þér ekki að Grant skjátlist
í því, að halda kyrru íyrir V ‘
Forsetinn: „Mannstu eftir skírn-
inni, sem fram fór í Springfield í
fyrra?“
Þinmaðurinn: „Nei, ég man ekki
eftir henni.“
Forsetinn: „Jæja, það átti að
skíra Bill, sem var gamall synda-
selur. Á hinum ákveðna degi, voru
svo trúskiptingarnir skírðir í litl-
Bobby: „Mamma! Hvað hét
seinasta stöðin, sem við fórum
fram hjá?“
Mamman: „Truflaðu mig ekki.
Eg veit það ekki. Sérðu ekki að
ég er að lesa?“
Bobby: „Það er leiðinlegt, að
þú skulir ekki vita það, því að
litli bróðir fór út úr þar.“
★
„Sverir!“ sagði móðirin alvar-
lega. „Það voru tvær kökur í
búrinu í morgun, en nú er þar
aðeins ein. Hvernig stendur á
því?“
„Eg veit það ekki,“ sagði
Sverrir fullur iðrunar. „Það
hlýtur að hafa verið svo dimmt,
að ég hefi ekki séð hina.“
★
„Það fór bíll hérna fram hjá
áðan, eins stór og hús.“
„Barn! Hvers . vegna ýkirðu
svona? Hefi ég ekki sagt þér
tuttugu milljón sinnum að gera
bað ekki?“
um læk. Þegar Bill hafði verið
dýft einu sinni niður í lækinn,
bað hann prestinn að skíra sig
aftur. Presturinn sagði að það
væri ekki nauðsynlegt, en Bill þrá-
bað hann, þangað til prestur dýfði
honum aftur niður í. Þegar hann
kom upp, bað hann um, að verða
skírður einu sinni enn. Prestur
svaraði þá, reiður nokkuð, að hann
hefði þegar verið skírður einu
sinni oftar en hinir trúskiptingarn-
ir. En Bill grátbað hann svo, að
prestur stakk honum niður í, í
þriðja skipti. Þegar Bill kom upp
úr, másandi og blásandi og hrist-
andi sig allan, hrópaði hann:
„Hana! Ilundur skal ég heita, ef
djöfullinn nær í mig núna.“ Og
forsetinn hélt áfram: „Grant hers-
höfðingi er líkur Bill. Hann er á-
kveðinn í að afla sér vissu um
málið, og hann hreyfir sig ekki,
fyrr en hann hefir gert það.“
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!lllllll!
Hann vildi vera alveg viss