Lesbók Morgunblaðsins - 21.02.1965, Page 3

var, ég hélt aS ’það vseri einihver
skepna.
,,I>að er nofekurs konar brú“, sagíSi
Bennd. „Það er dimmit undir því og
þar rennur vatnið.“
„Eiga eituirfrúrnar heirna þar?“
„Þser eru aðeins lengra“, sagði Bennl.
„Við feluim okkur undir Brokku-.Brtokiku
og þá getur þú séð þær horfa út um
gjuggana og ranghvolfa í sér augun-
um.“
Hjartað í mér herptist saman þogiar
ég elti Benna út úr skugga brómiberja-
runnans, yfir girðinguna inn á stiginn
og framhjá villiplóimurunnunum blá-
um af ávöxtum í sólskininu.
Einu sinni reyndi ég að ná Benna og
ganga samsíða honum, en hann beindi
stingnum að mér og sagði:
„Gakktu á eftir mér. Ég er_ foring-
inn. Ég rata, skilurðu það? Ég verð
að fara á undan og sjá, hvort allt er í
lagi, skilurðu það? Annars gætu þær
gert þér það sama og Ossa, skilurðu
það?“
„Já, ,Benni. já, Benni, já, Benni.“
Skömmu seinna fórum við framhjá
þeim stað í læknum, þar sem sauðfé er
baðað. Benni sagði mér að Uta á vatn-
ið og sjá hve gy:lt bað væri. Þannig
væri það vegna þess hve það væri
eitrað, og ég dæi, ef ég þvæi mér um
hendurnar í því. Þarna rétt hjá uxu risa
stórar hófblöðkur í vætunni í forssel-
unni, og Benni sagði, að þær væru líka
eitraðar.
„Komdu nær“, sagði Benni, „komdu
nær. Beygðu þig niður. Nú erum við
komnir að B rokku- B rokku. ‘ ‘
EITURFRÚRNAR
Eftir H
egar við erum aðeins fjögurra
ára, eru sjö sama sem hundrað og
£im,m þumlungar heil míla.
Benni var sjö ára og ég fjögurra, og
það munaði fimm þumlungum á okk-
ur. Benni átti molskinnsbuxur með
brúnum leðurbótum á rassinum, það
uxu döikk hár á fótleggjunum á honum,
og svo átti hann tveggja blaða hníf,
beins-keftan, með tappa-togara o,g ein-
hverju, sem hann kallaði sting.
„Þegar við erum komnir yfir girðing-
una“, sagði Benni, „skríðum við fram-
hjá þyrnirunnunum og undir eski-
trén, ,þá komum við á stíginn, og því-
næst koma margar millljónir af eitruð-
um berjum. Þú mátt ekki borða eitruð
ber, þá deyrðu. Einu sinni hámaði ég
í mig heilmi'kið af eitruðuim berjum,
og ég vax dauður heila nótt á eftir.“
„Alvöru dauður?“
„Alvöru dauður“, sagði Benni.
„Heila nótt.“
„Hvernig er að vera dauður?“
„Fyrst færðu hræðilegan ma,gaverk,“
sagði Benni, „þvínæst heyrist í höifðinu
á þér: dimm dimm, domm, domm,
damm, damm, dimm, domm, damim,
alltaf stöðugt.“
„Líður manni illa?“
„Alltaf hræðilega iilla,“ sagði Benni.
„Maður sér gamla karla dansa upp og
niður svefniherbergi9veggina og Mæja
að sér, alveg eins og Pétur frændi,
þegar hann kemur heim úr Einhyrn-
ingnum“.
_,,Ég vil ekki vera dauður,“ 9agði ég.
„Ég vil ekki vera dauður.“
„Þá skaltu ekki eta eitruð ber. Þú
veizt, hvernig þau líta út, er það ekki?“
„Nei“,
„Sum eru rauð“, sagði Benni, ,,0g
sum eru svört. En þú verður veikuir
af þeim öllum, færð miagaverk, og það
heyrist dimm, domm, damm, dimm,
E. Bates
dicvnan, damm í höfðitiu á þér.“
Það fór um mig hrollur, og kökkur
kom í hálsinn á mér. Ég lá á grúfu
undir brómberjarunna og risastóra
fíflaleggi bar við síðsumarhimininn eins
og draugalega varðmenn.
„Hvers ve'gna legigjum við ekki af
stað?“ sagði ég. Ég vissi, að við þurft-
um langt að fara, svo hafði Benni
sagt.
Benni náði í hmífinn sinn og dró út
stinginn.
„Ég æ-tla fyrst að gá, hvort ég sé
noklkra njósnara,“ sagði Benni. „Þú
verður að vera kyrr hér.“
„Hvað lengi?“
„Þangað til ég kem aftur,“ sagði
Benni. „Þú mátt ekiki hreyfia þig, ekld
kalla, ekki láta sjá þig, og svo máttu
ekki borða eitruð ber.“
„Nei,“ saigði ég, „nei“.
