Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1963, Blaðsíða 3

EFTIR ARTHUR KNUT
H'>nn fann að hönd hennar var tek-
in að hlýna. Hann kyssti hana á regnvota
kinnina. Hún lokaði augunum snöggvast,
það fóru smákiprur um varir hennar,
leit síðan niður og herti gönguna.
Hún kenndi ennþá þessa hræðilega
stings í brjóstinu og þjáningarinnar, sem
setzt hafði að í sál hennar. Og af vörum
hennar hrutu orðin: „Af hverju . . . af
FARESTVEIT t-
aasi

Jr að var komið fram undir mið-
nætti. Regnið hafði færzt í aukana og
öðru hverju sló fyrir hvössum vindhvið-
um. Það vældi draugalega í þakskeggj-
um húsanna og skermar ljósastauranna
titruðu. Það var eins og húsin í bænum
reyndu að þrýsta sér hvert upp að öðru
í von um skjól og yl. Nokkrir hermenn
voru á ferli í nágrenni hafnarinnar og
etríðið í algleymingi.
Ung stúlka brauzt á móti veðrinu aust-
ur Hafnarstræti. Hún var klædd gráum
rykfrakka, stígvélum og með skýluklút
á höfði. Hún var þegar orðin gegndrepa
og andlitið rautt og þrútið af veður-
barningnum. Hún fann hvernig vatnið
lak niður hálsinn og fötin límdust við
hana. Það setti að henni hroll. Hún hafði
ekki óttazt stríðið, það hafði verið svo
fjarlægt, en nú fann hún hvað það var
óhugnanlega nærri. Þetta stxúð við meiin
og höfuðskepnur.
Hann hafði horfið af togaranum
daginn áður. Hann, pilturinn hennar,
mannsefnið hennar. Nú spruttu endur-
minningarnar fram í huga hennar ein
eftir aðra. Þegar hann kvaddi hana fyrir
mánuði, hafði hann dregið á fingur henn-
ar gullbaug og hvíslað: „Nú berð þú mitt
merki, nú verður þú mín um alla eilífð,
aðeins m£n“. Og hún hafði grátið. „Svona
vina“, sagði hann, „þetta líðxxr fljótt,
þetta verður minn síðasti túr“.
En henni hafði fundizt tíminn líða
bvo hægt. Einn dagurinn eftir annan,
evo ógnar hægt. Hún hafði fundið hvern-
ig eirðarleysið og þráin höfðu gagntekið
hug hennar, þó einkum á kvöldin eftir að
hún var komin heim frá vinnu. Þá hafði
hún tekið myndina af honum, kysst hana
og grátið af ást og söknuði.
Þegar togarinn hafði. lagzt að, hafði
hún hlaupið um borð og niður í klefann
hans, en þar var enginn. Fatapokinn hs.ns
lá á' rúminu og myndin af henni ofan á.
Þar hafði hún fundið þessa sterku fisk-
lykt, sem hún hafði svo oft strítt hon-
um með. Hún hafði jafnvel kallað hann
fiskalyktina sína. Þá hafði hann orðið
sár og sagt: „Vertu ekki að þessu, hún
fer ekki af mér hvernig sem ég þvæ
mér“. Þegar hún fór upp aftur, hafði hún
mætt stýrimanninum. Hann sagði að
þeir hefðu orðið fyrir árás kafbáts og
tveir hásetar týnzt. Hún hafði ekki þurft
að heyra meira. Hún hafði hlaupið í land
og nú gekk hún hér grátandi, með þessi
ógnvænlegu orð hljómandi fyrir eyrum
sér.
Hún öslaði áfram skjálfandi og eins
og í leiðslu. Allt hafði verið svo bjart og
fagurt í dag. En nú var allt dimmt, blautt
og ömurlegt. Allt var hrunið, allar henn-
ar vonir, allir draumar. Hvers vegna
hann, einmitt hann? Hún gat ekki trúað
þessu, þetta hlaut að vei-a marti-öð. En
hún sefaðist ekki, hún skynjaði helkald-
an veruleikann. Hún hataði veðrið, þetta
vatn og þennan vind, sem höfðu grand-
að honum. Hún nam staðar og steytti
blákaldar hendumar í veðrið og hrópaði:
Ég hata þig, ég hata þig . . . !
Hún var rifin upp úr hugrenningum
EÍnum, þegar hún var ávörpuð á ensku:
