Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1972, Qupperneq 15

Beck hef ur náð sér
HINN ágæti, brezki gítarleikari Jeff Beck hefur lengi ver-
ið meðal beztu gítarleikara í Bretlandi. Þegar hann var 19
ára sló hann í gegn með hljómsveitinni Yardbirds, en í
þeirri hljómsveit var þá einnig hin stórgóði gitaríeikari
Jimmy Page, sem nú stendur fyrir Led Zeppelin. Þess má
einnig geta hér, að Eric Clapton var á sínum tima i Yard-
birds.
Þetta er nú löngu liðin tíð, og margt hefur drifið á daga
Jefís síðan, og mun ég nú rekja feril hans i stórum
dráttum.
Eftir Yardbirds-ævintýrið fór Jeff að brjótast áfram á
eigin spýtur, og hefur gengið á ýmsu hjá honum. Aliir
muna sjálfsagt eftir hinu gullfallega lagi „Love is blue“,
sem náði geysilegum vinsældum í flutningi Becks (og
Kristínar Ólafsdóttur). En gæfan var ekki lengi hliðholl
Jeff i þetta sinn, því nú fór að ganga illa hjá honum. Tíðar
mannabreytingar voru í hljómsveit hans og plötur hans
seldust ekki sem skyldi. Þá gerast þau tíðindi að hann
fær Ronnie Wood og Micky Waller til liðs við sig, og ör-
stuttu seinna bættist svo Rod Steward i hópinn. Svona
skipuð lék hljómsveitin' nokkurn tima og gekk sæmilega,
m.a. koma tvær ágætar LP plötur frá þeim. Þá skeði það,
að trommuleikarinn Micky Waller hætti og með honum
hrundi hljómsveitin. Ronnie Wood fór í hljómsveit með
félögum sínum úr Small Faces sem þeir skirðu einfaldlega
Faces, og eins og allir vita, dróst Rod Steward seinna inn
í þann félagsskap og er þar enn.
Eftir þetta lék Jeff með jasshljómsveit nokkurn tíma,
en veiktist og var frá hljóðfæraleik á annað ár.
Nú hefur Jeff náð sér á ný eftir veikindin, og er nú með
nýtt „Jeff Beck’s Band“. Þessa hljómsveit skipa auk Jeffs,
Rob Tench söngvari, Cozy Powell trommuleikari,' Clive
Chaman bassaleikari og Max Middleton sem leikur á gitar
þegar Jeff spitar á píánó. Hljómsveitin er þegar búin að
senda frá sér plötu og er með aðra i undirbúningi. Og éf
marka má skrif brezkra blaða er hér þrælgóð rokkhljóm-
sveit í uppsiglingu, sem Jeff bindur miklar vonir við.
gö.
CAT
STEVENS
Hann syngur
gjarnan um
framfarir
og breytingar
Flestir sem fylgjast eittlivað
með popptónlist kannast við
Cat Stevens. Honum skaut upp
á stjörnuliimininn 1967 með lag
inu „Matthew and Son“ og á
eftir fylgdu nokkur ágæt lög,
t.d. „School is out“ og „I love
my Dog“, ásamt tveini eða
þrem stórum plötum sem litl-
um vinsældum náðu. Cat féll
fljótlega í gleymsku og flestir
voru búnir að afskrifa hann.
Hann átti í striði við sjúkdóma
ásamt öðru og hætti plötuút-
gáfu um skeið. Hann var þó
ekki búinn að syngja sitt síð-
asta og gaf sumarið ’70 út Lp.
plötu sem bar yfirskriftina
„Mona Bona Jakon“. Sú náði
engum vinsælduni að undan-
skildu laginu „Lady D’Arban-
ville“. Cat gafst þó ekki upp,
lieldur sendi aðra á markaðinn
uni það bil ári síöar og heitir
hún „Tea for the Tilierman".
Þessi plata er mjög góð. „Fath
er and Son“ lýsir skoðanamis-
muni feðga; „Where do the
Children play“ er spurning um
hvað eigi að verða um mann-
skepnuna sjálfa í þjóðfélaginu
okkar, þar sem aliir eru að
byggja eitthvað. 1 „Wild
World“ er hann að kveðja fyrr
verandi ástmey og óskar henni
alls góðs, en varar hana við
veröldinni sem tekur við fyrir
utan þann ástarheim sem þau
liafa búið í. Svona mætti lengi
telja.
Fyrir síðustu jól koni svo út
„Teaser and the Firecat“ sem
hefur verið feikilega vinsæl
hér sem annars staðar og er
það engin furða, því platan er
stórkostleg. Á henni er hvergi
að finna veikan punkt, lögin
eru hvert öðru betra og vel
flutt, textarnir eru mun að-
gengiiegri og ekki eins pers-
ónulegir og á þeim fyrrnefndu,
en á „Mona Bona Jakon“ eru
t.d. margir meira í ætt við
kvæði en söngtexta. Blærinn
er líka allt annar á „Teaser
and tlie Firecat", auðvclt er
að setja sig inn í hlutina sem
hann syngur uin og upplifa at-
burðina (i hiiganum'auðvitað).
