Lesbók Morgunblaðsins - 11.05.1952, Side 7

C LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
243
hafði var aðeins ein skýring, og sú
skýring vakti hjá honum innileg-
an fögnuð og brevtti öllu lífsvið-
horfi hans. — Hann tók aftur að
stunda fjallaferðir í frístundum
sínum, og komst í innilegra sam-
band við náttúruna en nokkru
sinni fyr. Það var eins og hún tæki
hann í faðm sér, og sagði: Velkom-
inn aftur vinur. Hallaðu þér út af
á mosanum mínum, hann er mjúk-
ur og hreinn. Sjáðu hvað lækur-
inn er tær. Og þarna lengst í burtu,
hvít fjöll við bláan himin. — Allt
hreint. Þannig eiga einnig hugsan-
ir þínar að vera, þá mun þér all-
staðar óhætt. — En ferðir þessar
urðu strjálli og lögðust loks niður
með öllu. Amstur hins daglega lífs
tók hug hans allan, og það í hon-
um sem unni einveru og kyrrð
varð eins og þokukennd mynd, sem
leystist upp og hvarf. —
Hann dró fram kassa, settist, og
fól andlitið í höndum sér- Nú var
allt á kafi í snjó þar efra. Stormur-
inn geisar um auðnirnar og rjúpan
hrökklast undan veðrinu eða lætur
fenna yfir sig. — En að vori vakn-
ar allt til nýs lífs. Silungar vaka.
Punturinn vaggar sér á þúfnakoll-
unum. Það hriktir í tjaldsúlum.
Kvöldblærinn leikur um hvítan
dúkinn.
Hann stóð upp og gekk um gólf,
stirður og reikull í spori. Svo staul-
aðist hann niður brattan loftstig-
ann, og tók tjaldið með sér.
Niðri í stofu var hlýtt og nota-
legt. Dóttir hans og tengdasonur
voru hjá kunningjaíólki sínu úti í
bæ, og hann bjóst ekki við þeim
heim fyrst um sinn. Hann leysti
utan af tjaldinu og breiddi úr því.
Þetta var lítið eins manns tjald.
Jaðrarnir voru slitnir, stögin með
mörgum hnútum, og á næfurþunn-
um dúknum voru blaðgrænublett-
ir. Hann setti saman tjaldsúlurnar,
og með því að festa stögin við
stóla og borðfætur, tókst honum
að tylla tjaldinu upp. Svo náði
hann sér í svæfla og ábreiður,
skreið varlega inn í tjaldið og
lagðist fyrir á gólfinu. Hann lá um
stund og hlustaði á veðurgnýinn.
Gegn um tjaldopið sá hann hélað-
ar rúðurnar. Allt í einu var útidyr-
unum skellt og einhver kom hlaup-
andi upp tröppurnar. Hann ætlaði
að komast úr tjaldinu, en varð of
seinn- Stofuhurðinni var hrundið
upp, og dóttirin korn inn. Augu
hennar urðu stór og undrandi er
hún sá tjaldið. „Ertu þarna pabbi?“
— Já“. — „Ó“. — Hún flýtti sér
út. Skömmu síðar kom tengdason-
urinn. Hann gekk rakleitt að tjald-
inu, gægðist inn og spurði: „Hvað
ertu að gera þarna tengdapabbi?"
„Ég er að leita“. „Og að hverju ertu
HINAR ýmsu greinar vísindanna, t. d.
líffræði og dýra-jarðfræði (sú fræði-
grein er fæst við það hvernig lifandi
verur skiptast á hin ýmsu svæði jarð-
arinnar) stuðla að þekkingu vorri á
lífi á öðrum hnöttum.
Þeir vísindamenn, sem íengizt hafa
við þessar fræðigreinar af mestum
áhuga, eru sannfærðir um að til muni
aðrir byggðir hnettir en jörð vor. En
hinir, sem enga þekkingu hafa á þess-
um sviðum, eru jafn sannfærðir um
að hvergi sé til lif nema á jörðinni.
Ef við reynum nú að losa okkur við
jörðina og hugsum okkur að við séum
stödd einhvers staðar úti í geimnum,
þar sem við getum virt allt sólkerfið
fyrir okkur, þó munum við sjá að
hinar jarðstjörnurnar eru einnig heim-
ar út af fyrir sig og í engu eftirbátar
jarðarinnar.
Við munum sjá, að stjörnunum svip-
ar mjög saman. Allt eru þetta hnettir,
sem fara eftir sporbrautum umhvérfis
að leita?“ „Að sjálfum mér.“ —
Tengdasonurinn spurði einskis
frekar og gekk einnig út.
Ákafur stormsveipur skall á hús-
inu. Það hristist allt og nö.traði: Ut-
an af gangi barst lágt samtal og
niðurbældur konugrátur. Hann
felldi tjaldið, og var langt kominn
með að ganga frá því er þau komu
aítur inn. Það var auðséð, að þeim
létti stórum er þau sáu að tjaldið
var horíið. „Ó, hvað þú gerðir
okkur hrædd pabbi, þetta máttu
aldrei oítar gera pabbi minn“. —
„Það sæmir ekki svona gömlum
manni“, bætti tengdasonurinn við.
— Gamli maðurinn þagði. Svo leit
hann upp, eins og hann ætlaði að
segja eitthvað, en hætti við það,
tók tjaldið og fór með það upp á
loft og lét það á sinn stað.
sólina og allir fara sömu leið. Allir
snúast þeir um möndul sinn, og flestir
þeirra hafa einn eða fleiri fylgihnetti,
sem snúast um þá sjálfa eins og þeir
snúast um sólina.
Jörðin virðist ekki hafa neina þá
yfirburði, að hún hljóti að verd eina
byggða stjarnan í sólkerfinju. Hitt, mun
heldur, að jarðstjörnurnar eru svo líkar
hver annarri, að enginn vafi geti verið
á því að hinar aðrar jarðstjörnur sé
einnig byggðar lifandi verum.
Staðfesting á þessum skyldleika
hnattanna hefur fengizt með hinum
stórkostlega endurbættu stjörnusjám.
Þessir mikiu sjónaukar hafa gert vís-
indamönnum kleift að byggja brú yfir
regindjúpin, sem aðskilja jörð vora og
aðra heima. Og það hefur nú komið
í ljós, að skyldleikinn milli jarðstjarn-
anna er enn meiri heldur en það að
þar er dagur og nótt og þar eru tungl
til að gefa birtu á nóttunni.
Það hefur komið í ljós, að á sumrin
Byggð ó öðrum hnöttum
Eítir Kenneth Heuer