Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1946, Blaðsíða 6

418 •
Við vorum að virða fyrir okkur
þennan uppdrátt, og sáum þá,
hversu skamt var að fara til þess
að sjá risaskóginn, hæstu og elstu
lífverur jarðar, trjen, sem eru svo
há, að þau geta mælt sig við loft-
skeytastengurnar hjerna á Melun-
um, og eru svo gömul að árum, að
þau voru farin að skjóta rótum,
þegar Kristur fæddist í þennan
heim. Þau vaxa í dölum fram við
ströndina, skamt fyrir norðan San
Francisco.
Við ákváðum að skoða þennan
skóg. Og morguninn eftir lögðum
við af stað. Við þurftum að fara
yfir Gullna hliðið (The Golden
Gate). Yfir sundið liggur brú, sem
talin er lengsta hengibrú í heimi,
og kostaði á sínum tíma 35 milljón-
ir dollara. Við fórum fram hjá
skipasmíðastöðvunum, þar sem
Bandaríkjamenr| höfðu í skyndi
komið sjer upp tröllauknum flot-
kvíum til þess að gera við og end-
urbæta Kyrrahafsflota sinn. Skipin
voru þar í röðum, en fyrir verka-
mennina höfðu verið bygð stór
braggahverfi, ekki ólík því, sem sjá
mátti um sama leyti hjer á landi.
En aðgangur var bannaður öllum
óviðkomandi. — Og svo komum við
til Mill Valley. Það er vingjarnlegt
þorp, bygt í hlýlegum og gróður-
sælum dal. Hjer stigum við út úr
lestinni. Við áttum ekki lengur
samleið með henni.
VEÐRIÐ var indælt’, sólskin og
steikjandi hiti. Við spurðum til
vegar og hve langt væri út að risa-
skóginum. Það var talinn roskur
tveggja tíma gangur yfir fjallið og
ofan f næsta dal. Við ákváðum að
ganga — að minsta kosti nokkuð á
leið, og hugðum að við myndum
þá geta fengið eitthvert farartæki,
ef hiti og þreyta sækti á okkur. En
það fór á aðra leið.
Rjett utan við þorpið er skógar-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þykni. Þar er fyrsta sögun#rmvlla
Californiu. Af þeirri sögunarmyllu
dregur þorpið og dalurinn nafn
sitt. En ekki myndi það vera köll-
uð mylla í dag: Nokkrir trjástofnar
lagðir á misvíxl, og þar voru trjen í
skorðum, meðan þau voru söguð.
Þeir höfðu ekki fullkomnari tæki
fyrst í stað. Og nú lögðum við á
fjallið. Stígurinn liggur í krókum
upp hlíðina og trjen há og hrika-
leg á báðar hendur og lykjast sum-
staðar saman yfir höfði manns.
Gróðurinn er svo stórskorinn og
fjölbreyttur, að manni dettur í hug
hitabeltisgróður. „Þar morar af
lífi hver moldarrein“. Hitinn og
ilmurinn gerir manni þungt í
höfði, og brekkan'llt þung á fótinn.
Fram með stígnum eru hjer og
hvar smákassar hengdir á staura.
Það eru póstkassar, því að uppi í
hlíðunum eru sumarhús efnaðra
manna, sem þarna njóta sumars og
sólar, en húsin eru hulin gróðri,
^o að maður verður að greiða
sundur limið til--þess að ganga úr
skugga um hvort hús eru þar á bak
við. Inni í húsunum er svalt og
skuggsælt.
Hitinn var afarmikill og altaf var
stígurinn á fótinn. Við vorum far-
in |ð sjá eftir því að hafa ekki feng-
ið okkur bifreið til fararinnar. En
nú var of seint að iðrast. Þarna var
engan bíl að fá. Og loks vorum
við komin upp á fjallið — og nú
hallaði undan fæti.
Okkur var sagt að hinum megin
við fjallið væri greiðasölustaður,
og við vorum farin að hlakka til
þess að fá okkur hressingu. En
greiðasölustaðurinn var lokaður.
Þar sást enginn maður. Og þarna
voru vegamót. Við vissum ekki
hvora leiðina við ættum að velja.
Við völdum veginn, sem lá til
vinstri. Og nokkru síðar komum
við að húsi, sem stóð skamt frá göt-
unni. Enginn var úti, og ekkert
benti til þess, að þar væri nokkur
maður heima. En við vorum orðin
þreytt og þyrst og vildum komast
í síma ef hægt væri að ná í bifreið
frá Mill Valley. Við sendum stúlku
heim að húsinu. Þarna er fáförult,
að mingta kosti af gangandi fólki,
svo að við gerðum ráð fyrir að ef
fátt manna væri heima, þá gæti
verið beigur í fólki ef fleiri kæmu
saman, en eina stúlku þurfti eng-
inn að hræðast. Hún gekk áleiðis
heim að húsinu — og þó með hálf-
um huga. En ekki hafði hún langt
farið, þegar heyrðist hundgá, og
litlu síðar var opnaður gluggi á efri
hæð hússins og kvenmaður spurði,
hvað hún vildi. Við spurðum um
síma. „Hjer er enginn sími“, sagði
kvenmaðurinn, „en nokkru lengra
fram með veginum er býli, og þar
er sími“, sagði hún.
Og svo segir ekki af því, nema,
eins og stendur í þjóðsögunum. Við
gengum og gengum. Tungan skræln
aði, hitinn steikti okkur, og okkur
fanst vegurinn endalaus og eftir-
tektin fyrir fegurð og fjölbreytni
varð sljórri. En alt í einu heyrðum
við lækjarnið. Við könnuðumst við
þetta yndislega hljóð að heiman, og
okkur duttu í h«g lækirnir okkar,
sem skoppá niður hlíðarnar, silf-
urtærir, svalir og hressandi. „Nú
fáum við að drekka“, sögðum við
hvert við annað, og við urðum
ljettari í spori og fanst nú ekki
heimurinn meiri en hálft kálfs-
skinn. Við ætluðum að drekka lít-
•
ið, en þvo okkur og hressa, þegar
við kæmum að læknum. En við
gleymdum því, hvar við vorum
stödd. Og svo komum við að lækn-
um. Og aldrei höfðum við orðið
fyrir meiri vonbrigðum á allri ferð
inni. Lækurinn lyppaðist gegnum
þjettan skógargróðurinn. Vatnið
var grænleitt á litinn og okkur
sýndist það þykt af gróðri og lífi.
Okkur fjell svo allur ketill í eld, að