rAfsakið, ungfrú, en þér getið ekki verið
ein úti í þessu veðri. Þetta er mann-
drápsveður“.
Um síðir komu þau að húsinu, sem
hún bjó í. Hún opnaði og þau gengu inn.
„Má ég koma með inn?“ spurði hann.
Hún leiddi hann til herbergis síns, án
þess að svara honum, og þau lokuðu.
Hann tók utan um hana og kyssti hana.
Hún brast í grát og þrýsti sér upp að
honum.
„Hvar er slökkvarinn?“ spurði hann.
„Við skulum ekki kveikja", sagði hún,
„ég elska myrkrið".
„Finnst þér ekki gaman að heyra,
hvernig veðrið gnauðar á glugganum?“
sagði hann, „ég þekki ekkert skemanti-
legra“.
Það fór hrollur um hana. hún sneri sér
frá honum og kastaði sér upp í rúm.
ííann vaknaði þegar dauf morgun-
skíman tók að lýsa upp herbergið. Hann
klæddi sig og litaðist um í rökkrinu. í
rúminu hvíldi hún svo föl, en fögur, og
dálítið kámug kringum augun. Á borði
við gluggann stóð bakki með tveim
mjólkurglösum og hjálögðu meðlæti.
Hann opnaði dyrnar og hraðaði sér
brosandi út í morguninn.
Þeir sögðu...
Þú skalt aldrei sneiða hjá hætfcum —
og ekki óttast neitt. Þá mun allt ganga
þér í haginn.
— Churchill.
Sá, sem hefur týnt konunni sinni og
sex-pensum — hann hefur týnt sex-pens-
um.
— Skozkur málsháttur.
Hann tók utan um hana og dró hana
í skjól. Hún leit framan í hann. Svipur
hans var svo góðlegur, þetta bros minnti
hana á eitthvað, eitthvað sem hafði
glatazt. Og hún þrýsti sér upp að honum
og tók að gráta. Hann strauk um kaldan
og þvalan vanga hennar. Hún fann til
undarlegrar huggunar, þessi hönd skýldi
lienni fyi-ir veðrinu, hún var svo styrk.
„Ekki gráta“, sagði hann, „ég skal gæta
þín, þetta er rosaveður".
Íí1
M-J n nú tóku þessi hræðilegu orð
stýrimannsins að hljóma fyrir eyrum
hennar, og henni fannst hún sjá hann
berjast í ólgandi öldum og hverfa síöan
ofan í kolbtátt hyldýpið.
Það leið stuna frá brjósti hennar og
hún reif sig lausa og hljóp út í myi-krið
og regnið. Hann hljóp á eftir henni og
þreif í öxlina á henni: „Ég læt þig ekki
fara svona eina“, sagði hann, „ég íylgi
þér heim“.
Hún anzaði honum ekki, en gekk á-
fram þegjandi. Hann þreifaði eftir hendi
hennar, hún var köld, hann fól hana í
hendi sér, og þau gengu áfram.
Regnið og vindurinn hömuðust sem
fyrr. Vatnið beljaði á þökum húsanna,
rann niður þau og skvettist út úr yfir-
fullum rennunum. Skall á stéttunum og
leitaði í ofvæni eftir niðurfalli, þar sem
það gæti fundið skjól fyrir vindmum.
Grár köttur skauzt yfir götuna, og það
var slökkt í fiestum húsanna.

LIF 1 LEYNI
Eftir Hauk Sigtryggsson
Út um mó og mýrar Sá ég víða veröld
margir steinar liggja; vinnusamra maura
— en eftir á að hyggja, er streittust þar við staura
er ei líf þar undir, sorg og sælustundir og strá í moldarhjúp.
sem í mannabyggð? Ánamaðkur endum yppti og saman sló,
Veltu einum, vinur, leitaði að leyni.
vittu hvað þú sérð. Lágum undir steini
Sagði sérvitringur sem var hér á ferð. kúrði kynleg fló, óf þar ótal þræði í sinn véf í næði krabba-köngurló.
Fiðrildi í flónsku
Ut í mó og mýri um miðjan dag ég fór, velti stórum steini flaug á hann og dó.
starði á maðk í leyni. Sá ég víða veröld
Þúsundfætla þeysti varða einum steini.
þegar burt í skjól. Lífið í því leyni líktist mannabyggð.
12. tölublað 1963
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3