Lesbók Morgunblaðsins - 12.07.1953, Blaðsíða 8

422
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Blaðamannafélag íslands var tekið í
alþjóða biaðamannasambandið (3).
Mikil hátíðahöld voru um allt land
á þjóðhátíðardaginn (17).
Belgiskur togari var tekinn að veið-
um í landhelgi hjá Tvískerjum og
dæmdur í Vestmannaeyum i 75.000 kr.
sekt (27).
(Tölur í svigum merkja dagsetn-
ingar Morgunblaðsins, þar sem
nánari fregna er að leita).
v——-
Lækning bruna
Það hafði til borið á sunnudags-
kvöldið þann 18. sept., að þær syst-
urnar Ragnheiður og Kristín Sig-
mundsdætur í Akureyjum og vinnukon
ur þeirra, Margrét Ásbjörnsdóttir og
Guðríður, fóru fram í stofu með byttu
til að kveikja eld, en fjögur pund af
púðri, er þær höfðu tekið af, lágu þar
í stóru bréfi til hliðar á borðinu. Af
tinnunni hrökk eldneisti í púðrið, það
blossaði, sprengdi út stofugluggann og
þilin, kistur hrukku upp og skápar,
skekkti stofuna og nærfelt tók hana i
loft. Konurnar allar skammbrunnu á
andlitum og höndum og föt loguðu
utan á þeim. Maður fór þá í land að
Búðardal, og sagði Arndísi Péturs-
dóttur hvað til hafði borið. Hún brá
við skjótt, fór sjálf fram í eyar, sótti
allar konurnar og flutti heim til sín
og bjó þeim cllum rúm. Andlit þeirra
voru húðiaus og sumar sáu ekkert, því
að bólga h!jóp í brunasárin. Arndís tók
þunnt léreft, klippti á það göt fyrir
nösum og munni, hrærði saman eggja-
rauðu, bómoliu, barnamold, hvitasykur
og edik og bar það í léreftið og lagði
sem plástur yíir allan brunann, og með
guðs hjá’p tókst hcnni að græða þær
á halfsmánaðartíma. Meðan á því stóð,
gátu sumar ekki augum upp iokið
fyrir hrúðri. Hún mataði þær í gegnum
gat það, er hún klippti á léreftið fyrir
munninn. (Úr fylgsnum fyrri aldar II).
Huldufólk
Sú saga gekk um Ingigerði Tómas-
dóttur, móður Hákonar Vilhjálmssonar
lögréttumanns í Höfnum, að hún hefði
haft mök við huldufólk, sem almenn
trú hefir verið á, að byggi í hólum
NORRÆNT BLAÐAMANNAÞING var háð hér að þessu sinni. Sóttu það 17
erlendir blaðamenn, 6 frá Danmörku, 5 frá Noregi, 5 frá Svíþjóð og 1 frá Finn-
landi. Blaðamennirnir hafa farið nokkrar ferðir til að kynnast landinu. Til
Þingvalla fóru þeir i boði bæarstjórnar Revkjavíkur og í boði rikisstjórnar fóru
þeir í tveggja daga ferðaiag um Suðurlandsundirlendið. Síðan voru þeir boðnir
af íslenzkum blaðamönnum til Norðurlands (Akureyrar og Mývatnssveitar).
— Myndin hér að ofan er tekin af þeim og íslenzkum blaðamönnum á Þing-
vöilum. — (Ljósm. Ó. K. M.).
þar í túninu, er heita Virkishóil og
Hjallhóll. Gamlárskvöld eitt hafði
Hákon, sonur Ingigerðar, horft lengi
út um glugga, er hólar þessir sáust úr.
Þegar hann var spurður að, á hvað
hann væri að horfa, sagði hann, að
hann hefði séð líkfylgd og nokkra
hempuklædda menn fara frá Virkishóh
til Hjallhólsins. — Halldór Gunnars-
son frá Hvammi í Landsveit, miðmaður
Önnu, seinni konu Hákonar, lagði lít-
inn trúr.að á þessar kynjasögur og
bygði vindmyliu á Virkishóli. En á
þeim hóli má ekki hafa hávaða eða
ill læti eftir trú almennings. Þegar
Hákon hafði bygt mylluna og áður cða
um það leyti, cr hann fór að nota hana,
datt hann á heimleið og beið bana af.
Það var 1830. (Finnur á Kjörseyri).
Þcgar menn gcta ckki dáið.
Ef rjúpnafiður er eingöngu í sæng
manns, þá getur sá maður ekki dáið.
Ekki má drekka af pottbarmi né stíga
yfir pott, því þá getur maður ekki
skilið við nema potti sé hvolft yfir
höfuð hans í andlátinu. — Ef maður
lætur sokka sína undir höfuð sér, get-
ur maður ekki dáið nema sokkar séu
látnir undir höfuð manns deyandi. Ef
þungi'ð kona gengur undir hálfreft
hús (sem verið er að reisa), þá getur
barnið, sem hún gengur með, ekki
dáið nema krosstré sé reist yfir því
á banasænginni. — Ef maður getur
ekki skilið við, skal breiða messu-
hökul yfir andlit hans og mun hann
þá andast.
Lásagras.
Nú er tíminn til þess að ná sér
í lásagras. Það skal gert á þann hátt
að setja dyraumbúning allan með hurð,
skrá og lykli fyrir maríuerluhreiður
og læsa, meðan máríuerlan er ekki
heima. Þegar hún kemur að hreiðrinu,
kemst hún ekki inn. Sækir hún þá
lásagrasið og ber það að dyrunum,
eða stinga því í lásinn, og við það
opnast hann óðara. Nú skal taka gras-
ið og nota það eftir þörfum, en það
vandhæfi liggur við, að aldrei má sá,
sem grasið hefir, vera berhöfðaður
eftir það, því máríuerlan situr stöð-
ugt um að koma eiturormi í höfuð
hans og drepa hann.