Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1944, Blaðsíða 14

LESBÓK MORG UNBLAÐSINS
jf 222
>• ,___
B R A
L'NGERÚ Martha Meacham átti
litla brauðsölubiið í hornhúsinu.
Yiðskiftavinirnir gengu upp þrjú
þr$p, og svo hringdi bjalla um
leið og þeir opnuðu dvrnar.
Ungfrú Martha var fertug xið
aldri, og l)ókin hennar sýndi fjögur
hundruð sterlingspunda innstæðu,
og svo átti hún tvo falska tann-
garða og góðgjarnt hjarta. Margar
konur hafa gifzt og verið ólík-
legri til þeirra hluta en ungfrú
Martha. * -
Ilún var farin að veita sjer-
staka eftirtekt manni, sem var van-
ur a<5 koma í búðina tvisvar til
þrisvar í viku. Ilann var miðaldra,
með gleraugu og brúnt skegg.
snoturlega klippt.
Hann talaði ensku með sterkum,
])ýskuni hreim. Fötin hans voru
slitin og sumstaðar bætt, en hann
var snotur að sjá og mjög kurteis.
Hann keypti alltaf tvo hlcifa af
sólarhringsgömlu brauði. Það var
ódýrara en nýtt brauð. Aldrei
spurði hann um neitt annað en
sólarhringsgamalt brauð.
Einu sinní sá ungfrú Martha
rauðbrúnan blctt á fingrinum á
honum. Þá varð hún viss um, að
liann var listamaður og mjög fá-
tækur. Hann bjó án efa í þakher-
bergi, þar sem hann málaði mynd-
ir sínar, át sólarhringsgamalt brauð
og hugsaði um allar lostætu kök-
urnar í brauðbúðinni hennar ung-
frú Mörthu.
Oft þegar ungfrú Martha settist
niður til að borða brauðsnúða með
ávaxtamauki og drekka te með,
óskaði hún þess, að kurteisi mað-
[_ urmn borðaði með henni heldur
UÐLEIFAR
en að japla gamalt brauð í köldu
vinnustofunni sinni. Ungfrú Martha
var hjartagóð, eins og við erum
þegar búin að hcyra.
Til þess að vita, hvort hún hefði
getið sjer rjett til um atvinim hans,
tók hún málverk, sem hún átti í
herbergi sínu, og setti það í hillu
liinum megin við búðarborðið. Mál-
verkið hafði hún keypt á uppboði
fyrir mörgum árum.
Málverkið var frá Feneyjum.
Það var af stórri og skrautlegri
marmarahöll og stúlku, sem sat í
gondól. Allir listamenn hlutu að
veita því eftirtekt.
Tveim dögum síðar kom við-
skiftavinurinn.
,;Viljð þjer gera svm vel að
láta mig fá tvo hleifa af gömlu
brauði. Þarna eigið þjer fallega
mynd, ungfrú“, sagði hann, meðan
hún var að búa um brauðin.
,,Já, finnst yður ekki?“ sagði
ungfrú Martha. „Eg dáist svo að
málaralistinni og.......“ (nei, það
myndi ekki þýða að segja „mál-
urum“ líka, svona strax) „og mál-
verkum“, sagði hún í staðinn.
,,En fjarvíddirnar í höllinni eru
ekki rjettar. Verið þjer sælar, ung-
frú“.
Hann tók brauðin, hneigði sig
og flýtti sjér út.
Já, liann hlaut að vera lista-
maður. Ungfrú Martha fór með
myndina aftur inn í svefnherberg-
ið sitt.
En Jivað augun hans voru mild
og vingjarnleg bak við gleraug-
un: Að hugsa sjer, að hann skyldi
á augabragði geta sjeð, hvort fjar-
víddirnar voru rjfettar éða skakk-
ar. Og svo varð hann að lifa á
gömlu brauði. En snillingurinn
verður oí't að berjast við örbirgð-
ina, þangað til hann er viðurkend-
ur.
Það væri ekki svo lítill búhnykk-
ur fvrir listina og fjarvíddirnar,
ef snillingi áskotnaðist fjögur hundr
uð sterlingspund, brauðsölubúð og
góðgjarnt hjarta. — Svona voru
dagdraumar ungfrú Mörthu.
Nú orðið kom það oft fyrir, að
hann rabbaði svolítið við ungfrú
Mörthu. Honum virtist geðjast vel
að glaSlegum orðum hennar.
Ilann keypti altaf gömul brauð.
Aldrei kökur.
Ilenni fannst hann vera farinn
að horast. IIúu brann af löngun
til þess að víkja að honum ein-
hverju lostæti, en hana brast hug-
rekki til þess. Hún vildi ekki eiga
það á hættu að móðga hann. Hún
þekkti stolt listamanna.
Ungfrú Martha fór að vera i
bládropóttu silkiblússunni sinni við
afgreiðsluna. Hún var farin að
sjóða einhverja blöndu af bóraxi
og ýmsum öðrum efnum. Margir
nota það til þess að fá fallegri húð.
Dag nokkurn kom viðskiftavin-
urinn, eins og venjulega, lagði pen-
inga á borðið og bað um gamalt
brauð. Meðan ungfrú Martha var
að ná í það, heyrðist alt í einu
í brunabjöllum og -lúðrum, og
brunabíllinn þaut framhjá búðinni.
Viðskiftavinurinn flýtti sjer út
að dyrunum eins og gefur að skilja.
Allt í einu datt ungfrú Mörthu dá-
lítið í hug, og hún greip tækifærið
til að framkvæma hugmynd sína.
í neðri hillimni bak við búðar-