Lesbók Morgunblaðsins - 11.02.1973, Blaðsíða 11

sem vakti heims-
athygli fyrir rúmum
42 árum
1932 gekk Lindbergh ofursti til
vinnustofu sinnar, sem var beint
undir fóstruherberginu. Það var
allhvasst um kvöldið og ofurst-
inn gaf ekki frekari gaetur að
hávaða sem hann heyrði, hélt að-
eins að hurð hefði skollið í lás.
Þegar barnfóstran, Betty Gow
tleit inn til barnsins um tíuleytið
var rúmið tómt. Hún gekk nið-
ur ganginn að svefrtherbergi
hjónanna og spurði frú Lind-
bergh, hvort barnið væri hjá
henni. Og innan stundar var heim
ili Lindberghs sem þarna hafði
verið stofnað til að umflýja alla
fréttaágengnina, orðið miðpunkt-
ur heimsathyglinnar. Litlum syni
amerísku þjóðhetjunnar ihafði ver
ið rærrt.
í barnaherberginu fannst tilvís-
un: „'Hafið 50 þúsund dollara til
reiðu. . . Við vörum þig við því
að láta þetta fréttast eða aðvara
lögregluna. Það fer vel um barn-
ið. . . “
Og nú liðu fjögur ár. Það var
oft heitt í kolunum, það gætti
mjög stjórnmálalegs þrýstings og
ólgu meðal almennings. Rann-
sóknir fóru fram af hálfu hins
opinbera, sem höfðu í för með sér
sjálfsmorð vitnis, en ekki full-
nægjandi könrtun. — Jafnvel Al
Capone, sem þá sat í fangelsi,
kom við málið. Hann'bauðst til
að beita á'hrifum sínum til þess
að barninu yrði sikilað. Og ef svo
yrði, krafðist hann frelsis. Eins
og að líkum lætur var tilboði
'hans ekki sinnt. Þetta var allt að
því sefasjúkt tilboð, en var þó
hugleitt af nokkurri alvöru.
Eftir að rannsókn mólsins ihafði
staðið yfir í 73 daga, ók vörubíl-
stjóri einn inn í kjarrið á jarð-
eign Lindberghs, dálítinn spöl
frá húsi hans, og þar kom hann
auga á lítinn fót. Hann fór að at-
huga þetta betur. Þarna var
beinagrind af barni og fatadrusl-
ur, er héngu utan um hana. Hér
voru leifarnar af barni Lind-
berghs. Barnsránið hafði snúizt
upp í morð.
Óhjákvæmilega hleypti þessi
fundur mikilli ólgu af stað. Lög-
reglan byggði upp sannanir úr
því, sem síðar reyndust vera
óverulegar líkindasannanir. En
tíminn leið og áhugi almennings
hjaðnaði.
Hið eina, sem hægt var að
hengja hatt sinn á, var 50 þús-
und doílara lausnarfé, sem hafði
verið greitt af einhverjum milli-
göngumanni, að mestu 'í dollur-
um, með gýlltri áletrun sem nú
voru komnir úr umferð að heita
mátti. Þeir komu á markaðinn
með undantekningum. En eftiYlík
inga tók að gæta.
Einstöku sinnum næstu tvö ár
in, bárust fréttir um, einkum
frá Bronxhverfinu í New York,
að peningar af þessu tagi kæmu
fram. Seðlunum var alltaf raðað
eins saman, somir langsum, aðrir
þversum.
Laugardaginn 13. september
1934 ók maður inn á bensínstöð
í Lexington Avenue í New York.
Hann bað um fimrfi gaílon af olíu
og borgaði þau með tíu doliara
seðli með gyfllta letrinu og númer
ið A13976634A. Afgreiðslumaður-
inn veitti sérkennum hans at-
hygli og skrifaði hjá sér b'flnúm-
erið á bak seðlinum. Þrem dög-
um seinna ,var eigandi skrásetn-
ingarnúmersins 4U-13-41 tekinn
till yfirheyrslu. Hann hét Bruno
Riohard Hauptman, og átti heima
í Austurstræti 22 í Wew York.
í marz 1935 var Hauptmann yf
irheyður og dæmdur sekur.
Hann var tekinn af lífi 3. april
1936, en hafði þó haldið fram sak
leysi sínu ailt til hiins síðasta. Allt
fram á þennan dag rikir nokkur
óvissa um það, hvort Hauptmann
hafi verið sá rétti barnsræningi
— hann kann einungis að hafa
fengið í sínar hendur eitthvaö af
lausnarfénu.
Mikil hystería srreip um sig i
sanihanrii vifí leitina að harns-
ræning.janum mr réttarhiildin.
Að ofan: Hópur áhugamanna
fylffist með, þegar Iög-reglan
gerir húsleit hjá himim grun-
aða og að neðan: Bnn stærri
hópur bíður fyrir utan réttar-
salinn, þar sem Bruno Haupt-
mann (myndin að ofan) var
yfirheyrður og dæmdur og síð-
ar var hann tekinn af lífi, enda
þótt nú þyki ósannað, að hann
hafi verið sá, sem barnsránið
framdi.
Lindberg flugkappi stóð á hátindi frægðar sinnar um þetta
leyti. Hann og kona hans Mary (myndin að neðan) höfðu búið
við mikla velsæld og þeim hafði veitzt flest sem hugnirinn girnist,
þar á meðal efnilegur sonur, sem móðirin er með á myndinni og
síðar var myrtur. Sjaldan hefur glæpur hlotið svo mikla og
almenna fordæmingu.