Lesbók Morgunblaðsins - 11.09.1949, Blaðsíða 7

LESBOK MORCIUNBLAÐSTN?
395
einnig að líta á hann sem mann
með tilfinningum ástar og haturs,
með ástríðum og hvötum, sem
megna að buga bæði sál hans og
líkama.
VEGNA þessa nána sambands sálar
og líkama, er það því meir en æski-
legt að sá, sem hefur sjúklinga und-
ir höndum, hafi til að bera bæði
andlega þekkingu sálusorgarans og
sjerþekkingu læknisins.
Sjera Alston J. Smith, prestur
við meþodista kirkjuna í Roxbury
í Connecticut, hefur ritað grein í
tímaritið „Tomorrow“ og bent á
það að sállækningar sje staðfesting
á því, að trúin hafi lækningamátt,
bæði fyrir líkama og sál.
„Jesús var mesti læknir heims-
ins,“ segir hann. „Hann var bæði
læknir og spámaður og hann gat
læknað allar meinsemdir manna.
En samtímis prjedikaði hann sið-
fræði sína og benti mönnum á, að
í hinum fullkomna heimi, sem hann
kallaði „guðsríki“, væri hvorki sjúk
dómar nje sundurlyndi."
Jafn ágætur vísindamaður eins
og dr. J. B. Rhine, forstöðumaður
Duke University’s Parapsychology
Laboratory, hefur viðurkent að
trúarlíf og lækningamáttur fari
saman. Hefur hann ritað grein um
þetta í „The Carolina Quarterlv“
og segir þar meðal annars:
„Trúin og læknavísindin hafa
sameiginlega mikinn mátt til bess
að stuðla að velferð mannkynsins.
Margir hinna fornu trúarfrömuða
voru í senn bæði læknar og and-
legir leiðtogar.“
í fornöld skorti lækna mjög til-
finnanlega þekkingu í læknisfræði,
en þeir litu á sjúklinga sína þannig,
að þeir hefðu bæði sál og líkama.
Og þeir leituðust við að lækna
hvort tveggja samtímis í heild í
stað þess að vera að hugsa um að
lækna einhvern sjerstakan hluta
líkamans.
Dr. Maynard Austin segir í
„Look“ að þegar komið sje með
fótbrotinn mann til læknis, þá
hugsi hann ekki um annað en fót-
inn. Sje komið með mann, sem hef-
ur botnlangabólgu, hugsi læknir-
inn aðeins um botnlangann og best
sje að taka hann. Fæstir læknar líti
á sjúklinga sína sem menn, heldur
líti þeir aðeins á það hvað að þeim
gengur. Svo reyna þeir að gera við
það, sem aflaga fer, en hugsa ekk-
ert um manninn sjálfan — sálina.
Má vera, segir hann, að þetta stafi
af því hvað læknisfræðin skiftist
nú í margar sjergreinar. í lækna-
skólum og spítölum sje lögð aðal-
áherslan á það að greina sjúkdóm
fljótt og vel, og í þessu hafi oVðið
miklar framfarir. En ekkert’ sje
hugsað um að kynnast því hvernig
andlegum högum sjúklingsins sje
háttað, hvort hann eigi við áhyggj-
ur að stríða í heimilislífi sínu og
fjármálum, eða hvernig hann er
settur í lífinu. Það er rangt, segir
dr. Austin, að líta aðeins á sjúk-
dómstilfellið, en ekki á sálarlíf
mannsins.
Það er ekki nóg að læknir þekki
lyf. Hann verður einnig að afla
sjer þekkingar á öllu viðhorfi sjúk-
lingsins til lífsins, vegna þess að
það getur staðið í nánu sambandi
við þau veikindi, sem hann hyggst
að lækna.
Þegar alls þessa er gætt, ætti
mönnum að vera það ljóst, að jafn-
hliða iæknisþekkingu verður að
vera mannþekking og siðfræði. —
Vanheilindi manna verða eigi lækn
uð með meðulum eingöngu. Lækn-
isfræðin er ekki einhlít. Jafnhliða
sjúkdómsgreiningu verður að vera
sálgreining, því að á bak við siúk-
dóminn liggja oft andlegar og sið-
fræðilegar orsakir, sem venjulegur
læknir er ekki bær að dæma um.
EITT vandamál, sem þráfaldlega
kemur fyrir lækna, er það hvort
segja eigi manni, sem gengur með
ólæknandi sjúkdóm, allan sannleik-
ann. Þar kemur margt til greina.
í fyrsta lagi, að sá sjúpdor*<Ur, setn
talinn er ólæknandi *-í: tíag, jverðijv
máske læknandi eftfr nokkurn
tíma með nýjum meðiþum. Enn
> r- ?
fremur ber þess að gáeta, að það er
ekki nóg að segja sjúklingnum
sjálfum frá þessu, hetiur verður
líka að taka tillit til ástvina hans.
Og þá getur verið nailðsynlegt að
búa þá undir óheillatíðindin. En
mest af öllu er þetta þó komið und-
ir sálarþroska og trú sj’úklingsins
sjálfs.
Það er erfitt fyrir manrt, áém áð-
eins hefur lært læknisfræði, að
ráða fram úr því hváð rjeftast sje
að gera, þegar hann tékur tillit til
alls þessa. Það mundi líka vera erf-
itt fyrir þann, sem aðéins hefur
lært guðfræði. En sá maður, sem
lært hefði bæði læknisíræði og guð-
fræði mundi vera manna best fær
að dæma um hvað gera skyldi
og taka ákvörðun unri-það.
(Þýtt).
i- iia,/i{.ía
6------ ■ . . ■ . ---------------
>1(1! b yíiii!
Barnahjal
Kermari nokkur var að segja
börnum sögu af lambi, s'etn hefði
hlaupið burt frá fjápbópnuin og
svo hefði tófan drepið það.
Skiljið þið þetta? sagði hann-
Ef lambið hefði verið. kyrt í hóþn-
um, þá hefði tófan ekki etið það.
— Nei, sagði Siggi litli, því áð
þá hefðum við etið það. ’
★
Sveinki hafði sjeð móður sína
mæla einn meter þannig að þafa
þráðarendann við nefið á sjer og
teygja úr þræðinum mefS því að
rjetta út handlegginn. Einu sinni
kom hann hlaupandi inn til henn-
ar með óhreinan kaðalspotta, sem
hann hafði fundið og sagði:
— Lyktaðu að þessu og segðu
mjer hvað það er langt.
ti ■ H1r / •
< -------------------------------♦
9:ifc?Cí
« Oíi