í liinu ágæta lagi „Ruby-
love“ syngur Cat eiiin kaflann
á grísku og má rekja það til
þess áð liann er grískur í föð-
urætt, faðir hans rekur veit-
ingahús í London. Þetta lag
hans fjallar eins og mörg önn-
ur um ástina. Það gengur á
ýmsu, hann er stundum að
kveðja fyrrverandi ástvinur,
stundum segir hann frá sambúð
sinni og liinnar einu (l það
skiptið!) og stundum er hann í
stökustu vandræðum að ná sam-
handi við þær. „How can I tell
You“ er hugsun feimins, ást-
fangins pilts, sem veit eklti
livernig liann á að tjá ástina;
„Bitterblue“ er ákall til þelrr-
ar sem er að yfirgefa hann og
það syngur hann af svo mikilli
tilfinningu og örvæntingu, að
ég trúi ekki öðru en liún iiafi
komið tU hans aftur.
Mörg lög hans fjalla um
framfarir og breytingar. Hann
er þó ekki að krefjast fram-
fara til að fá breytingar, seg-
ist ekki trúa á það, heldur viU
hann framfarir svo fólk fái
meira frelsi og þar með vald
yfir sjálfu sér. Þrátt fyrir allt
annað gott efni á plötunni, þá
ber samt „Morning has Brok-
en“ af. Textinn (sem er reynd
ar sá eini sem ekki er frumsam
inn) við þetta fallega lag er
óður til náttúrunnar og fegurð
arinnar aUt i kringum okkur.
Cat liefur nokkra hljóðfæra-
leikara sér til aðstoðar á þess-
um plötum, en hann leikur
sjálfur á píanó, orgel og gít-
ar. Þessir sömu náungar að-
stoða hann einnig á hljómleik-
um, en hann þykir ekki síður
góður þar en á plötunum. Við-
búið er að vinsældir hans eigi
enn eftir að aukast ef svona
heldur áfram og er það vel, því
Cat verðskuldar það. Eina ráð
ið sem ég get gefið þeim er
iiafa áhuga á góðri tónlist
(reyndar lausri við alla „raf-
magnseffekta“ og slíkt) og
skemmtilegum textum, fluttum
af innlifun og næmri tilfinn-
ingu, er að fara og kaupa ein-
tak af „Teaser and the Fire-
cat.“ Sú plata svíkur engan.
ój.
Hvar á 16-19
ára fólk
að skemmta sér?
Eftir liinn títtnef nda og
liryggilega Glaumbæjarbriina,
spratt upp lireyfing er nefn-
ist „Glaumbæjarhreyfingin“.
Hreyfing þessi er með endur-
reisn Glaumbæjar sem skemmti
staðar á stefnuskrá sinni.
Ef atliugað er, hvaða fólk
sótti Glaumbæ kemur í ljós, að
það er allt uin og yfir tvítugt.
Þetta er aðeins vegna þess að
yngra fólk fékk ekki inngöngu,
þar eð staðurinn var vínveit-
ingastaður.
Lítum næst á Tónabæ og það
fólk sem þangað sækir. Þetta
eru allt unglingar á aldrinum
12—15 ára. Staðurinn er sá
eini hér í bæ fyrir þetta fólk,
og gegnir sínu lilutverki vel ef
marka má aðsókn að staðnum.
Á. liann þakkir skildar.
En hvar getur þá fólk á
aldrinum 16—18,19 ára skemmt
sér? Því er fljótt svarað.
Hvergi. Enginn viðunandi stað-
ur er til liér í bæ fyrir þcssa
aklursflokka. Að vísu eru eitt
eða tvö miður geðsleg dansliús
liér sem fólk þetta getur sótt,
en sem betur fer er flest ungt
fólk gætt það mikilli sómatil-
finningu, að það lætur ekki
bjóða sér hvað sem er.
Hverjar eru svo afleiðingar
af „skenmitistaðavandamáli“
þessara aldurshópa? Getur
ekki verið að vinsældir „Bakk-
usar“ standi í einhverju sam-
bandi við þetta? Er þetta
ástæða fyrir siauknum utan-
landsferðum ungs fólks, sem
endar oft á Iiinni svellliálu og
hryggilegu braut eiturlyfj-
anna? Vonandi taka væntanleg
ir félagsfræðingar okkar jietta
vandamál tii rækilegrar athilg
unar. Gladdist ég mjög yfir að
heyra, að Dóra Bjarnason fé-
lagsfræðingur, skuli vera að
rannsaka livað ungt fólk gerir
í fristundum sinum, og verður
vonandi fljótlega liægt að
hefja framkvæmdir á byggingu
félagslieimilis I samræmi við
væntanlegar niðurstöður henu-
ar.
Hvað getimi við unga fólkið
gent? Jú, við getum vakið at-
hygli á þörifiniii fyrir góðan
skemmtistað, og lialdið ráða-
mönnum \<dgwm, þangað til við
fáum málinu fs-amgengt. Félags
fræðingur verður að vera með
í hönnun bygginga, sem eiga
að konia að notum í þessu sam-
bandi, þær eiga ekki bara að
vera til þess að svala teikni-
fýsn aa-kStekta.
Gaman væri að fá línur frá
lesendum sem álmga hefðu á
þessu þarfa verki, og þá liug-
myndir um skemmtistað fyrir
aldurshópana 16—19 ára.
Utanáskrift okkar er:
Glugginn,
Morgimblaðinu,
Aðalstræti 6,
Reykjavík.
erö
12. marz 1972
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 15