Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1949, Page 6

330
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
SKÁLDIÐ H. G. WELLS LJEK
SJER AÐ TINDÁTUM
ric i’ Cjoocln
man
II. G. Wells.
MJER var sagt að maður, sem hjeti
Wells væri væntanlegur og ætti að
snæða miðdegisverð hjá okkur. Jeg
var ekki hrifinn af því. Það eitt
hvernig folkið nefndi nafn hans
með lotningu og aðdáun, var ærið
nóg til þess að jeg fjekk skömm á
honum. Mamma var á þönum fram
og aftur, færði til alla hluti í stof-
unum og var með þetta sama um-
sta,ng eins og þegar hún átti von á
frænkum sinum og álíka gestum.
Svo gekk jeg fram í eldhúsið og
spurði vinnukonuna hvers konar
sætamauk hun ætlaði að hafa með
tebrauðihu. Hún leit skelfd á mig
og helt að hún hefði annað að
gera en hugsa um það, þegar von
væri á sjálfum Wells. Og hún sagði
þetta hátíðlega. Jeg laumaðist þá
út úr eldhúsjnu, en var svo óhepp-
■ i - * L-i f
inn að mamma sá mig í sama bili
og skipaði mjer að þvo mjer og fara
í hreina skyrtu. Þetta kórónaði allt
saman. Jeg fór inn í leikstofuna og
skelti hurðinni í lás á eftir mjer.
Jeg leit út um gluggann. Það var
húðarrigning úti. Jeg var ákveðinn
í því að vera fúll.
En þarna var enginn til að vera
fúll við, svo að jeg dró fram leik-
föngin mín. Jeg valdi tindátana —
það átti best við mig vegna þess
hvað jeg var í grimmum hug.
Jeg var niðursokkinn í leikinn
og vissi ekki -fyr til en að pabbi og
Wells voru komnir inn í herbergið.
Jeg varð að heilsa Wells eftir öllum
listarinnar reglum, og þótt skömm
sje frá að segja, var jeg ekkert upp
með mjer af því. Svo ætluðu þeir
að fara aftur, en þá tók Wells eftir
tindátunum * mínum. Hann stað-
næmdist skyndilega og sagði:
„Leikur þú sjer að tindátum?“
Hann virti fyrir sjer hvernig jeg
hafði skipað tindátunum og tautaði
eitthvað við sjálfan sig. Það var
auðsjeð að hjer var eitthvað, sem
honum líkaði ekki. Pabbi var vand
ræðalegur á svip og vissi ekki hvað
liann átti að segja.
„Hver sigrar?“
Það kom hik á mig og jeg svar-
aði: „Það er í rauninni hvorugur
sem sigrar, en . . .“
„En þú hefur þó skipað þeim í
tvær fylkingar“ sagði Wells.
Svo varð löng þögn, Pabbi ræskti
sig. Mjer leið ekki vel.
„Nei“. sagði jeg.
„Hefirðu ekki gert það?“ „agði
Wells. „Það dugar ekki“.
Svo lagðist hann á f jóra fætur og
fór að athuga vígvöllinn. Sjerstak-
lega virtist hann gefa gaum að fall-
byssu, sem þar var.
„Hvernig er þessi notuð?“ spurði
hann. Jeg sýndi honum það. Hann
hlóð byssuna og miðaði henni vand
lega á trumbuslagarann, sem stóð
dálítið afsíðis. Svo hleypti hann af,
og trumbuslagarinn fell.
„Ágætt“, sagði hann. „Þetta var
vel miðað. Áttu aðra fallbyssu?“
Jeg benti honum á aðra fall-
byssu, en sagði ekki neitt. Jeg vissi
ekki hvað þetta átti að þýða Eng-
inn fullorðinn maður átti að haga
sjer þannig, allra síst frægur rnað-
ur. Pabbi ræskti sig aftur.
„Við skulum koma niður og
drekka sjerryglas áður en við borð-
um“, sagði hann, nærri því eins og
í skipunartón. Wells ljet sem hann
heyrði það ekki, en tók að raða tin-
dátunum upp í tvær fylkingar. Nú
varð löng þögn.
„Eigum við ekki að íá okkur
sjerryglas áður en við förum að
borða?“ spurði pabbi aftur. En því
svaraði Wells ekki, heldur spurði
pabba:
„Leikið þjer yður aldrei að tin-
dátum?“
Það hummaði eitthvað í pabba
og Wells sneri sjer aftur að mjer
og sagði:
„Þú átt altaf að skifta þeim í
tvær jafnstórar fylkingar, eins og
jeg hefi gert hjerna. Nú eru hjer
þrjátíu fótgönguliðsmenn, tuttugu
riddarar og ein fallbyssa á hvora
hlið, eins og þú sjerð. Svo eigum
við að láta þá gera árásir til skiftis.
Fótönguliðsmennina má flytja um
eitt skref og riddarana um tvö
skref í hvert sinn. Líka má skjóta
fjórum skotum í staðinn fyrir fram
sókn. Þú verður að búa þjer til þín-
ar eigin hernaðarreglur, en þessari
reglu fylgi jeg vanalega.“
„Á jeg að skilja það svo að þjer
leikið yður stundum að tindátum?“