Lesbók Morgunblaðsins - 02.11.1969, Blaðsíða 12

f<IKN: HAfc.-<U»&<M«ON
\dol Vúi 'rmúlcx
xuqu 'Ör\<b\.no>(X:
Tílio, oqíúlo uoricx,
uQro^amaola,
e£ oo, ok xxiqsS 'po.r-
L ^öVauhevmoJ"
ftiQnn cioru_abxr
ollir cl 'pin'fti
oo, cx&Ujnjjur
cO,lar 'a raah.,
og ura ftað reéa
rivúr tvoar,
Kuq 'pQir filomSa
haxnar o(j bQttr.
SMÁSAGAN
Fr.amh. af bls. 7
Allt í einu hefst Sakarías
upp úr eins manns hljóði, segj-
amdi: Garibaldi, hér stendur
sem sé í Dagblaðinu frá 23.
júní ári'ö' 1929: „Fáheyrðir ait-
burðir hafa gerzt á Hóli í Far-
mannsfirði. í kringum unga
stúlkiu, dóttuir bóndains þar,
fóru hlutir á hreyfingu um há-
bjartan dag, án þess að séð
yrði, að nokkur kæmi við þá.
Steinar og moldarhnausar
komu fljúgandi inn um opna
glugga, skápar veltust um og
skilirí duttu ofan af veggjum.
Þá heyrðu menn högg á nótt-
um, ámáttleg vein og óskiljan-
leg, sáu svipi dáinna manna í
sérkennilegri birtu, likt og
maurildi væru.“
— Ja, hvert þó í heitasta há-
grýti, maelti Sakarías og hló
hátt, en þó sem í einis konar við
urkenningartón, Þetta minnti
mig, að kerla væri eikki öll þar
sem hún er séð. Ha, ha, bara
hreinin og klár draugagangur.
Nú, nú sjáum til, og þetta var
Sóibjört, bara seiðskratti.
Heyrirðu það Garibaldi? Þarna
voru víst þínar bernskustöðv-
ar, svo að þú ættir að vita sitt
af hverju um kerlingartuðruna,
minmsta kosti hverra manna
hún er.
— Garibaldi bítur fastar um
pípumunnstykkið, meðan hann
hugieiðir hvernig stinga megi
upp í þemnan bakbít, svo að
hann hætti þessu tali, sem er
honum ógeðfeilt. Mælir að lok-
um: Sagt hefur verið, að vitur
maðuir geymi þefkkkugu sina, en
munour afglapans sé yfirvof-
andi hrun, enda vil'l forvitinn
allt vita nema sína eigín vömm.
Sakarías hlær: — Mikill þó
andskoti, bara kominm út í orðs
kviðu, ha, ha. Farinn að ryðga
í Snorra? Skyldu svo sem gull-
hringarnir detta af kerlingar-
sfcaflsámiu, þóbt miaður forvitniisit
eittihvað um hana?
Garibaldi fann, að honum
hatfði mistekizt að sLá þemmam
orðháfc af laginu, svo hann
kaus að þegja. Sló öskuna úr
pípuinni og gekk upp til sín,
án frekari orðaskipta. Hann
var hvergi mærri góður í höfð-
inu og huigsunin ekki vel skýr,
en þrátt fyrir það, og ef til
vill einmitt þess vegna, kom nú
minniingin um Sólþjörtu yfir
hann, máttugri en nokkru sinni
fyrr í seinni tíð.
Var kannisiki einlhver hæfa í
þessu blaðaslúðri, sem Sakki
skarnið var að gluggia í um
Sólbjörtu? Trúlega lítið, og þá
sjálfsagt meira og minna af-
bakað og ramgfært vagna
heimsku og hjátrúar, sem allt-
af var svo ofarlega í fólki.
Eins og til dæmi-s sögurnar um
Pjakk, hans eigin ættardraug,
allt eintómur þvættingur og
þjóðsagnaskáldskapur. En ást-
hrifni hans í stofulhúsinu á
Hóli? Var hún ekki dularfull?
