Lesbók Morgunblaðsins - 03.04.1955, Síða 16

204
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A K 2
¥ K 10 8 4 5
♦ 3
* K D 10 9 8
A 10 8 7 6
4 3
V Á D 7 6
♦ 7 6
* 4
A Á D G 5
V 5 2
♦ Á G 10
A G 7 6 5
Sagnir voru þessar:
V N A S
1 t 1 hj 1 sp 2 gr
pass 3 1 pass 3 gr
Tvöf. pass pass tvöf. aftur.
Það var hæpið hjá V að tvöfalda
á þessi spil. En þegar S tvöfaldaði enn,
fékk hann upplýsingar um að S mundi
vera nokkuð stæltur bæði í tígli og
spaða, og þýddi því ekki að reyna
þá liti. Þess vegna slær V út H G.
Hann er drepinn í borði, en A drep-
ur með ásnum og slær út tígli. S má
ekki missa ásinn og lætur því T 10,
en V drepur og slær út hjarta aftur.
Austur hikar ekki við að drepa með
drottningu, enda þótt N eigi þá eftir 3
fríslagi í hjarta. A slær út tígli að
nýu, og þar með hefir S tapað spilinu.
Þótt hann drepi með ásnum og taki
hjarta og spaðaslagina, fær hann ekki
nema 8 slagi, þar sem honum gafst
aldrei tækifæri til þess að ná út lauf-
ásnum. V fær tvo seinustu slagina á
L Á og T K.
VELLÝGNI GUÐMUNDUR
Guðmund Magnússon hreppstjóra á
Bessastöðum í Fljótsdal tel ég einn
af merkustu mönnum í þeim legg ætt-
ar minnar. Gárungar kölluðu hann
stundum „Lyga-Gvönd“, þennan lang-
afa minn (í móðurætt). Þó sagði hann
KLAKASKEGG VETRAR. Mynd þessl er tekin á Suðurgötu undir Vestur-
hamri í Ilafnarfirði. Ofan af hainrinum steypast freðnir fossar, fannhvitir og
tindrandi í skini vorsólarinnar, og verður niörguin vegfarendum starsýnt á. —
Þessi sjón minnir á vísuna: „Hallast vorið vetri nær; karls við freðið kiaka-
skegg kærust dóttir hlær“. Og brátt mun vorgyðjan bræða hið freðna skegg
vetrar. (Ljósm. Gunnar Rúnar).
að almannarómi aldrei neitt það ósatt,
er nokkrum manni gæti verið til meins
eða miska. En hann hafði gaman af
að segja ótrúiegar kynjasögur, sem
ekki voru ætlaðar til þess að neinn
maður tryði þeim, heldur annað hvort
mönnum til gamans, eða þá stundum
til að ganga fram af mönnum, sem
voru ýknir og skreytnir. Eitt sinn, er
hann var að lýsa því, hve stormasamt
og illviðrasamt gæti verið í fiallinu
hjá sér, sagði hann svo frá: — Ég var
einu sinni snemma vetrar uppi í fjalli
að huga að kindum mínum. Þá skall
á moldviðrisbylur með fárviðrisstormi,
svo ég sá ekki fótum mínum forráð
og vissi ekki af fyrr en ég steyptist
fram af sextugum hamri, svo að möl-
brotnaði í mér hvert einasta bein, og
var mesta guðs mildi að ég slasaðist
ekki. (Jón Ólafsson ritstj.).
JÓN LÆRÐI
var vísindamannsefni þótt hann nyti
sín ekki, fluggáfaður maður, skáld gott
og listamaður í höndunum. Árið 1649,
er hann var orðinn 75 ára að aldri,
orkti hann ævidrápu, sem kölluð hefur
verið Fjölmóður og kennir þar margra
gyasa. Meðal annars er þar þessi aldar-
farslýsing, sem máske á við enn í dag
eftir rúm 300 ár:
Gikkir hoppandi
góna í mána,
viljandi frá honum
vísdóm taka,
vilja síðan stritast
við stórlærða,
en lausingjum fylgir þó
lítil vizka.
STRÁKAEY
Hjá Eyum eru tvær merkar eyar,
Kóngey og Strákaey. Hún dregur nafn
af frönsku hvalfangaraskipi, sem lá
þar vetrartíma. Sést í Strákaey stórar
tóftir tvær, sem skipafólkið byggði.
Líka er þar tóft, og mikið af múr rauð-
um, sem lítur svo út, að þeir hafi þar
brætt hval sinn. Þar er rétt hjá lend-
ingu Duggusund kallað og er djúpt,
lika Kasarhólmur og hefir mátt bar í
festa. Þá var þetta kveðið:
Á Eyum var þá ógna vas
og á stúlkum gangur.
Hvert kvöld hafði kapteinn Kras
konuna manns ^il sængur.
(Úr Lýsingu Kaldrananessókn-
ar eftir séra Gísla Sigurðsson).