Lesbók Morgunblaðsins - 30.10.1960, Blaðsíða 14

554
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
una. Og þaS leið löng stund áður en
mér varð ljóst, að þessi ónot stöfuðu
af dyn í Pende-Pende-bumbu langt í
burtu. Þarna fór fram helgiathöfn, það
var verið að kalla blessun og vernd
yfir ungling, sem átti að hætta sér út
í skóginn til að drýgja þá dáð er gerði
hann mann með mönnum. Það voru
bumbutónarnir, sem smugu inn í
hlustir mínar. Svo þögnuðu þeir, og eg
gat sofnað.
Morguninn eftir vaknaði eg við
mannamál. Þau voru að tála saman
móðir min og Lamina. Eg heyrði á tali
þeirra að eg átti að fara heim til móð-
ur minnar og þar skyldi þessi blessun-
arathöfn fara fram yfir mér.
Athöfnin hófst þannig að fólkið
settist í hálfhring, móðir mín, amma
og allt skyldfólkið. Enginn sagði orð.
Lamina sat á stóli í miðjum hringnum.
Hann tók utan um axlirnar á mér og
þrýsti mér niður á kné. Og meðan eg
kraup þarna fyrir framan hann, þuldi
Lamina upp ýmislegt, sem eg hafði
heyrt mörgum sinnum áður — að fæð-
ing, umskurn og manndómsraun sé
ekki annað en hluti úr endalausri
hringrás, og að maðurinn lifi ekki
nema að því leyti sem hann lifi í sögu
þjóðflokks síns.
Lamina kvaðst óska þess að eg sigr-
aði, ekki aðeins dýrið heldur að eg
sigraðist á óttanum. Hann lofaði því að
koma fyrsfur á móti mér er eg kæmi
aftur.
Svo lögðum við á stað við annað
hanagal í átt til skógar. Þá var enn
glaða tunglsljós og allt með kyrrð í
þorpinu.
Eg var með boga og örvar og stutt
sverð, en Lamina var með skál, fulla
af örvaeitri. Hann sagði mér, að ef um
návígi væri að ræða og maðurinn
hefði ekkert annað en sverð sitt, þá
yrði hann að berjast eins og villidýrin
berjast — sverðið væri hans kló. Hann
yrði að ímynda sér að sverðið væri
hluti af handlegg hans, gerði hand-
legginn aðeins lengri. Maðurinn hefði
ekki nema eina kló á móti mörgum
klóm villidýranna, en hans kló væri
hvössust. Villidýfið berst hugsunar-
laust, eins verður maðurinn að gera,
það er enginn tími til umhugsunar.
Lamina sagði mér, að ef dýr stykki
á mig, væri bezta ráðið að beygja sig,
standa öruggur eins og rótfast tré.'en
beygja sig í knjánum og hafa þau
sveigjanleg. Vera mætti að eg kiknaði
undir þunga dýrsins, en von væri um
að eg gæti rétt úr mér aftur eins og
viðarteinungur, og þá skyldi sverðinu
beitt.
Eg setti þetta allt vel á minnið. Áð-
ur en blessunarathöfnin fór fram hafði
eg hugsað sem svo, að það væri nóg
ef eg dræpi eiturslöngu eða eitthvert
smádýr. En nú var eg einráðinn í því
að koma ekki út úr skóginum aftur
fyr en eg hefði reynt mig við hið
grimmasta rándýr.
Við staðnæmdumst hjá skógarjaðr-
inum. Frumskógurinn er ólíkur þorp-
unum, þar sem er glaumur og gleði og
öryggi. í skóginum ríkir dulmögnuð
þögn og allskonar furður.
Þegar dagsbirtan náði toppum
hæstu trjánna, lagði Lamina hendur
á herðar mér og þreifaði um aflvöðv-
ana. Hann sýndist ánægður. Svo deif
hann örvum mínum og sverði niður í
eitrið, og þá var mér ekkert að van-
búnaði.
Eg gekk undan birtunni inn í skóg-
inn. Eg var að hugsa um hlébarða og
vonaði að eg mundi rekast á einn. Um
þetta leyti leita þeir sér að hvíldar-
stað eftir dráp og erfiði næturinnar.