Fjarstæða. Hann var þá svo að
segja á bezta aldri, búinn að
vera fjarri konu sinni í marga
mámuðii, við léíega aðbúð og
leiðinlega félaga. Nei, það var
vissulega ekkert dulrænt við
það, aðeins algengt mannlegt
fyrirbæri, þó að hugfhrifin
hefðu að vi.su verið ótrúlega
máttug og skyndileg, vegna
aeskuþokka og kyntöfra hinn-
ar un.gu stúlku, Sem betur fór,
hafði hann drepið sig úr þeim
dróma, án harmingjutjóns fyrir
þau, sem voru honum annars
svo ofiurkær.
Blóm vorsins eru fölnuð og
krónur þeirra hafa lokið hlut-
verki sínu, enda munu þau
brátt hvíla undir köldum feldi,
með sama lit og hár hans ber
nú, himum hvíta lit dauðans. Og
eins og komið var ylli það
hvorki angri né gæfuráni, þótt
ögn hlán.aði ufn sinn, ytra sem
innna, þar eð skammt var til
vetrar á báðum sviðum.
Ætti hann að gera sér eitt-
hvað til erindis út í Suður-
álmu? Hann átti þar góða mál-
vimi hvort eð var. Nei, ekki í
dag, kannsiki á morgum eða hinm
daginn. Dagurinn leið og nótt-
in kom, siðan næsti dagur og
þar næsti, og emn gat hann
ekki ráðið við sig hvað gera
skyldi, þó vissi hann alltaf iinnst
inni, að hann m.yndi fara og það
heldur fyrr en síðar.
Þá skipti enn um átt, þýð-
vimdur blós af suðri og þáma
var í lofti. Snjór rann úr hiíð-
um, götuT og garðar urðu ör-
ísa, en landið stóð ryðbrúnt og
sinuigrátt eftir, með ljósa
hjarndiLa í giljum og hvilftum.
Garibaldi var ven.ju fremur
bágur yfir höfðinu þá daga,
svo að nú lækkaði í pilluglas-
inu til nokkurra muna.
Þegar góðviðrið hélzt enn
um skeið, brá honum til bata
og draumar hams urðu bjartari
en fyrr. Tofnaikiliæðd ævintýr-
anna og hil'limgalönd bernsku-
áranna birtust honum á ný.
Fljúgðu, fljúgðiu klæði, og
hanm flauig yfir strönd og
straum, unz hann bar á kunn-
ar slóðir æsku sinnar. Og sjá,
hið fyrra var farið, allt viar orð-
ið nýtt. Gleymd voru gömul
mein og hið djúpa sár, er vald-
ið hafði sjávarsorti og súg-
andi bára, einnig það var
gleyimt, en þau Sólbjört eim
stóðu nú tvö í túni.
A þeim dög'um huglEÍddi
hann iðtuliega, hvort hann ætti
ekki að leggja Leið sína út í
SuðluráLmu. Hann gat gert sér
tiL eriinidÍB að sikiiiLa bók moikk-
urrd, sem kumningi hans þar
hiafði lánað honu.m. En þurfti
bamn endilega að eiga eitthvert
opimbeirit erinidii? Vissuileigta, Út í
SuðuráLmu fór hann yfirleitt
ekki án þess. Engan mátti
gruna hiinn leynda tiilgang, sízt
af öllu Sakka skepnuna, þetta
var svo mikiLl slúðriari, að
hann ekki segði slefberi. Hann
gat l'íka orðið fyrir vonlbrigð-
um, bæði með sig og hana, því
var bezt að fara að öllu með
gát og gera sig hvorki að bit-
beiini né síkimpd amniainra vist-
manna að raumaiausu. Drauimar
voru einis komar véfirétt og
vandráðnir, enda sat lön,gum í
hioimum efi um það, hvetrsiu þá
mætti marka. Þó var ekki því
að meiita, að stuindium haifði
bann dreymit fyrir daglátum,
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 2. móvembar 1969