Lesbók Morgunblaðsins - 07.01.1945, Blaðsíða 6

G
an hefir dýpt þess birst honum
skýrar en einmitt nú. En hvað er
þarná á kviki niður í hálfbirtunni ?
— Æ — æ, pöddur! Þetta eru brún-
klukkurnar úr sögur fólksins. —•
Þi/rna koma þær tólf saman í flokk
og stefna upp í sólskinið. Drengur-
inu grípur annari hendinni fyrir
munninn, hina kreppir hann um
bandspottan sinn. Nú eru kvikind-
in komin upp að yfirborðinu. —
Skyldu þau halda áfram? Skyldu
þær ætla sjer alla leið upp í him-
ininn og vinna solinni mein ? —•
Nei, ónei, þær r.ema staðar í vatr.s-
skorpunni, reka ras inn upp úr og
kafa á ný. Ofurlítil skínandi stjarna
virðist loða við gljásvartan skiokk-
inn á hverri fyrir sig og hverl'a
með þeim í djúpið.
,.Þær eru að sækja sjer sólskin
svo ekki verði eins dirnmt hjá þebn
þarna niðri“, ályktar drengnrinn
og varpar öndinni ljettar. „Ellegar
þá einhver heí’ir sent þær?“ —
Ilver? — Nei, því petur enginn,
svarað. Ilver veit hverju mýriný
býr yfir? — Og aftur er golon á
ferð cg nú úr norðri. og auga mýr-
arinnar brotnar og blindast á nýjan
leik. Þannig án enda: tilbreyting
á tilbreytingu ofan.
En því miður er nú ekki lengur
næði að fagna um sinn, því hafa
ærnar sjeð fyrir. Þær eru dreifðar
orðnar víðsvegar 02 verður að hafa
þær sainan, að þær ekki týnist út
í buskann. Svo röltir drengurinn'
af stað.
Hann hafnar með ærnar við einn,
jaðar mýrarinnar, og innan skamms
sækir ærnar svefn í hitanum. Þær
leggjast lygna augunum og jórtra.
Já, nú er gott úti í haganum, og
nú væri ekki úr vegi, finnst drengn-
um, að unna sjálfum sjer náðugrar
stundar um hríð. Hann klifrar
nokkra faðma upp eftir valllendis-
brekkunni og finnur laut. Iljer er
laut vaxin blágt-esi og maríustakki.
„Lulla-bía lulla-lulla-bía. —“
i
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Ilver er að raula? — Sál drengsins
spjT:
„Hver er að raula?“ og
„Það er jeg“, svarar golan, „jeg
er að raula vögguljóð við blágresi
og maríustakk.“
„Nú sofna ærnar mínar, og nú
sefur allt nema auga mýrarinnar,
— pytturinn botnlausi í miðri mýr-
inni“, hugsar sál drengsins kannske
og kannske að golan svari þá:
„Mig munar ekkert um að raula
við þig líka, glókollur, — en maríu-
stakkur og blágresi, það eru blóm-
in mín“.
Drengrxrinn leggst niður meðal
blómanna, og snýr andliti til aust-
urs, og sjer yfir mýrina. Hún cr
öll græn, ljósgræn og blágræn og
pulgræn, og svo er þar hrossa-
punturinn með sinn lit og fífan með
sinn. Þó væri þessi mýri enginn
heimur út af fyrir sig, ef ekki
væri augað, — nei, án þess væri
þetta ómerkileg meinlaus mýri, sem
aldrei hrópaði til manns, hvorki
gegnum vöku nje svefn.
Þögn.
Nú sefur drengurinn með lófana
undir vanganum, sefur og dreymir.
Ilvað hann dreymir í dag? — 0,
hver er kominn til þess að segja
frá því. Kannske fenjastör mýrar-
innar, — að hann sitji við flóðin
og fljetti starkónga úr gullstör,
— að hann bregði skyrsíur úr silfri.
Skeð getur það, en fleira kemur til
greina: í fyrra hafði hann drevmt
hvíta hryssu með vængi. Ilún kom
fljúgandi handan yfir holtin og
steypti sjer í pyttinn botnlausa.
Þegar hann vaknaði, vissi hann
þetta mundi huldumeri verið hafa
og sá ekki eTtir henni, þó að hún
dræpist. En síðan þá hafði hann
þó meir óttast pyttinn heldur en
áður. — Nei, það er ekki að vita,
hvað drenginn minn dreymir í dag.
Dagarnir líða. Sumarið líður, ,og
á Fenjamýrina slær smátt og smátt
gráfölva haustsins. Ilún breytir vit-
liti frá degi til dags, allt breytir
útliti, þegar haustar, — utan eitt:
Pytturinn botnlausi! 1 starandi
spurn, í grafhljóðri bið mænir hann
enn upp til dagsins og varpar inn
í hann áhrifum sínum: lokkandi
grun, óljósum geig.
Svo er það kvöld nokkurt í sept-
ember, að drengurinn stendur á
barmi hans í síðasta sinn á þessu
sumri, og horfir ofan í myrkrið.
„Dauðinn“, dettur honum í hug,
„þetta er dauðinn, sem horfir á
mig. Hann býr hjerna í miðri mýr-
inni og kallar á mig og kallar. —
En hann skal ekki fá mig“.
Nei, dauðinn í mýrinni fjekk
ekki þennan dreng, því lífið hjelt í
hönd hans og varði hann falli. Það
leyfði honum aðeins að nálgast
hann, — að kenna nálægðar hans
og hins dularfulla hrolls, sem hann
andaði manni í brjóst. — Ó — ó,
hvílíkur ljettir að snúa við honum.
baki; hvílíkur fögnuður að flýja
hann.
f tvö surnur enn vaktaði dreng-
urinn ífcr sínar á Fenjamýrinni
grænu, og hvern dag gerðist ný
saga og sama sagan þó æ: Líi'ið
og dauðinn háðu um hann leik,
02 lífið var dýrðlegt af því að
da iðinn ljek með. En við heyanna-
lok. er hann var tólf ára að aldri,
átti mikil breyting sjer stað. Nótt
eira í myrkri hafði reiðhestur föð-
ur hans komið of nálægt pyttinum:
botnlausa, hafði hratað út í pytt-
inn, cg þar fannst hann dauður að
morgni.
„Betur að maður hefði fyllt upp
dýið í fyrra, eins og mjer datt í
hug“, sagði bóndinn og tók með
sjer vinnumann og mokaði kvik-
syndið fullt af hnausum. „Ekki
vérður þú neinum að fjörtjóni
framar“, sagði hann ennfremur,
um leið og verkinu laiik.
En drengurinn, — hvað sagði
hann? — Ekkert? — Nei, hann
þagði, en svo undarlega brá við, að