U enni brá hnífnum eldsnöggt, og
stingurinn stakkst á kai í skugga bróm-
berj arunnans.
„Þú þekkir Ossa Turner?“ sagði hann.
„Já“, sagði ég, „já“.
Ossi var hiolgóma, dró á eftir sér
aðra löppina og hafði krepptan hand-
legg. Ég kenndi alltaf í brjósti um Ossa,
en Benni sagði:
„Ossi er svona, vegma þess að hann
fór hingað niðureftir og gáði e-kki að
njósnurunum fyrst, svo að þær náðu
í hann og gerðu þeita við hann“.
„Hverjar"?
Benmi skreið í burtu frá mér á loðn-
um hnjánum og brá stingnum, svo að
(glampaði á hann í sclskininu.
„Eiturfrúrnar,“ sagði hann, „sem
eiga heima hérna mðurfrá. í húsinu,
sem ég sagði þér frá. Gömlu kerling-
arnar tvær, sem við ætluim að fara að
sjá, ef við getum_“
Benni skreið áfram. Brúnu leðurbæt-
urnar á buxnarassinum hans hurfu sjón
uim mínum. Ég lokaði augunum og
lagðist aleinn útaf í laufin, sem fai'lið
höfðu af brómberi arunmamim. Éig
reyndi að hlusta eftir lævirkjasönig.
í hvert skipti,- sem ég var einn úti í
hagamiuim, hlustaði ég eftir lævir-kjan-
um. Söngur hams var alltaf svo
sikemmtilegur í einverunni.
En nú var komið framundir septem-
ber. Það var orðið of áliðið fyrir læ-
virkja, og allt sem ég heyrði var s-uðið
í engisprettunum í fömandi grasinu í
sólskininu.
Það liðu fimmtíu ár, þangað til Benni
kom aftur. Ég veit fyrir víst, að það
voru fimmtíu ár, vegna þess að ég
taldi þau öll.
„Erugin spor“, sagði Benni.
„Ég bbrðaði engin eitruð ber, ég....“
„Við skuluim nú líta á tunguna í þér.“
T ungan skauzt út úr mér eins og
hrædd eðla. Benni glápti galopnum aug
um ofan í hálsinn á mér og sagði:
„Allt í lagi. Nú leggjum við af stað.
Haltu niðri í þér amdanum.“
„Hvað langt eiigum við að fara?“
„Margar mílur“, sagði Benni. „Niður
stíginn, framhjá fjósinu, yfir .ækinn,
síðan upp stíginn oig yfir Brokku-
Brokku.“
Ég vissi ekki, hvað Brokka-Brokka
B rátt gengum við hálfbognir inn
í dimrnt brúarræsið, sem Maðið var
úr múrsteinum. Það varð skyndi'.eiga
kalt ,og vatnið seytlaði niður múrstein-
ana. Burknar teygðu græna fing-ur sína
út úr hverri sprunigu, og Benni sagði
að þarna væru sniglar eins stórir og
næpur með horn eins stór og hjólhesta-
dælur.
„Og snálkar og eð'lur og ílottur. Og
stórar bjöl;lur.“
„Eru þær líka eitraðar?“
„Allar. Allt hér niðri er eitrað.“
Mig langaði til að hanga í jakkalöfún
um hans Benna og fara í hestaleik, en
Benni sa-gði nei. Hann ætlaði aftur að
fara á undan og gá að njósnurum, og
ég átti að bíða grafkyrr og steinlþegj-
andi, þangað til hann gæfi mér blíst-
úrmerki.
Og þairna stóð ég aleinn undir
Brokku-Brokku, á meðan Benni fór út
í sólskinið hinuim megin til þess að gá
að njósnurum. Ég sá enga snigi'.a, eðllur
sriáka né bjöllur, en vatnið lak hægt
niður umihverfis mig í stórum dropum,
sem tvistruðust í skugganum.
Þegar Benni loksins blístraði, tók éig
eldsnöggt til fótanna og hljóp gegnum
svarta vatnspollana.
„Hlauptu ekki, blauti bjáninn þinn“,
sagði Benni. „Þær heyra til þín. Þær
hafa eyru eins og gamlar gyltur. Þau
lafa niður á axlir á þeim.“
Ég hugsa að ég hafi skiolfið, þegar ég
Framhaild á bls. 14.
LJÓÐ
Eftir Odd Björnsson
Hemað loft
kljúfa grágæsir víðum fleyg
Einsog regn í maí
hn:gur hvít þögnin einsog regn í maí
Og nakið bam
döggvað hvítri þögn einsog rauður munnur
7. tbl. 1965.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3