Lesbók Morgunblaðsins - 28.08.1960, Blaðsíða 2

406
LESBÓK MORGTTNBLAÐSINS
Drápuhliðarfjall.
ina, sjást söngvarar þessa morguns
spígspora þama um í döggvotu
grasi. Það er tvöfaldur dúett,
tvenn hjón, þúfutittlingar og
mýrisnípur, og svo stakur spói,
sem vellir við og við. í fjarska
dýrrar í lóu, einhvers staðar skrik-
ir stelkur, og uppi yfir okkur
heyrast kyndug hljóð, sem ég
kannast ekki við. Það eru þar tveir
stórir fuglar á flugi. Mér sýnist í
fyrstu þetta vera gæsir, en þegar
betur er að gáð, kemur’ í ljós, að
þar flýgur skarfapar. Áhrifamest-
ur er þó undirleikur hljómsveitar-
innar, en það er þróttmikið suð
fiskiflugunnar, sem jafnframt slær
taktinn með þvi að stangast við
tjaldvegginn. Þetta er geysifjöl-
breytilegur morgunkliður. Það er
verið að leika hijómkviðu sumars-
ins á langspil landsins. — í nótt,
þegar ég sofnaði um lágnættið, var
svo hljótt, að mér fannst ég'heyra
fótatak jámsmiðsins, sem spássér-
aði á svefnpokanum mínum.
Það er enn svo árla morguns, að
ég vil engan vekja Ég læðist út og
stíg berum fótuni á vota jörð. Það
er svalandi. Það hefur verið nátt-
fall 1 nótt. Á hverju strái situr
döggin í perlum. Ein perla á hverj-
um strábroddi, mismunandi stór
eftir gildleika stráanna. Perlur
þræddar í annan endann. Sólar-
ljósið brýtur á þeim, svo að sum-
ar verða gylltar, aðrar bláar, rauð-
ar, gular, en flestar em hvítar.
Þær í forsælunni eru hvítar. Dögg-
in verður aldrei svört. — Þær bláu
vildi ég kalla bládögg og þær
gylltu gulldögg. Þetta era falleg
heiti, en hvergi nærri eins falleg
og raunveraleikinn, daggarperl-
umar sjálfar. Það er nefnilega
ekki hægt að lýsa landslagi með
orðum, jafnvel ekki á íslenzku.
Orðin geta verið meitluð, markviss
og hljómfögur, en þau era ekki
áhrifin. Ljóð getur komizt nálægt
því að lýsa íandslagi, málverk
verða þó sanni nær, því að þau era
„impressionin“ — áhrifin — eða
„expressionin“ — túlkunin. Sumir
segja, að góð tónlist lýsi landslagi
bezt. — Ég er ekki skyggn á það,
en þó skal játað, að ég hef séð akra
bylgjast og hjarðir renna í Past-
orale Beethovens og eygt svip-
mikla skóga, straumþungar elfur
og heillandi fegurð þúsundvatna
landsins í Finlandíu Sibeliusar.
Það fljúga flugur og fiðrildi um
þenna perluskóg morgundaggar-
innar. í þeim kynjaheimi verður
jafnvel fiskiflugan falleg. Græn-
blá slikjan á henni líkist litnum á
kolli stokkandarsteggsins. Þarna
stikar líka rauðrössuð könguló.
Kannske sér hún það, sem er inni
í daggarperlunum; þetta, sem okk-
ur er forvitni á að sjá, en sjáum
aldrei, því sólin gefur perlunum
bara stundarfegurð, svo sprengir
hún þær, og stráin þoma. Það er
skrítið, að engin dögg sezt á bifu-
kollumar. Sólin hefur þerrað ljóns-
lappann, sem myndar prestakraga
við hverja grásieinsklöpp. Blóð-
bergið er skærrautt eftir daggar-
þvottinn. Maður grípur hendi í
blóðbergsskúf og stingur fáeinum
lifrauðum blómhnöppum milli
tanna og tyggur. Það kemur ferskt
blóðbergsbragð á tungubroddinn.
Svolítið morgunkul bærir fífufló-
ann mjúklega og losar svifaldinin,
sem flögra eitthvað út í geim og
af verður dálítxl dúnmjúk fífu-
drífa. Hvar skyldu þessi litlu flug-
skeyti blómanna hafna? Á slíkum
augnablikum verða smámunimir
umhugsunarefni. Það er svo margt
einkennilegt í nattúranni um óttu-
skeið, á mótum draums og vöku.
Til dæmis verður manni gengið
með læk og skuggi manns fellur á
vatnsflötinn, sem gárar skugga-
myndina, og maðurinn þekkir ekki
sinn eigin skugga. Sennilega þekk-
ir enginn maður skuggann sinn,
ekki fremur en jörðin skýin, sem
sveima í kringum hana.
Augnablikið, morguninn, dagur-
inn, er auðvitað tími, á meðan
hann er að líða. Þegar hann er lið-
inn, er hann eitthvað allt annað.
Sumir kalla það minningu. Vissu-
lega geta liðnir dagar verið minn-
ing, mynd af atviki eða mann-
eskju. En svo era hinir dagamir og
dagstundimar, sem hafa ekki skil-