Lesbók Morgunblaðsins - 28.10.1945, Blaðsíða 12

524
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
—
um fyrir uæturgaufið, en Jiegar
hún sá hinn hátíðlega svip á and-
liti manns síns, sem líkist bæna-
lestrasvip hans í kirkjunni á sunnu
dögum glej-mdi hún bræði sinni.
Pallesen hafði ákveðið að halda
málinu leyndu fyrir konu sinni, eu
nú fleypraði hann því samt sem
áður út úr sjer. Frú Pallesen varð
rauðflekkótt í framan meðan hún
hlustaði á frásögnina.
★
Þetta var sú l.jótasta saga, sem
borist liafði um ,,llilstrup“ sveit í
mörg ár.
Fyrir klukkan 10 næsta morgun
var lnin orðin hljóðbær í kaupfje-
laginu, og allan daginn stóðu við-
skiftamennirnir í smáhópum í búð-
inni og ræddu hneykslið fram og
aftur.
Æsingin náði hámarki sínu
seinni hluta dagsins, þegar prestur-
inn sást hjóla fram hjá á leið til
heimilis Hans Jörgen, og klukku-
stunndu síðar kom hann aftur.
„Vera má að Maren Vang sje
ekki alveg eins roggin og hvxn er
vÖn“, þessi athugasemd var sögð í
hæðnislegum rómi og tilheyrend-
urnir kinkuðu kolli og voru á sama
máli.
Það var á allra vitorði, að móðir
Hans Jörgen hafði verið á hnot-
skóg eftir Petru frá Hilstrupsbæ,
sem tengdadóttur.
Satt að segja var mikilmennska
Maren Vang ekki á háu stigi í dag
Hún sat við borðscndann í dagstof-
unni og horfði höggdofa á son sinn.
Hans Jörgen leit ekki við henni.
1 gegnum gluggann horfði hann á
eftir prestinum, sem hjólaði hægt
og virðulega burtu. Það höfðu ver-
ið óþolandi augnablik fyrir hann
í samveru prestsins og foreldranna.
Hann heyrði ennþá ásakandi rödd
prestsins í eyrum sjer.
„Hans Jörgen hefurðu gleymt
hverju þú lofaðir mjer með handa-
bandi á fermingardaginn 1“ „Hvern
ig gastu gert þetta og annað eins,
Hans Jörgen?“ spurði móðir hans
a. m. k. í þriðja skipti. LoWns
sneri hann sjer að henni, á fagra
unglingsandlitinu hans, sem í dag
' var fölt og þjakað var þykkjumik-
ill þráasvipur. Það var ekki iðrun
eða óttinn við afleiðingarnar, sem
þjáði hann, heldur þreyta og leiði.
Ilvað var allt þetta fólk að væt'l-
ast? Því traðkaði það á bestu og
helgustu stund lífs hans. í kirkj-
unni á kvöldrónni, hjá Inger, hafði
hann í fyrsta skipti á æfinni verið
frjáls og óþvingaður. Verið sjálf-
um sjer sarakvæmur. ðleð sársauka
í sálinni gerði hann sjer ljóst
hversu vonlaust það var að útskýra
allt þetta fyrir móður sinni, svo
hann sagði aðeins eina klaufalega
og efnislausa setningu. „Þú hefðir
átt að lofa okkur að trúlofast“.
„Jeg bar þinn hag fjrrir brjósti“,
andvarpaði móðirin, hún hafði ekki
þrek til að fylgja löngun sinni og
hella úr sjer skömmunum. Þetta
var alltof hræðilegt. Allar fjrrirætl-
anir hennar voru eyðilagðar. IIana_
hafði dreymt svo mikið um þetta
brúðkaup með Petru frá Ililstrup-
bæ. Það átti að verða brúðkaup,
sem um væri vert að ræða. Fyrir
fram hafði hún nú þegar oftar en
einu sinni viknað og tárast af hljóð-
látri geðshræringu við tilhugsun
um ITans Jörgen, þar sem hann
gekk inn kirk.jugólfið með Petru,
meðan öll sveitin horfði hugfang-
in á. Og nú — nú gat ekki einu
sinni orðið kirkjubrúðkaup. Prest-
urinn hafði sagt það skýrt og skor-
inort, að eftir það, sem skeð væri,
gæti hann ekki sjeð að slíkt gæti
nokkurn tíma komið til mála. Og
svo Inger dóttir hans Mikaels
hringjara. Það var ekki þessháttar
fólk, sem maður óskar að tengjast.
Bara að hún hefði aldrei vistað
Inger til sín. Hún hafði skapraun-
að Maren Vang frá fyrsta degi,
það var eitthvað . alltof frjálslegt
og blátt áfram við hana, eitthvað
frek kallaði Maren Vang það.
Þessháttar drós ætti þó að þekkja
uppruna sinn. Hans Jörgen stóð og
horfði með hálflokuðum augum á
móður sína. Nú fannst honum að
hann hafði óbeit á henni og hataði
hana. Frá þvf hann fyrst mundi
eftir sjer, hafði hún verið ósigrandi
þrándur í götu hans. Ilún hafði
ráðið jrfir honum, valið fyrir hann,
sent hann í sunnudagaskóla, og á
fundi í K.F.U.M. og ákveðið hvaða
fjelaga hann veldi sjer. Hún var
svo stór og holdug, feikna kjöt-
flj’kki, sem alltaf hafði lag á að
hæfa og særa viðkvæmasta blett-
inn með því, sem hún sagði. Svo
þegar Inger kom í vist til þeirra,
hversu mikið far hafði hún ekki
gert sjer um að hindra það að
þau gætu nokkurn tíma haft tal
hvort af öðru. Og svo hafði hún
sagt Inger upp vistinni, strax þeg-
ar hún varð þess vör, að þau samt
sem áður voru farin að draga sig
saman.
„Það er þjer að kenna“, hreytti
Ilans Jörgen út úr sjer. Það var
nú ekki þetta, sem hann hafði ætl-
að að segja, en hann átti svo erfitt
með að koma orðum að öllum þeim
hugsunum, sem brutust um í huga
hans. Hann snerist á hæli og fór út
gegnum biirið, og út á akur til
föður síns. Chr. Vang hafði fylgt
prestinum til dyra, og notað tæki-
færið til að hverfa burt frá bæn-
um.
Hans Jörgen fór að hjálpa föður
sínum að grafa niður stóra hrúgu
af rófum.
Báðir þögðu lengi vel, en sam-
vinnan var þeim einskonar þögult
trúnaðartal. Þær fáu setningar,
sem faðir hans sagði, og sem komu
á stangli, voru eins og eðlilegir
hlutar þeirrar viðræðu.
..Þið verðið víst helst að gifta
ykkur strax úr því málunum er
svona komið“, sagði Chr. Vang.
i