Lesbók Morgunblaðsins - 23.03.1952, Blaðsíða 14

154
r LESBÓK MOBÓUNBLAÐSINS
Að handan:
Kveðja frá manni, sem
dó fyrir 7000 árum
SAGA þessi birtisi í stórblaðinu
„Times“ í ágústmánuði 1922. Hún
er írá eintim fréttaritara þess, en
kunnugt er, að „Times“ velur að-
cins áreiðanlega menn sem frétta-
ritara og þess vegna þarf ekki að
efast um að sagan sé sönn. Frétta-
ritarinn segir svo frá:
— Ég lagði á stað frá hinum dá-
samlegu Hawaii-eyjum með skip-
inu „Makura“. Skömmu eftir að
við fórum þaðan sýndi skipstjórinn
mér einkennilegt bréf og sagði mér
cftirfarandi sögu.
Á einni af Kyrrahafseyjum á
hcima kona, sem við skulum kalla
frú B. Afi hennar hafði verið trú-
boði þarna. Að undanförnu hefur
liún staðið í sambandi við fram-
liðna menn, sem uppi voru fyrir
mörgum öldum og áttu heima ann-
ars staðar á hnettinum. í sumar
sem leið var hún farþegi á „Mak-
ura“. Skipstjórinn hafði heyrt um
þennan hæfileika hennar að kom-
ast í samband við framhðna og
spurði hana því hvort hún vildi
ekki gera tilraun að sér sjáandi.
Hún samþykkti það og settist að
borði með blýant í hönd og blað
fyrir framan sig. Þeir skipstjórinn
og maður hennar sátu við annað
borð á meðan og voru að skoða bók
um Samoa-eyjar. Þannig sátu þau
nokkra stund. Konan sat róleg með
hendina á borðinu, alveg eins og
símritari, sem er að bíða eftir
skeyti.
Eftir nökkra stund mælti hún
upp úr feins manns hljóói: „iE,
hvaða vandraeði, þetta eru þá enn
sömu dulrúnirnar." Þetta sagði hún
vegna þess að um nokkurt skeið,
þegar hún skrifaði ósjálfrátt, höfðu
komið á pappírinn dularfullar rún-
ir, sem hún hélt að væri fornt
táknletur þar eystra. Hún sat samt
kyrr í tuttugu mínútur og skrifaði,
og síðan rétti hún skipstjóra blaðið.
Hann ákvað að geyma það og reyna
að finna einhvern, er lesið gæti
þetta dulmál.
Þegar skipið kom til Fiji-eyja
hitti hann nokkra Indverja, sem
komnir voru þangað í kaupsýslu-
erindum. Hann sýndi þeim blaðið,
en þeir höfðu aldrei séð þetta letur
og gátu því ekki ráðið l'ram úr
skeytinu. Skipstjórinn varð fyrir
miklum vonbrigðum, en er hann
sagði frú B. frá þessu sagði hún:
„Það gerir ekkert til, ég ímynda
mér að þetta sé tóm vitleysa.“
En svo var það í nóvembermán-
uði síðast hðnum, að einn af fræg-
ustu fornfræðingum heimsins var
farþegi á „Makura“. Skipstjórinn
sýndi honum skeytið, en lét þess
ekki getið hvaðan það væri komið
né hvernig hann hefði fengið það.
Fornfræðingurinn tókst á loft um
leið og hann sá skeytið og spurði
í þaula hvaðan það væri komið og
hver hefði skrifað það. Síðan sagði
hann að þetta væri sams konar
skrift og prestarnir í Litlu.-Asíu
hefði notað um 5000 árum fyrir
Krists íæðingu. Hann sagði enn-
fremur að ekkí væri til nema ör-
fáir menn í heiminum er gæti lesið
þessa skriít. Og hann ætlaói varla
að trúa þvx að skeytið hefði verið
ritað á svo skömmum tíma sem
skipstjóri sagði.
Skeytið byrjaði með því að
þakka ritaranum (frú B) fyrir það
að nota hæfileika sína til að skrifa
ósjálfrátt. Síðan var talað um það
hve mikill munur væri á því
hvernig fólk ferðaðist nú og fyrr á
dögum, og gerður samanburður á
því hvernig væri að ferðast með
úlföldum og skipum. Seinast kom
nákvæm lýsing á káetu skipstjór-
ans þar sem þau sátu og síðan lýst
veðri og sjó eins og það var þá.
Bréfið, sem ég gat um í upphafi,
er annað skeyti, sem frú B heíur
skriíað með sama letri og það á nú
að sendast fornfræðingnum svo að
hann geti ráðið fram úr hvað í því
stendur. Ég hef sjálfur séð þetta
seinna skeyti og mér hafa verið
sögð nöfn allra þeirra er við sögu
koma. Skipstjórinn er gamall Skoti,
ættaður frá Nýja Sjálandi, og mjög
hleypidómalaus. Fornfræðingurinn
er vísindamaður sem aldrei hefur
fengizt við eða hugsað um dular-
fulla fyrirburði. Frú B er margra
barna móðir og hefur aldrei fengizt
við dulræn efni nema þetta að hún
skrifar ósjálfrátt. Og auðvitað hafði
hún ekki hugmynd um hvað þau
þýddu þessi tákn, sem hún skriíaði.
Hvernig á að skilja þetta?
^ W ^ T "
Skoti nokkur var á ferðalagi og
þurfti að ná í járnbrautarlest snemma
næsta morguns. Hann treysti sér ekki
til þess að vakna og ekki tímdi hann
að kaupa sér vekjaraklukku. Hann
fann þá það réð að skrifa sjálfum
sér bréf og snemma næsta morgun
ber póstmaður að dyrum hjá honuni
og kallar:
— Hér er hréf til yðar.
— Þakka yður fyrir, sagði Skotinn.
— Það er ófrimerkt, svo að þér
verðið að koma og borga undir það.
— Ofi ímerkt? Þá er þaó ekki arið-
andi. Það er bezt að þer farið með
það aftux.