Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1946, Side 7

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
259
þessari jörð og öðrum slíkum. Auð-
velt er að ganga úr skugga um það,
að hinn lifandi líkami magnast af
utanaðkomandi orku. Því að svefn-
inn er slík magnan. í svefni endur-
nýjast lífsorka líkamans, og hversu
fróðlegt er að veita því eftirtekt
að svefninn er miklu þýðingar-
meiri fyrir viðhald lífsins heldur
en sú næring sem í munn og maga
er látin. Tilraunir hafa sýnt, að
það tekur miklu lengri tíma fyrir
dýr að verða hungurmorða, ef það
fær að sofa, heldur en að deyja af
svefnleysi þó að það fái nóg að jeta.
Og mjög eftirtektarvert er það, að
í dýrinu sem deyr úr hungri, hefir
heilinn aðeins rýrnað lítið, en bíði
dýrið bana af svefnskorti, þá hefir
heilinn til muna tærst.
Það sem nú ríður á, er að læra
að auka lífmagnanina, auka svo líf-
magn líkamans, að sóttir geti ekki
bugað hann, og meiðsli, ef verða,
grói ekki einungis vel, heldur einn-
ig fljótt. Aukin þekking mun gera
þetta mögulegt. Pyþagoras hafði
rjett fyrir sjer þegar hann sagði,
að lífið hjer á jörðu kæmi frá stjörn
unum, það er frá lífmagnaðri ver-
um á öðrum jarðstjörnum alheims-
ins. Vjer hjer á jörðu, verðum að
fá aukið samband við fullkomnari
lífverur á stjörnunum, svo að til-
raunin til lífs fari hjer að takast. Og
ef vjer hugleiðum þetta, verður auð
skiiið, hvers eðlis hinar svonefndu
andalækningar eru. Það kemur
greinilega fram í sögunum af slíku
að undralæknirinn telur sig fram-
kvæma kraftaverkin fyrir magnan
frá æðri veru, eða verum, sem hann
hyggur vera anda í andaheimi.
Rjett hefir hann fyrir sjer um
magnanina, en hinsvegar ekki í því,
að hin magnandi vera sje andi; því
að það er í raun rjettri um líkam-
legan íbúa einhverrar annarar
jarðstjörnu að ræða. Samband vort
við íbúa annara jarðstjarna, verð-
ur oss ljóst, ef vjer athugum nógu
gaumgæfilega eðli draumlífsins,
og mjög áríðandi, ef öllu þessu
máli á að geta orðið komið í rjett
horf, er að þekkja stillilögmálið
(law of determinants). Hugarfar
manna óg hegðun gagnvart öðrum
þarf að komast í betra horf en nú
er, ef vjer eigum að geta orðið hinn
ar nauðsynlegu fullkomnari líf-
magnanar aðnjótandi. Margt af því
ótrúlega ljóta sem á styrjaldartím-
um gerist, er að rekja til þess, hve
mjög samband mannkyns er þá við
illa staði, og þá sem slíka staði
byggja, og eins og jeg hefi fyrir
löngu vakið eftirtekt á, þá fara
hætturnar mjög í vöxt, á hnetti
þar sem hinn svo afaráríðandi sann
leikur um það, hvað þarf til þess
að breytt geti orðið um frá hel-
stefnu til lífstefnu, er kominn fram,
en hefir ekki verið sinnt. Sinnu-
leysið gagnvart þeim sannleika,
sem mest ríður á að vita, hefir svo
alveg sjerstaklega ill stilliáhrif.
Það er alveg rjett sem Adam
Rutherford hefir sagt, að ísland
verði að hafa forustu í þessum efn-
um. Það er mannkynshlutverk hinn
ar íslensku þjóðar. Það er svo oft
verið að segja, að smáþjóð eins og
íslendingar geti engin áhrif haft
á gang heimsviðburðanna. Slikt
er mikill misskilningur. Því að það
eru ekki styrjaldir sem þarf til að
koma mannkyninu á hina rjettu
leið. Það er heldur hitt, að því
stórkostlegri sem styrjaldirnar eru
því fjær mun fara, að þær geti orð-
ið upphaf þeirrar friðaraldar sem
þarf að verða. Upphafið getur ekki
orið neitt annað en sá aukni skiln-
ingur á tilverunni, að mannkynið
átti sig á því hvar á vegi það er
statt, og hvernig má taka aðra leið
og betri.
Maí
Helgi Pjeturss.
Barnahjal
Mamma var að segja syni
sínum frá því þegar Jesús
mettaði 5000 manns með sjö
brauðum og fimm fiskum. —
Dengsi horfði alvarlega á
mömmu og sagði svo:
— Já, það hafa sjálfsagt ver-
ið hvalfiskar.
Bogga frjettir að kisa vin-
stúlku hennar hafi eignast
ketlinga. Sjálf á hún kött, en
segir í sorgartón:
— Aldrei eignast minn kött-
ur ketlinga af því það er
pabbaköttur.
Mangi litli spyr mömmu:
— Mamma, verða allir að
englum þegar þeir deyja?
— Nei, bara þeir, sem góðir
eru, segir mamma.
— Hvað verða þá hinir?
Mamma á bágt með að svara,
en segir þó eftir nokkra um-
hugsun:
— Þeir — þeir verða tröll.
Þá hýrnar yfir Manga.
— Jeg vil verða tröllkarl,
segir hann. Þá skal jeg lúskra
englunum.
Nágranni okkar hann Her-
mann fór aldrei út nema kon-
an væri með honum. Það var
alment ^litið að hún væri svo
hrædd um hann, að hún þyrði
aldrei að «leppa honum einum.
En einhverju sinni sá dreng-
urinn okkar óvænta sjón út
um gluggann, Hermann ein-
an á göngu. Þá kallaði hann á
máli fjósamannsins:
— Nei sko, Hermann hefir
slitið sig lausan.