Venjulega skríða þeir í hella. En eg
þekkti engan helli þarna í skóginum.
En ef hlébarði er langt frá helli sínum
að morgni, skríður hann gjarna upp
í tré og flatmagar þar á grein. Þar
hefir hann gott útsýni og getur steypt
sér yfir hvaða skepnu, sem fer fram
hjá trénu.
Eg helt lengra inn í skóginn og tal-
aði hátt við sjálfan mig til þess að
telja í mig kjark. Eg var orðinn þreytt-
ur í augunum af að rýna í allar áttir
og upp fyrir mig hvort nokkur hætta
væri á ferðum. En uggurinn kemur
aðallega af því að vera einn.
Eftir nokkra stund kom mér til hug-
ar að réttast væri að leita uppi eitt-
hvert vatnsból og fela mig þar. Mér
leið betur er eg hafði ákveðið að liggja
sjálfur í launsátri, í stað þess að vera
umsetinn og fá máske dauðann yfir
mig ofan úr einhverju trénu.
Eg kom að gili nokkru og klöngrað-
ist niður í það. Þar fann eg uppsprettu
og rann lækur þaðan út í skóginn. Það
var dásamlegt að fá að sjá sólina skína
þarna á vatnið, eftir að hafa verið á
ferð í rökkri frumskógarins.
Eg fann skýli þar sem lækurinn
hafði grafið undan bakka. Þar var
engin hætta á árásum að baki eða að
ofan, og þarna gat eg séð ef nokkur
hætta nálgaðist.
Það var komið fram yfir miðjan
dag er eg komst í þetta skjól, og þess
vegna var ekki langt að biða þess að
villidýrin fseri á kreik.
Fyrstu stóru dýrin sem komu ti] að
fá sér að drekka, voru tveir rauðir
skógargeltir. Þeir komu svo nærri mér
að eg sá rauðu burstirnar á þeim.
Svo kom hópur af antilópum. Þær
hristu höfuðin, drukku og teygðu upp
eyrun. Margir kálfar voru með þeim
og slógu fúllorðnu dýrin hring um þá.
Það var eins og þau vissu af einhverri
hættu, sem eg hafði ekki orðið var
við. Eg skreið nær þeim.
Allt í einu sá eg á vangann á stórum
hlébarða. Hann faldist ekki í skógar-
þykkninu, eins og eg hafði búist við,
heldur lá hann þarna á lækjarbakk-
anum og starði á antilópurnar. Eg
greip bogann, bendi hann af öllum
mætti, miðaði nákvæmlega og skaut.
Hlébarðinn rak upp grimmdarorg og
stökk á mig. Mér virtist hann engu
seinni í förum en örin.
Eg minnist þess ekki að hafa stokkið
til hliðar, beygt mig og gripið til
sverðsins, en það hef eg gert. Eg man
aðeins að hlébarðinn fitjaði upp á
trýnið og var andfúll.
Eg ætlaði að reka sverðið í hann af
öllu afli, en hann varð fyrri að bragði
og sló sverðið úr höndum mér. Þar
hafði eg misst mína einu kló!
Einhvem veginn tókst mér að grípa
hann kverkataki. Eitrið á örinni var
farið að hrífa og dró mátt úr honum.
Mér var ljóst að eg varð að halda
dauðahaldi um kverkar hans og reyna
að forðast að hann gæti beitt klónum,
þangað til eitrið gerði út af við hann.
Enda þótt dauðaslikja væri komin
í augu hans, var sem hann gæti undið
sig allavega innan i bjórnum. Og hann
læsti klónum í kálfann á mér. Mig
svimaði og eg helt að öllu væri lokið.
En þá birtist Lamina mér, og mér
fannst hann leggja höndina á öxl mér
og við það ykist mér þróttur. En það
var aðeins andartak, og svo missti eg
meðvitund.
Þegar eg raknaði við var eg ekki úti
í skógi. Eg var heima hjá mömmu. Og
þar var margt fólk. Seiðmenn voru
þar að saxa trjábörk, sprengja ber og
t
♦