Lesbók Morgunblaðsins - 27.07.1952, Síða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
371
forhertir, nafni. Beztu menn fóru í
hundana, en við hjörum enn.
Og svo veltu þeir þessu fyrir sér
nokkra stund hvort það hefði ekki
verið einhver gáð vættur, sem tók
pelann til geymslu, þegar eigand-
inn hafði ekkert við hann að gera,
en skilaði honum aftur þegar mest
þörf var fyrir hann. Niðurstaðan
varð þessi gamla góða, að margt sé
undarlegt og óskiljanlegt í náttúr-
unnar ríki, og að fleiri ráði en við
mennirnir. Svo var tekið upp létt-
ara hjal.
— Mannstu eftir því, nafni, þeg-
ar við fórum í verið? segir Stefán
Filippusson. Þá var ég á 18. árinu
og átti að fara vestur á Hvalsnes,
en þú áttir að fara út í Eyar. Við
fengum gistingu á bæ undir Eya-
fjöllum, en gátum ekki sofnað dúr
fvrir flóabiti. Við vorum eins og í
eldi. Og um miðja nótt, þegar allt
heimafólk var í svefni í baðstof-
unni, læddumst við upp úr rúm-
unum, klæddum okkur og strukum
til næsta bæar að láta þrífa okkur.
— Þetta minnir mig á atvik, sem
seinna kom fyrir, segir Stefán póst-
ur. Ég var vanur því á póstferðum
mínum að gista á ákveðnum bæum.
En einu sinni náði ég ekki nætur-
stað og varð að beiðast gistingar
á öðrum bæ. Þar kom mér ekki
blundur á brá, því að rúmið var
morandi í lús. Ég lagði snemma 4
stað morguninn eftir og úti á víða-
vangi fór ég úr hverri spjör og tíndi
af mér varginn. Ég frétti seinna að
á þessum slóðum teldu menn enga
minkunn að því að vera lúsugir.
Þvert á móti þótti það gæfumerki.
Það boðaði auð. Sá, sem var lúsug-
ur átti að verða vel fjáreigandi.
Þessi var hugsunarhátturinn þá.
— Þú hefir auðvitað seilst til þess
að gista á efnuðustu heimilinum,
sagði Stefán Filippusson.
— Nei, manni var eins vel tekið
og jafnvel betur á hinum fátækaxi
heimilum. Einu sinni gisti ég ásamt
pabba þínum hjá ríkum bónda. Og
hvað heldurðu að okkur hafi verxð
borið að borða? Ekki nema úld-
inn og óætur hvalur. Hálfmorkin
þjósin hafði verið hirt á fjöru og
þetta var borið fyrir gestina. Ég
held að annar matur. hafi ekki ver-
ið til, bví að sumir þessir karlar
urðu ríkir á því að sveHa sig og
sína. Aðrir voru svo miklir stór-
bokkar, að þeir vildu helzt ekki
hýsa fátæklinga. En ekki áttu allir
þar sammerkt. Kom ég á efna-
heimili austur á Fljótsdalshéraði,
þar sem okkur var tekið eins og
höfðingium. Við vorum hoidvotir
frá hvirfli til ilja. Það var byrjað
á því að draga af okkur öll blautu
fötin og fá okkur þurr föt í staðinn.
Svo sátum við þarna sem í veizlu,
og morguninn eftir voru ckkur
fengin öll föt okkar skraufburr.
Mennirnir eru misjafnir. Ójá, og
margt hefir maður nú reynt, þótt
ekki sé vert að flíka því.
Margt var skrafað og degi tók að
halla. Þungbrýn ský huldu suður-
f jöllin og nokkrir regndronar slett-
ust á gluggann. Myndirnar af
Lómagnií.pi misstu fyrri svip sinn
og fengu á sig gráan blæ hvers-
dagsleikans. Og inni í þessari ný-
tízku stofu í nýu stórhýsi var and-
rúmsloft liðinnar aldar.
Á. Ó.
★ ★ ★ ★
TAKTU OFAN
Kurteisisreglurnar eru margbrotnar
og þess vegna skrifaði einn lesandi
blaði sínu os spurðist fyrir um þetta
efni. Sérstaklega vildi hann fá að vita
hvenær hann ætti að taka ofan.
Hann fekk þetta svar frá ritstjór-
anum:
— Þú skalt taka ofan þegar þú þarft
að klóra þér í höfðinu, þegar þú lætur
klippa þig, þegar þú ætlar að stinga
þér til sunds og þegar þú háttar.
Byggðir þú á æskuárum
óskahallir, skýjaborg.
Lékstu þar að legg og skeljum
laus við flest er heitir sorg.
Núna, þegar allt er orð;ð
alvara og þrotlaust stríð,
hjarta þitt með sárum sviða
syrgir liðna bernskutíð.
Manstu blómin björt og fögur,
bæinn litla, fue-1 á grein,
hognsílið í hlýjum polli,
hunangsflugu, skrítinn stein,
kuðunga og krákuskeljar,
kindurnar og lömhin smá?
Allir þessir æsuvinir
ævintýri minna. á.
Lúinn eftir leiki dags'ns
loks á kvöldin fórstu inn.
Angurblíðum kærleikskossi
kvssti mamma drenginn sinn.
Var þá ekki sælt að sofna,
svífa frjáls um loftin blá?
Draumurinn um bjartar hrautir
bar þig sínum vængjum á.
Manstu hvað var gott að geta
grátið, barn, við móðurskaut?
Kún ept hætt með brosi ljúfu
beruskuharm og hverja þraut.
Þegar sorgin saklaus tárin
seiddi niðnr föla kinn,
gat bún alltaf angur sefað
eða huggað drenginn siim.
Fannst þér ekki föðurhendin
furðu rík og sjaldan spör?
Þegar skvldi vegi vel.ia
veitti hún þér beztu svör.
Virtist ekki lífið leikur,
léttur dans og gleðistund,
þegar barnsins vernd og vörður
var hin styrka föðurmund?
Áfram bvltist árastraumur,
æsku'ióminn þverr og dvír>.
Barnið vex. en gullin góðu
gleymast fliótt og hverfa sýn.
Fram á lífsins lokadægur
lifir samt í huga manns
endurminning bjartrar bernsku,
bezta kafla ævi hans.
Sverrir Haraldsson.