Lesbók Morgunblaðsins - 11.05.1952, Blaðsíða 15

251
LESBÓK MORGUNBLADSINS
ekki lifað í leti og iðjuleysi,“ sagði
Jeg segi ykkur satt að þá varð jeg
alvariega hræddur.
Einu sinni var jeg að kai'a eftir
fiski í lóninu og mætti þá gríðar-
stórum moray, eða sjávai'ál. Þessi
kvikindi ráðast á alt og mjer varð
það því fyrst fyrir að reka stinginn
milli glóandi augnanna á honum
og flýta mjer svo í land. Þar misti
jeg stinginn.“
„Barracuda cr heldur ckki laxxxb-
ið að leika við,“ sagði Tii’o.
Sawyer kinkaði kolli. „Jeg konxst
einu sinni í kast við einn, og þá
misti jeg skutulinn. Jeg var stadd-
ur úti á rifinu sncmma morguns og
ællaði að reyna að skutla bonita.
Þá sje jeg einn barracuda þar rjett
hjá mjer. Af einhvcrri rælni ætlaði
jcg að skutla hann, cn í sarna svip
gerði hann árás og króaði mig' af.
Var ekki um annað fyrir mig að
gera cn stinga mjer og kaía undir
hann. Og svo rak jeg skutulinn
ncðan i kviðinn á lionum. Jeg sá
opið ginið og tannskaflana, sem
voru eins og stórsagartennur. Kvik-
indið gerði snögt viðbragð, jeg
misti skutulinn og með naumind-
um komst jeg upp á rifið áður eix
það í’jeðist á nxig að nýu. Síðaxx
hef jeg forðast aö fást við barra-
cuda.“
Joseph Sawyer settist svo sem
ekki í helgan stein þótt haixix hefði
fuixdið þá paradís, senx haixn leitaði
að. Hann vann ötullega að því að
hreinsa til á eynni, konxa burtu
rotnuixx jurtaleifum og pálmablöð-
uxxx og lilynna að pálmatrjánum.
Hann klauf kokoshnetur og þurk-
aði þær. Hann kafaði eftir perlu-
skeljuixi. Hann setti gildrur fyrir
stóra landkrabba, senx klifu upp í
trjcix og eyðilögðu ávextiixa. Svo
hafði hann þessa krabba til matar
og koxxist að raun um að steiktir
voru þeir ágætir. Og haixix gerði
sjer klæðnað úr trefjum kokos-
blaða.
„Þið getið sjeð sjálfir að jeg hef
hann. „Jeg vissi að cinhvern tíma
mundi konxa skip liingað og þá
langaði mig til þess að sýna lxvað
jeg haíði gert. Einveraxx lxeíur ekki
þreytt mig og ekki kæri jeg mig
um að fólk fari að flytjast hingað.
Jeg hef fundið perlur hjer,“ bætti
lianxx við, „en jeg vona að þið segið
engunx frá því.“
Jeg leit á Tiro og skipverja og sá
að þeim nxundi óhætt að treysta.
„Við skulum- ckki segja til þín,“
sagði Tiro. „Þú skalt fá að eiga
paradísina þíxxa í friði. En jeg vil
versla við þig, kaupa af þjer perlur
og kopra og færa þjcr í staðimx
alt, sem þú þarit á að halda.“
Af iögnuði spratt Joseph Sawycr
á fætur og andlit lians Ijómaði af
gleði. „Mig vantar tilfinnaixlega
bækur og tóbak,“ sagði hann. „Og
gott væri að eiga svolítið í staup-
inu. Máske jeg gæti fengið einhver
innlend hjóix til að setjast lijer að
og hjálpa mjer? Og svo fæ jeg
seinna far hjá þjer til Papeete, því
að jeg þarf nxargt að kaupa.“
Þegar viðgerð á skútunxxi var
lokið hjálpaði jeg Sawyer til þess
að flytja perlur lians og copra unx
borð. Og þegar við sigldum út lilið-
ið i kórallarifinu, stóð liann einn á
ströndinni og veifaði til okkar í
kveðju skyni.
Tiro skipstjóri kom til mín nxjög
íbygginn og tottaði last pípu sína.
„Nú eru góðir guðir konxnir til ey-
arinnar aftur,“ sagði lxann, „og það
er gott að hið illa skuli útrekið og
hið góða komið í staðinn. Jeg mun
ekki kalla þessa ey Pifao fiamar.“
Svo benti liann á Joseph Sawyer
þar senx lxann stóð á ströndinni.
„Þetta er áreiðanlega hanxingju-
sainasti nxaður á jörðinni. Hann
liefur engar áhyggjur og lendir
eklú í þrasi við neirln, ekkert umtal
og engiixn hávaði nenxa brimhljóð-
ið og þyturinn í trjanum. Sóiin er
fjelagi hans a daginn og stjórnurn-
ar um nætur. Hjer er hægt að kom-
ast í samband við guðdóminn.“
Hvað heitir þessi ey og hvar er
hún? Jeg nxá ekki segja það, jeg
loíaði Joseph Sawyer að þegja um
það. Og það er enginn hægðarleik-
ur fyrir neinn að finna hana í öllu
eyamorinu þarna.
En við getum víst orðið samnxála
unx, að Joseph Sawyer er einhver
hanxingjusamasti maður á jörðinni
— dauðlegur nxaður, sem hefur
fundið paradís á jörð.
Varð mcr á að vefa lín
l>ótt væri þraður brunninn.
Oft var bczta ullin mín
illa kembd og gpunnin.
Með l.jos í stafni, iag með vold,
litið safn á borðuni,
ég mun hafna unclir kvolcl
cins og nafni forðum.
VIÐ LESTUR I OÐURTÍJNA
I letti ég upp í „Föðurtún",
finn þar gamla vini,
liðinna ára lcifturrún
ljóma í aftanskirá.
Scnn cr þeirra saga skráð,
er sóttu mest á fótinn,
farnir lieim sem fröindu dað
fyrir aldamótin.
HJÁLMAR FRÁ ÍIOFI
0 V
SKIP var á ferð í svartaþoku. Stýri-
maður var á stjórnpalli. Hann var ung-
ur að aldri og honum leizt ekki á blik-
una. Hann rýndi út í þokuna og allt í
einu sér hann eitthvert svart ferliki
franiundan og hátt uppi í þvi stendur
maður og hallust fram á grindur.
Stýrimaðurinn grenjaði: Hvernig
stýrirðu maður? Heíurðu aldiei stigið
a skipsfjöl fyr?
Og út úr þckur.r.i kemur roieg rödd:
Þetta er ekki skip, þetta er viti.