Lesbók Morgunblaðsins - 11.05.1952, Side 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
249
m *
PARADIS A JORÐ
Frásögn WILMON MENARD
FYRIR nokkru tók jeg mjer far
með koprakaupa-skipi frá Hivaoa á
Marshalleyum og var förinni heitið
til Papeete á Tahiti. Tveimur sólar-
hringum síðar, laust eftir miðnætti,
skall á okkur fellibylur. Svo snögg-
lega skall hann á, að maðurinn,
sem dottaði við stýrið, misti alla
stjórn á skútunni. Varð þá vábrest-
ur mikill, því að höfuðsiglan kubb-
aðist sundur og fell með rá og reiða
fyrir borð. Maðurinn við stýrið
hamaðist að snúa því og öskraði
síðan svo hátt að heyrðist gegnum
vindgnýinn: „Skipið lætur ekki að
stjórn!“ Stýrið hafði brotnað.
Fellibylurinn og æstar öldur
byltu hinu ósjálfbjarga skipi sitt á
hvað í fullar fimm klukkustundir.
Við hrúguðumst alhr niður í káetu
og heldum okkur þar dauðahaldi
hvar sem handfesti var. Ög jeg tíeld
að við höfum allir, bæði kristnir
menn og heiðnir, beðið þess heitt í
hljóði að skipið brotnaði ekki í
spón.
Um miðjan dag lægði storminn.
Við vorum þá á reki skamt undan
kórallaey nokkurri, einni af hin-
um mörgu í eyaklasanum norðaust-
ur af Tahiti. Sá eyaklasi nefnist
Tuamotu eyar, en það þýðir Háská-
eyar.
Tiro skipstjóri var frá Tahiti.
Hann starði lengi á hina lágu ey,
sem var eins og pálmalundur á
floti. Svo bölvaði hann hrottalega
og sagði:
„Ekki á nú af okkur að ganga að
þurfa að leita lægis hjer til þess að
gera við skútuna." Jeg sá að hon-
um var brugðið.
„Hvaða ey er þetta?“ spurði jeg.
„Hún er nafnlaus núna“, sagði
hann hikandi. „Þetta er ekki annað
en útskúfuð eya, sem hinir illu
guðir hafa shtið út úr Tuamotu
eyaklasanum. Á hana hefur enginn
maður stigið fæti um fjölda ára.
Hún hefur ilt orð á sjer. Við köll-
um hana Pifao. Það er háskastaður,
sem allir forðast.“
Mjer hnykti ,við. „Þýðir ekki
Pifao hin bölvaða ey?“ spurði jeg.
„Jú, og hún ber nafn með rentu,“
svaraði hann.
Hásetarnir höfðu raðað sjer við
borðstokkinn og voru skelfingin
upp máluð.
Tiro skipstjóri mælti enn: ,
„Einu sinni var þetta sælustaður.
Þarna bjó fólk, sem var ánægt og
óspilt. Það hugsaði hvorki um
kopra nje perluskeljar. Það lifði
einföldu og áhyggjulausu lífi. En
svo var það rjett fyrir fyrra heims-
stríðið að þangað kom hvítur brask
-ari og hann hafði í höndum 25 ára
einkaleyfi til þess að taka þar
kopra og perlur. Hann flutti með
sjer drykkfelda verkamenn frá
Hikueru og lauslætiskvendi frá
Tahiti. Hann drotnaði þar af grimd.
Eftir tíu ár höfðu nær allir af hin-
um upphaflegu íbúum sýkst af
berklaveiki. Að lokum þoldi höfð-
inginn þetta ekki lengur. Hann
safnaði saman öllu fólki sínu og
bjóst til að flytja til annarar eyar.
Kvöldið áður en fólkið fór, hvarf
hvíti maðurinn. Jeg ímynda mjer
að höfðinginn hafi fengið hraust-
ustu menn sína til þess að drepa
hann og svo hafi þeir fleygt
skrokknum fyrir hákarlana utan
við rifið. Og svo lagði höfðinginn
bölvun á eyna og að þar skyldi
ógæfa steðja að hverjum manni.
Svo ljetu þeir í haf, en skipið kom
ajdrei fram. Stormur skall á þá og
skipið fórst og hvert mannsbarn
druknaði. Síðan hefur Pifao verið
í eyði og þar hafa engir komið
nema fuglar, sem gera sjer hreiður
í pálmatrjánum. Hafi einhver kom-
ið nærri eynni hefur honum farnast
illa. Þess vegna er þessi éy „tabu“.“
„Þurfum við endilega að fara
hjer á land?“ spurði jeg.
Tiro kinkaði kolli en svaraði
ekki. Honum var ekki um þetta
gefið. '
Við fórum á land og gengum upp
á eyna. Og þár blasti; við ogkúr
sjón, sem enginn hafðiÁtt vo^ á.
Þar var kofi úr pálmablöðum og
úti fyrir honum sat. hvítur ; sól-
brendur maður. Hann var með ljóst
hár og blá augu. , . ’ v •
Hásetarnir urðu svo hræddir áð
þeir ■ hlupu, út í skógarþyknið og
földu sig. En Tiro skipstjóri fói^naði
höndum og hrópaði:
„Þarna er hinn illi andi eyarinn-
ar!“
Maðurinn heyrði þetta og spratt
á fætur. Svo gekk' hann þrosandi á
móti okkur og rjetti fram hönd.
„Velkomnir til Paradísar“, sagði
hann. „Jeg heiti Joseph Sawyer.
Þið eruð fyrstu mennirnir, sem jeg
sje síðan jeg kom hingað. Jeg sigldi
á skipi mínu frá Taiohae á Marqu-
esas eyum fyrir sjö árum.“
Mjer varð á að reka upp undrún-
aróp. Þetta var þá Joseph Sawyer,
fyrverandi bókhaldari, sem hafði
lagt á stað frá Mazátlán í Mexiko
hinn 10. júní 1941 á skipinu „Quest“,
í þeim tilgangi að setjast að á einni
af paradísar-eyunum í Kyrráhafi.
Seinast frjettist af honum í Nuku-
hiva á Marqueses-eyum. — Þaðan
hafði hann ætlað til Tahiti, en skip-
ið kom ekki fram. Þessi maður- var
sannarlega heimtur úr helju.
„Flakið af skipi þínu’fanst rekið
á kórallarifinu hjá Te Uri“, sagði
jeg. „Allir töldu þig af.“ . .