Lesbók Morgunblaðsins - 05.06.1954, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
391
Aflausnin
„Það er yður kunnugt, mínir
elskanlegir, að hinn 4. apríl 1728
var Gísli Ólafsson, vegna guðlast-
anlegrar óhlýðni og uppreisn gegn
guði og hans heilaga orði sem
dauður og hættulegur limur af-
sneiddur hinum andlega Krists
líkama, bannfærður og sem heið-
ingi algjörlega útskúfaður frá krist-
innar kirkju söfnuði.
En þar sem hann nú, fyrir guðs
sérstaka náð, hefir viðurkennt sín-
ar miklu syndir og iðrast þess sár-
lega að hann skuli hafa fellt á sig
reiði guðs og valdið hneiksli í söfn-
uðinum, og biður nú guð innilega
um náð og fyrirgefningu syndanna,
er og hér kominn fram fyrir þenn-
an söfnuð að biðja fyrirgefningar
á því hneiksli sem hann hefir vald-
ið, þá er það tilhlýðilegt og krisci-
legt að vér með englunum gleðj-
umst út af afturhvarfi nefnds Gísla
Ólafssonar, og af hjarta lofum,
göfgum og þökkum guði, sem með
sinni stóru og órannsakanlegu
miskunnsemi hefir eigi aðeins
miskunnað sig yfir hið villuráfandi
mannkyn, h^ldur einnig sérstak-
lega sýnt miskunn sína þessum glat
aða stórsyndara, Gísla Ólafssyni,
með því að láta sitt heilaga orð
hafa áhrif á hann til umvendun-
ar, svo að hann með oss og vér með
honum höfum háleita ástæðu til
allir saman að göfga Herrans
heilaga nafn og boða hans lög í
söfnuðinum. Því viljum sér nú,
af kristilegum kærleika og með-
aumkun, í Jesú blessaða nafni og
samkvæmt syndarans innilegri ósk
og hjartanlegri löngun, veita hon-
um aftur hlutdeild í hinu heilaga
sakramenti og kristinna manna
samvist, þegar hann hefir opinber-
lega og alvarlega játað sínar synd-
ir og beðið um fyrirgefningu
þeirra.“
Nú var hafinn sálmasöngur, en
um leið og söngurinn hófst skoraði
meðhjálparinn á Gísla að biðja nú
fyrirgefningar á þeim syndum og
því hneiksli, sem hann hefði vald-
ið. Leiddi hann Gísla síðan fram í
kórdyr og var hann látinn krjúpa
þar á bæði kné.
Að söngnum loknum hóf prestur
mál sitt að nýu til þess að vekja
athygli safnaðarins á því hve bágt
væri ástand þeirra manna, sem
væri í banni kirkjunnar:
„Mínir elskanlegir. í dag fellur
hér fram fyrir náðarhásæti guðs
þessi hrjáði og iðrandi syndari, sem
með forherðingu sinni gegn guðs
heilaga orði og þrákelkni í vondri
og hneikslanlegri breytni hefir gert
sig óverðugan guðs náðar, og hefir
því fyrir nokkru verið bannfærð-
ur opinberlega og útskúfaður frá
hinum kristna söfnuði og heilagri
kirkju. Hugsið um hve hræðilegt
ástand hans hefir verið! Því er
ekki bannfærður maður undir guðs
reiði? Er hann ekki undir valdi
syndarinnar og Satans sem syndar-
innar og Satans barn? Er hann
ekki án Krists dauðans barn og
glataður maður? Nei, ekki maður
heldur hræ. Hann er eins og hund-
ur, sem ekki fær hlutdeild í náð-
inni.
Ó, hversu hræðilegt er ekki
ástand slíks syndara! Þegar vér
hugleiðum það réttilega getum vér
tekið undir það sem presturinn
Mattathias sagði um musterið í
Jerúsalem er það var á valdi heið-
ingjanna og hræðilega saurgað:
Helgidómurinn er í framandi hönd-
um og musteri guðs er orðið eins
og ærulaus maður. Það er heiður og
gleði guðs barna hér í heimi að mega
kallast musteri hins lifanda guðs,
og eins og guð hefir sagt: Ég vil
búa á meðal þeirra og dvelja hjá
þeim, og um slíka menn er rétti-
lega sagt: Svo er nú engin fyrir-
dæming yfir þeim, sem eru í Kristó
Jesú, sem ekki ganga eftir holdinu,
heldur eftir andanum. En þegar
vonska syndarinnar hefir hleypt
Satan inn í musteri guðs, svo að
hans ráð gilda meira en guðs boð-
orð, hvað er þá slíkur maður ann-
að en áerulaust musteri, bústaður
Satans, og fordæmdur maður? Og
um þá sem þannig halda áfram í
syndunum má segja hið sama og
Kristur sagði við Gyðinga: Ég
fer og þér skuluð deya í syndum
yðar.
Þannig hefir þá verið hið hörmu-
lega ástand þessa auma syndara. En
lof sé guði, sem hefir gefið honum
vizku til þess að snúa sér frá hinu
illa og vill náðarsamlegast fyrir-
gefa honum allar hans syndir. Nú
veit hann hvað hann hefir af sér
brotið og hver laun syndarinnar
eru, ef guð vildi refsa honum eins
og hann á skilið. Nú harmar hann
þverúð hjarta síns og ásakar sjálfan
sig fyrir þá illsku, sem leiddi yfir
hann reiði drottins og eilífa for-
dæmingu. Hann hefir fundið svipu
guðs reiði, sem hann var rekinn
með út úr musterinu, og það var
hætta á að hún yrði að sporðdreka
fyrir hann, eins og svipa Salomons
í Roboams höndum, að hún hefði
getað orðið að ormi sem aldrei
deyr, en kvelur og nagar eilíflega
ef menr snúa sér ekki til Herrans
í tíma. Þess vegna kastar hann sér
nú í auðmýkt niður frammi fyrir
náðarstóli guðs, og í angist fyrir
drýgðar syndir, en þó í trú og
trausti á guðs miklu náð og óend-
anlega kærleika tekur hann undir
með hinum bersynduga tollheimtu-
manni: Guð vertu mér syndugum
líknsamur, og með hinum glataða
syni: Ó, faðir, ég hefi syndgað gegn
himninum og þér og á ekki skilið
að kallast sonur þinn.
En nú hefir guð brætt hjarta
hans, svo að það er nú eins og
vax, en var áður sem steinn eða
járn, er nú sem hold, en var áður
sem tinna cða marmari. Vér sjáum