Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1946, Síða 1
17. tölublað.
JfafgmiHafe* im
Sunnudagur 26. maí 1946
XXI. árg.
lBfcfold&rT>r*nt*mtíJa fcjt.
Asmundur Helgason:
EIRÍKUR Á KARLSKÁLA
s.
emru
yrem
Þegar fríkirkjusöfnuðurínn var
stofnaður 1881 varð Eiríkur aðal-
gjaldkeri safnaðarins. Það kom því
á hann að lána fje til að borga kirkj
una 1884 fyrir söfnuðinn. Kirkj-
una hafði Jónas á Svínaskála feng-
ið smíðaða í Noregi, vegna þess að
eini timburkaupmaðurinn á Eski-
firði var svo harðskeyttur mót-
stöðumaður fríkirkjunnar, að hann
vildi ekki selja efnivið í kirkjuna,
þótt margbeðinn væri.
Það var haft fyrir satt, að ?irík
ur hafði gefið út ávísun á þá versl
un til greiðslu fyrir kirkjuna, og
hefði hlutaðeiganda þótt það alt
annað en gott, en varð að borga.
Einu sinni í haustkauptíð er
Eiríkur, ásamt fólki sínu, var við
sláturstörf, kom til hans kunningi
hans og bað hann að lána sjer 20
krónur. Eiríkur kvaðst enga pen-
inga hafa á sjer, en vísaði mannin-
um til eins kaupmannsins að fá
þar peningana. Maðurinn fór, en
kom brátt aftur með þau orð, að
kaupmaður hefði enga peninga til.
Eiríkur brá þá við, hljóp á stað til
búðarinnar og sagði um leið: „Ætli
hann vilji heldur láta 200 en 20
krónur“. Að lítilli stundu liðinni
kom hann aftur og fekk mannin-
um 20 krónur.
Það kom á Eirík eins og fleiri
forsjála og velviljaða bændur að
hjálpa þeim, sem með þurftu, um
hey fyrir gripi sína að vorlagi, því
að hann átti ávalt nægar birgðir af
heyum, sem öðru er við kom bú-
skap. Mjer er kunnugt um það, að
þótt einhver, sem hafði fengið hey
hjá honum næsta vor á undan, hafðx
ekki getað staðið skil á því, ljet
Eiríkur það aldrei standa fyrir
hjálpinni. Hann mælti það oft, að
hjálpa þyrfti mönnum til að halda
lífi í húsdýrum sínum og bjarga
þeim áfram, því að þyngra yrði að
hjálpa þeim, ef þeir mistu skepn-
urnar.
Skipstrand.
ÞAÐ bar til á hvítasunnu 1898 að
frönsk skonnorta kom siglandi út
fjörðinn, lensandi í stinnings kalda.
Skipinu var stýrt svo nálægt landi,
að það gat ekki sloppið við Rif-
skerin. Haflóð var og svo ládautt,
að hvergi sást bára frá hafi brjóta
við land.
Skipverjar voru ekki svo hepn-
ir að hitta á það djúpa skoru á
Rifskerjum að skip þeirra flyti út
af þeim. Það rendi því upp á grunn,
með svo miklum hraða, að það
lagðist til hálfs á hliðina.
Frökkum varð víst bylt við, því
að all langt var til lands. Þeir settu
þegar út „jullur“ sínar og tóku að
flytja farangur sinn á land. Líka
fórum Við úr landi til að hjálpa
þeim við flutninginn.
Næstu daga var mest úr skipinu
flutt á land, þar til það losnaði af
skerinu á föstudag, óskemt og ó-
lekt, því að
aldrei Kylja sást á sjónum,
svaf þá Dröfn með Ægishjónum.
Meðan á þessu stóð höfðu skip-
verjar aðsetur í verbúð og heyhlöðu
og fengu þeir leyfi til að nota hey-
ið eins og þeir vildu undir sig og
að sjer.
Nú komu þeir Carl A. Tulinius
konsúll Frakka frá Fáskrúðsfirði
og H. Hansen fulltrúi sjóvátrygg-
ingafjelaganna frönsku frá Seyðis-
firði. Þedr gerðu upp og greiddu
allan kostnað, sem af strandinu
leiddi, og gekk það bæði fljótt og
vel, þar til kom að húsaleigunni
fyrir skipsmenn. Sá reikningur