Lesbók Morgunblaðsins - 25.03.1962, Síða 3

HINZTA KVEÐJA
Ettir
Hafliba frá Eyrum
HveR hefði getað trúað því,
að hann Þórður Torfason ætti til við-
kvæmni. Sízt af öllu þeir, er töldu sig
þekkja hann bezt.
Hann hafði um fjölda ára átt íbúð í
Verkamannabústöðunum, og satt bezt
að segja var flestum lítið um hann
gefið.
Lengi hafði Þórður verið í siglingum
á skipum Eimskipafélagsins og aldrei
hafði hann komið svo tii heimahafnar,
að hann væri þá ekki sífullur meðan
slcipið hafði viðstöðu, og ósjaldan slapp
hann við það að lögrcglan þyrfti að
liafa af honum afskipti, ef hann dvald-
ist lengur en tvo daga í landi.
Það var mikið sem Jórunn blessunin
mátti afbera í sambúðinni við þennan
mann, það gátu þær bezt borið vitni
um vinkonur hennar, sem í nágrenninu
bjuggu. Oft var það sem hún hafði
hreint og beint orðið að flýja hús, og
nokkrum sinnum hafði Jórunn komið
til þeirra rifin og tætt með glóðarauga,
sem hann Þórður hafði gefið henni.
Það var næsta furðulegt hvað hún gat
fvrirgefið og þolað þessum hrotta, sem
aldrei virtist sýna henni minnstu hugul
semi, — eða hver vissi svo sem til að
hann Þórður kæmi nokkru sinni, með
svo mikið sem brjóstnælu að gleðja
hana með, þegar hann kom úr utan-
landssiglingu.
N.
lei, það hefðu fáar konur látið
bjóða sér til langframa það sem hún
Jórunn varð að þola í sambúðinni við
Þórð Torfason. En þó keyrði fyrst um
þverbak með mannfjandann, þegar
hann gafst upp við siglingarnar í miðju
stríðinu og fór að vinna í landi og var
draugfullur allar helgar. Nóg var nú
samt um ræfildóminn hjá þeim
manni, þó hann bætti ekki við sig
heigulsnafni. Og mikill var sá kross,
sem sumar manneskjur máttu bera, —
það sannaðist bezt á Jórunni blessun-
inni. Og nú var hún dáin.
Varð bráðkvödd fyrir framan dyrnar
á fiskbúðinni, einn góðviðris morgun á
miðju sumri. Við hverju mátti líka
ekki búast með þá manneskju, eins og
hún hafði orðið að meðtaka af mót-
læti í lífinu. Það vissu allir hvernig
hann Þórður lét þegar hann var fuliur.
Hún hafði hnigið þarna útaf á gang-
stéttinni fyrir framan fiskbúðina, fyrir-
varalaust. Og allt komst í uppnám í
búðinni, sem vonlegt var. Afgreiðsla
féll niður þar til sjúkrabíllinn var far-
inn með konuna, og lögreglan hafði
fengið sannar fréttir af því, — að þetta
hefði bara allt í einu skeð, þegar hún
Jórunn steig fram af þrepinu með
steinbítsbitann, sem hún var að enda
við að kaupa.
Ja, — það yrði svei mér gaman að
vita, hvernig Þórði mundi verða við,
þegar hann fengi fréttirnar.
Og lögreglubíllinn ók niður að höfn
með æpandi hraða, með því að sjálf-
sagt þótti að sækja Þórð, ef vera mætti
að hann næði að kveðja Jórunni, væri
hún ekki þá þegar skilin við.
Ha
Lann kom of seint, Jórunn
var liðið lík, en Þórður var með budd-
una í rassvasanum og gat greitt flutn-
ingskostnað á líkama hennar frá fisk-
búðinni, og það þurfti ekki að skuld-
færa honum neitt, hann sá um áfram-
haldandi flutning til líkhússins.
Urn kvöldið sat Þórður Torfason einn
í íbúðinni og las í bók, engum hafði
orðið það á að heimsækja hann til að
stytta honum stundir, nú þegar hann
var orðinn ekkjumaður. Hann átti
ekki von á því, orðinn sextíu og sjö
ára, kjarklaus uppgjafa sjóari og
drykkjusvoli í þokkabót. Víðkunnur
bölvaður ræfill í herrans háa tíð.
Viku síðar fór jarðarförin fram og
fólkið úr Verkamannabústöðunum fjöl-
mennti við útförina, með því að Jór-
unn hafði verið einkar vel látin kona.
Svo var þetta fráfall hennar fjarska-
lega sviplegt og óneitanlega dálítið for-
vitnilegt að sjá, hvort hann Þórður
yrði ekki duggunarlítið skömmustuleg-
ur á lokastundinni, annað eins og sá
maður hafði á samvizkunni. Hann gat
andskotakornið ekki verið alveg sam-
vizkulaus.
