Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1967, Qupperneq 15

vitamín, náðu fullum eða verulegum
bata, en hins vegar aðeins 30% þeirra,
sem ekki fengu þessa meðferð. Hjá
sjúklingum, sem verið höfðu veikir ár
eða skemur, hurfu sjúkdómseinkennin
oft eftir fárra mánaða meðferð. Þeir
sem höfðu haft sjúkdóminn lengi þörfn-
uðust meðferðar í nokkur ár.
Vísindamenn eru yfirleifct þeirrar
skoðunar, að vítamín-meðferðin sé verð
frekari afchugunar, en telja þær rann-
sóknir sem gerðar hafa verið enn ekki
afgerandi. Þeir benda t. d. á að sumir
þeirra sjúklinga, sem fengu vítamín-
meðferðina, fengu samtímis aðra læknis-
meðferð, svo sem raflost, lyf og aðrar
tegundir geðlækninga. Bent hefur verið
á nauðsyn þess að gera mun víðtækari
tilraunir, þar sem þess væri vandiega
gætt, að ekki væri hægt að rekja breyt-
ingar til annarra laeknisaðgerða.
Meðan þessar umræður stóðu sem
hæst skýrði dr. Hoffer frá byrjunar-
árangri með nýtt lyf á áðurnefndum
læknafundi í New York. Hið nýja lyf
NAD, sem er etfnasamband skylt B13,
kom á markaðinn í desembermánuði
.1965. Það hafði þá verið reynt á 17
ejúklingum með þeim árangri, að 13
þeirra læknuðust. Einn sjúklinganna
hafði dvalið á sjúkrahúsi í nærfellt
þrjátíu ár. Venjuleg lyfjameðferð hafði
lítil sem engin áhrif haft og var að
lokum hætt vegna óheppilegra auka-
verkana. Þá var tekið að gefa homum
Bl3-vítamín, sem virtist hafa nokkur
áhrif eftir u.þ.b. ár. Eftir að hafa fengið
NAD í hálfan mánuð komst sjúklingur-
inn í samband við fjölskyldu sína og gat
yfirgefið sjúkrahúsið. Annar sjúklingur
átti að baki átta ára sjúkdómssögu, þar
sem allar lækningatilraunir höfðu reynzt
árangurslausar,. Hann náði sér næstum.
að fullu eftir að hafa tekið NAD í þrjá
daga.
Hér var að vísu einungis um byrjunar-
niðurstöður að ræða, eins og dr. Hoffer
tók fram. Reynslutíminn var stuttur og
fjöldi meðhöndlaðra sjúklinga lítill.
Byrjunarniðurstöðurnar voru hins veg-
ar það álitlegar, að réttlætanlogt væri
að skýra frá þeim, svo aðrir vísinda-
menn gætu reynt lyfið og kannað nota-
gildi þess.
Hvernig verkar svo NAD? Dr. Hoffer
sagði þeim, sem þetta ritar, að NAD
væri mjög áhrifamikið afbrigði af B-13.
Hann var þeirrar skoðunar, að geðklofi
ætti rætur sínar að rekja til ónógrar
framleiðslu líkamans á NAD, sem við
venjulegar aðstæður myndast af B-13-
vitamíni úr fæðunni. Vanti NAD, er lík-
legt að of mikið af adrenalíni breytjst í
adrenochróm. Afleiðing þess 'væri sú,
að taugaboðin væru hindruð á göngu
sinni og hlutar heilans rofnir úr sam-
bandi við taugakerfið. Af því leiddi m. a.
skyntruflanir; sjúklingurinn stendur í
þeirri trú, að hann skynji umhverfi sitt
með eðlilegum hætti, en að bregðast
eðlilega við afbrigðilegum skynjunum
er talið óeðlilegt.
Skömmu eftir að Hoffer skýrði frá
niðurslöðum sínum reyndu vísindamenn
í Bandarí'kjunúm NAD, en án samsvar-
andi árangurs. Dr. Natan S. Kline og
samstarfsmenn hans við Rocklandsjúkra-
húsið í Orangeburg í New York, skiptu
tuttugu geðklofasjúklingum í tvo jafna,
sambærilega hópa. Annar hópurinn fékk
NAD, en hinn sykurpillur, sem að ytra
útliti líktust þeim sem innihalda NAD.
