Lesbók Morgunblaðsins - 11.02.1945, Qupperneq 15

LESBÓK MOKGUNBLAÐSINS
87
anmi, ckki eingöngu hjá íslending-
uin, heldur flestum hinna mörgu og
ölíku ])jóöi'lokka, sem byggt hafa
Kanada og Bandaríkin. Það er stað-
,reynd, að „því fjær sem hver einn
ættjörð er, því ástfólgnara í huga
ber hann æ sitt ættarland“, og
landnámsmennirnir verða oft fast-
ari í háttum og siðum en fólk’
heima fyrir. Kirkjan var íslensku
landpemunum í Vesturheimi sama
og kirkjan var Jslendingum hjer
heima á sínu mcsta blómgskeiði.
Prest^u1 landnemanna íslensku —
og löngu síðar — voru ekki aðeins
kirkjuþjónar heldur og leiðtogar
og ráðgjafar fólksins, alveg eins í
vei*aldiegum sem í kirkjulegum,
málum. ,leg mun ávallt minnast
Vestur-lslendinga með aðdáun og
þakklæti.
—- llefurðu fleira við að bæta?
Vildirðu láta í Ijós álit þitt á
kristindómi og kirkju yfirleitt ?
J’að er mjer Ijúft að geru.
—, Kristindómiu’inn — fagnaðar-
erindi Krists — er hjer í hcimi og
vcrðtu* ckki aímáður, hvernig sem
t'arið verður að. Hann cr eins og
trje, .gróðursett lijer í hcimi, sem
hefir rætur sínar í eilífðinni og
„hreiðir sitt lim yfir lönd, yt'ir höf,
á lifenda bújtað, á dáinna gröf“.
Þess yegna getur kristindónnirinn
ekki látið sjer neitt mannlegt ó-
viðkomandi. Hann bei-st fyrir öllu
ínannlegu rjettlæti, fjelagslegu rjett,
læti, stjórnarfarslegu rjettlæti, rjett
læti þjóða á milli og fyrir rjetti
hinna undirokuðu og kúguðu. Jeg
hefi enga trú á því, að hinum ýmsu
greinúm menningarinnar, og þar á
meðal lýðræðinu, verði bjargað með
öðru móti en því, að gróðursetja
þær sem greinar á hinum mikla
stofni kristindómsins, nje heldur
að styrjöldum Unni og friður íáist,
a neinn gnnan hátt. En til þess ye;ó-
ur aS knstua menn og þjóðir. Þetta
cr hlutverk kirkjunnar. Ilún er þýð
ingarmcsta stofnun veraldarinnar
og hefir því hina mestu ábyrgð.
Hún hefir fyrir löngu sannað sinn
tilverurjett, en hefir þó brugðist
skyldu sinni, af ýmsum ástæðum,
og því fer sem fer. Hún nær ekki
ncma að sára litlu leyti með boð-
skap sinn inn á hin ýmsu svið hinna
svokölluðu veraldlegu mála, þar
sem fjöldinn lifir og hrærist. Hún
hefir verið rúin og rænd. Enda
dreg .jeg enga dul á þá skoðun niína
að fríkirkjufyrirkomul. fari kristin-
dóminum betur en ríkiskirkju t'yrir-
ktnuulagið. Fari því tómlæti fram
um kristindóm og kirkju, sem nú
er svo mjög kvartað um h.já hinni
ísl. þjóð, get jeg því miður ekki
vcrið bjartsýnn á framtíðina, þrátt
fyrir alla ytri velgcngni. Það skift-
ir þó mestu máli að viðhort’ og
stel'na sje rjett. Flestir munu játa
að viðhorl' og stel'na Krists sje rjett.
En það er sitt hvað að játa og lifa
játninguna. Oss vauhagar um lif-
andi kristindóm og kirkju.
—Þú ert nú búinn að stari'a lengi
í Bolungarvík, síðan þú komst heim
l'rá Vesturheimi, eða nærri því 1!)
ár. Hvað segirðu mjer al' þessu
starfi þínu?
— Fátt. Mjer finnst það naúða
ómerkilegt er til minna kasta kem-
ur. Enda tel jeg mig sístan postul-
anna og naumast verðan þess að
nefnast því nafni. Þó skal jeg geta
þess: Að hjer hefi jeg átt í stríði
og baráttu og átt mína andvöku-
nætur. Tómlæti það, sem viða er
kvartað. yfir, er mjer ekki með öllu ~
ókunnugt um. Þegar jeg lít til baka
hefi jeg ekkert starf fremur kosið
cn prestsstarfið þrátt fyrir allt. Að
Bolvíkingar hafa fvrr og síðar,
reynst mjer prýðilega, og að ,ieg
er ekki canægður með það hlut-
ikipti, að hafa dvalið §vo
hluta ævi minnar í heimkynni Völu-
Steins.
At' mcðl'ylgjandi ávarpi, sem
gömul sóknarbörn síra Páls, nú
búsett á Isafirði, sendu honum í
tilefni sextugsafmælisins, sjest
gi-einilcga, að þau telja starf hans
mikilsvert.
Ávarpið er svohljóðandi:
Sjcra I’áll Sigurðsson
Bolungarvík.
A þessum tímamótum ævi þinn-
ar, sendum við undirrituð gömul
sóknarbörn þín, nú búsetf á ísa-
firði, þjer kæra kveðju og heilla-
óskir mcð þakkladi íyrir prests-
störf þín og persónulega viðkynn-
ingu. Meðfylgjandi sendingu er að
skoða sem þakklætisvott okkar.
(Var það málverk af Bolungarvík).
Við biðjum góðan guð að halda
yfir þjer sinni blessunarhendi, alla
ól'arna ævidaga þína, og blessun
liaiis fylgi jafnan verkum þínum,
svo þau verði sem íarsælust og á-
vaxaríkust til allra góðra hluta
fyrir gömlu sveitinu okkar, landið
ökkar og sjálían þig.
Guð blessi þig.
Svona er það í prestsstarfinu, og
víðar Sæði orðsins og persónuleg
áhrif mannsins nær víðar en nokk-
urn grunar. Tómlæti Islendinga í
trúmálum, sem svo mikið er látið
af, er miklu meira á yfirborðinu en
raunverulegt. En þessi tómlætis-
bjynja er sjaldnast rofin af prest-
unum, og þeim er það vorkunn.
Hinsvegar hefir siðustu árin verið
búið það betur að prestunum en
áður. efnahagslega, að þeim er vor-
kunnarlaust að leggja sig alla i'ram
í sfarfinu.
Það er ekki langt síðan, að jeg
talaði við sjötugan prest, sem ný-
lega hefir hætt prestsstorfum. Hjá
honum kom fram það sama og hja
síra Fáli. Trúarreyaslah"' dýpkar