En fiestir urðu fyrir sárum vonbrigð-
um. Þórði Torfasyni sást ekki bregða
hið minnsta, þótt presturinn lygi því
blákallt framan í alla sem vel vissu
betur, að hjónaband Jórunnar sálugu
hefði verið farsælt og heimili þeirra
Þórðar friðsælt myndarheimili. Ja, —
svei, öllu mátti nú nafn gefa. Drottinn
rninn1
Nokkrir urðu samt til þess að rétta
Þórði þegjandi höndina um leið og þeir
fóru heim, og sýna honum með því til-
hlýðilega kurteisi samkvæmt þjóðlegri
guðsbarna venju.
jJeinast stóð hann einn eftir við
gröfina, og var með hendurnar í
frakkavösunum. Aldrei slíku vant, var
hann Þórður í frakka, og það í öðru
eins blíðskapar veðri. Nú — jæja,
máski var honum ekki með öllu sárs-
Danmörk:
aukalaust að fylgja henni Jórunni sinni
til moldar.
Grafararnir komu til að moka ofan í
gröfina, og Þórður Torfason vék sér
frá á meðan. Stundu síðar kom hann
aftur og stóð lengi þögull við nýorpið
leiðið. Hann skimaði í allar áttir, en
það var hvergi fóifc á ferð, hann gat
verið öruggur um það, enginn var ná-
lægur. Þá steig hann eitt skref fram,
brá hendinni í brjóstvasann og drá upp
snotran vasafleyg, tók úr honum tapp-
ann og kraup niður.
„Hérna fer hún
þá, síðasta löggin
mín. — Það er
trúlega bezt að
þið fylgizt að,
Jórunn mín, sagði
hann meðan
wiskýið rann úr
pelaglasinu niður
í gröfina. Að svo
búnu reis hann
upp, gerði kross-
mark yfir mold-
ina og gekk síð-
an heim.
Undarlegur mað-
hrr, hann Þórður
Torfason, um það
gátu allir verið
sammála. Þá loks
gat hann hætt að
d r e k k a , þegar
hann var búinn
að fyrirkoma kon
unni sinni með
drykkjulátum og
hrottaskap. — Og
hann sem hafði
átt þessa dásam-
legu konu.
Nei — svo sann-
arlega, var ekki
hægt að hafa sam
úð með öðrum
eins manni.
BRIDCE
F Y RIR nkkrum árum fór fram
keppni milli liða frá Jamaica og
Toronto í Kanada. Spilið, sem hér
fer á eftir, var spilað í þeirri keppni
og er skemmtilegt að athuga það.
Á báðum borðum var lokasögnin sú
sama eða 6 grönd.
* A D 10 9
V G 5 2
♦ G 7 2
4> D 5 3
A G 8
V D 6 4 3
♦ 10 8 4 3
4 8 4 2
♦ 7 6 4 2
V 10 7
♦ K D 6 5
♦ 10 9 7
A K 5 3
y Á K 9 8
♦ Á 9
* Á K G 6
Útspil var það sama á báðum
borðum eða tigulþristur frá Vest-
ur. Spilið tapaðist á báðum borð-
um, sagnhafarnir fengu aðeins 11
slagi, en við nánari athugun kom
í ljós að hægt er að vinha spilið
og það á skemmtilegan hátt.
Sagnhafi gefur tigul 3 í borði
og Austur verður að láta drottn-
inguna og' Suður drepur með ás.
Nú tekur Suður ás og kóng í
hjarta og síðan 4 slagi á spaða
og sjálfur kastar Suður hjarta 8 í
fjórða spaðann. Vestur kastar einu
hjarta og einu laufi. Nú tekur
sagnhafi 4 slagi á lauf og kastar
úr borði hjartagosa í fjórða lauf-
ið. Vestur, sem á aðeins tvö lauf
eftir verður að kasta tveimur tigl-
um og á þá aðeins eftir tigul 10
og hjartadrottningu. Nú lætur
Suður út tigul 9, Vestur drepur
með tíunni og drepið er í borði
með gosanum og Austur drepur
með kóngi, en nú fær Suður 12.
slaginn í tigul 7 í borði, því Aust-
ur á ekki annað en tigul til að
láta út og tigul 7 er orðið hæsta
spil.
Harmljóð
Eftir Erik Knudsen
CHARLIE PARKER
Kyrrðin undir órólegum stjörnum.
Kyrrðin í einhýsi hjartans.
Kyrrðin áður fölur dagur vaknar
og sópar okkur burt einsog notuðum farseðlum.
Kyrrð þegar raddirnar lækka,
þegar tíminn sezt niður og hlustar:
Urðu engir tónar eftir?
ekkert bergmál
frá langri reynslu tregans?
Aðeins veifandi hönd,
dropar af sól, síðasta stöðin
Og lestin sem við sleppum aldrei útúr.
Sig. A. Magnússon þýddi.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3