Ástand sjúklinganna vax vandlega met-
ið fyrir og eftir meðferðina, sem stóð
í fimmtán daga. Enginn verulegur
munur fannst á þeim, sem fengu
NAD og hinum sem tókú inn sykurpill-
urnar. Eins og sakir standa er ekkert
fyrir hendi, sem skýrir mismuninn á
hinum góða árangri í Kanada og mistök-
unum i Bandaríkjunum. Dr. Kline hef-
ur látið sér detfca í hug, að kanadísku
lækr.arnir hafi gert eitt eða annað með-
an á meðferðinni stóð, sem riðið hafi
baggamuninn, án þess að þeir hafi gert
sér grein fyrir því sjálfir.
D r. Kline segist sem fyrr vera
sannfærður um, að efnaskiptatruflanir
séu að verki við geðklofa og að lyfja-
meðferð sé það sem.koma skal, þótt svo
virðist sem NAD sé ekki rétta lyfið.
Meðan á þessu stóð var verið að
kanna enn eina leið, sem einnig er
tengd meskalíni og adrerialáni. Fyrir
rveim árum uppgötvaði dr. Arnold
Friedhoff við háskólann í New York
emasamband, DMPE, í þvagi fimmtán
a: nítján geðklofasjúklir.gum, en ekki í
þvagi fjórtán heilbrigðia einstaklinga.
Það kemur fram eins og Ijósrauður
blettur, þegar þvagið er rannsakað með
sérstökum aðferðum. Efnafræði'-eg
uppbygging DMPE er svipuð uppbygg-
i.ngu meskalíns og adrenalíns. Tilraunir
sýnæ að DMPE getur haft áhrif á hátt-
erni'dýra.
í fyrstu höfðu menn tilhneigingu til
að líta á þetta sem enn nelna blindgötu,
er. seint á árinu 1965 skýrðu dr. Cyrií
A. Clar'ke og samstarfsmenn hans við
h áskólann í Liverpool frá þvi, að við
leit að DMPE í þvagi átta hundruð ein-
staklinga, bæði heilbrigðra og sjúkra,
hefðu þeir fundið greinilegt samband
milli DMPE og gaðklofa.
Nú síðastliðið vor hélt dr. John R.
Smythieá við Edinborgarháskóla erindi
á árlegri ráðstefnu brezka ge&verndar-
félagsins í London. Hann lét svo um
mælt, að mismunurinn á DMPE og
nveskalíni annars vegar og adrenalíni
hins vegar væri aðallega fólginn í því,
að tvö fyrrnefndu efnasamböndin inni-
héldu vissar methyl-frumeindir, en
adrenal'ín ekki. Þannig gæti smávægi-
leg truflun á efnaskiptum líkamans
orðið til þess að breyta adrepalíni í
etnasamiband á borð við DMFE, sem síð-
an gæti orsakað gsðklofa. Smyt'hies
taldi tímabært að farið væri að leita
ráða til að leiðrétta þessar efnaskipta-
truflanir og þar með nugsanlega ráða
bót á geðklofa.
Engan þarf að furða á þvi þótt enn sé
n.argt á huldu um efnafræði geðklofa.
Á fáum rannsóknarsviðum eru erfið-
leikarnir meiri. Flestar rannsóknir hefur
þurft að gerá á yfirfullum geðsjúkra-
husum og á sjúklingum, sem eiga að
baki áralöng veikindi. Margir þeirra
hafa gengið undir alls kyns lyfjameð-
ferðir, sem leitt geta af sér efnaskipta-
truflanir, sem síðar væru svo af mis-
skilningi taldar afleiðing sjúkdómsins
sjálfs. Hið aíbrigðilega hátterni sjúkl-
inganna gæti einnig haft svipaðar af-
leiðingar með söitju niðurstöðu.
Vísindamenn á þcssu sviði eru bjart-
sýnir þrátt fyrir allt. Þeir benda á, að
tuttugu og fimm ár liðu frá því menn
settu, sykursýki í samband við pan-
creas þar til insúlínið var einarigrað. —
Þeir eru þeirrar skcðunar, að rannsókn-
j.r síðustu ára á orsökum geðklofá bendi
í rétta átt.
12. marz 1967
LESBÖK MORGUNBLÁÐSINS 15