Lesbók Morgunblaðsins - 13.05.1973, Blaðsíða 2

Suður vdð ána irlís þverfhníprt-
ur hamraveggur upp úr (grænu
loðnu grasi vestanvert á ár-
bakkamum, þar sem vartninu úr
áveituskurðimum er veitt á
harðbala engjalandsins. Á
áveitusvæðinu vex stórgert og
starkennt gras. Hávaxið og
safaríkt leggst það upp að
hamrinum, svöntum og skugga-
legum 'beirgvegg sem gengur út
í ána, sveigisit þar 5 boga og
endar S klöppum við djúpan
hyd, en þar var venja að skola
þvottinn. Á voiin voru gerðair
hlóðir á sandeyrinni fyrir neð-
an árbakkann, rimablárri af
umfeðmingi er teygir sig S sam
felldri flækju upp á bakkann
og breiðir úr sér yfir lándbrot
ið, sem áin skil'ur eftir i sár-
um þegar hún brýzt yfir allt
sem fyrir verður S stórflóðum
og jakaburði. Hlóðirnar standa
nógu hátt til þess að verða
ekki fyrir þeim hamförum.
Þarna var uilin þvæld og þveg
in, sSðan skoluð við sléttar
klappir vestan undir berginu
sem nær aiila leið að engjunum,
en þar tekur túnbarðið yið og
heldur vörð ium engjamar upp
að holtinu að norðanverðu.
Undan holtinu ikoma lækjar-
sprænur er mynda enigjatjöm-
ina sem vatnið í áveituskurðin
um kemur úr, en það rennur
ifram með berginu og út S ána.
Þarna mótair eins og fyrir
dimmium göngum inn 5 hamra-
vegginn, og það hefur verið
saigt að þar væri inngangur í
álfakirkjuna. Þessi skuggalegu
göng hafa undarlegt seiðmaign.
Grasið sem vex fram atf tún-
barðinu hefur teygt sig yfir
þau og myndað eiins 'konar
skúta, svo að iþangað getiur
enginn sólargeisli náð nema
1 miðmund dags þegar sólim
hellir geislum yfir ilmandi
smáranin sem þefcur al'lan irim-
ann inn með árba'kkanum og
fiðriidaléttar JjósguSar draum-
sóleyjar vagga blaðmjútoum
blómtorönum sánum S djúpri
'lotningu fyrir lSlinu á björt-
um sumaaidegi og bíða eins og
léttklæddar dansmeyjar S 'fylk
ingu eftir fyrstu tónum 'kvöltí-
hörpunnar, þá fyQdist hjarta
mannsins Unaði og draumsýnir
ftögra fyrir sjónum hams.
Blómknappar smárans eru
svo mjúkir undir vamgamum og
ilmurimn úr grasinu svo mota-
legur.
'Stóru hailardymar S berg-
inu stamda opnar upp á 'gátt.
Hávaxin Síðklædd tooma S græm
um möttili stendur í miðjum dyr
um. SStt svairt hár felur miður
herðaæ hemmar. Hún hefur gull
spömg um ennið og hddur með
henni hártnu S skefjum. Mötlt-
ullimn er bryddaður breiðum
loðskimmskanti og kræktur
saman á brjósti með stórri gull
sylgju. Hún heldur á guil-
sprota S hægiri hendi.
Þessi ikoma er svdpmikil, tigu
leg og þóttafull að sjá. Húm lit-
ur til mdn einbeittu augnaráði
og bendir sprotanum í átt til
mSn, en ég hreytfi mig efcki þar
sem ég ligg á grasbaianum. Þá
stígur hún fram, gengur svo
nokkur skref S átt itH mSn og
stanzar eins og faðmslengd frá
mér.
— Statfu upp, segir hún og
um leið ffleygir hún sprotanum
tii'mSn.
Ég igiröp hann á lofti og rís
•upp, hann er gimsteinum sett-
ur og hamn stíngur mig S lóf-
ann eins og .það væru á honum
hvassir þyirmar. Þá hlær hún
Sigríöur Einars frá Munaðarnesi J Ei inr 1 su marc laerur
o
ef vera ikynni um óttuskeið há-
sumars þegar engiran sér og
vinnulúið fólk sefur værast.
Inni S skúitanum vex samt
mjúkur og fagurgrænn burkni.
Hann hef-ur leitað skjóls S svöl
um Skuigga, þar sem hvassir
vindar ná eloki að brjóta
grarnna leggi hans.
Utar li betginu nis svo hamra
veggurinn löðróttur og svairt-
ur af sagiganum úr grassverð-
inum sem þekur ræitur hans
vestanvert að túnbarðinu.
Hann er eléttur eins og hallar
veggur og á honum sýraast vera
dyr, lókaðar alla daga meðan
bjart er. Þetta eru dymar inn
í höll huldutfólfcsims. Stundum
hayrist hSjómliiSt þaðan á kyrr-
um fcvöldum, en þungur niður
Norðurár annast undirleikinn.
Stundum ymur dapunlega ‘í
bergirau, við höldum þá að
sungin sé sálumessa lí kitfcj-
unni.
Og 'gengur alveg til mín hæg-
'Um, jöfnum dtoneíum og smeyg-
ir gullkeðju um háfls mér. 1
henni hangir men með stórum
undunsamllega failegum mi'bín-
steini í gullumgerð. Ég sé
strax hve mikiil dýrgripur
þetta er, ég hafði einu isinni á-
ur borið siikan stein, það var
á fenmingardaginn minn þegar
prestsfrúin festi banmana á
skarattreyjunni saman með
brjóstnál úr igulli með ráuðum
rúbín, sam hún lánaði mér við
það h'átíðlega itækitfæri. Og
aldrei hafði ég séð jafn fallega
brjóstniál, en þe&si steirm S gull
meninu vax sarnt mMu fallegri
og miklu stænri.
Þriðja hiutinn bar 'konan í
vinstri hendi og virtist gæta
hans vel. Það var kóróna úr
gulii, ailsett manglitum gim-
steinum, sfflkar gensemar hatfði
ég aldnei fyrr augum litið.
Sarnt varð ég ekkert undrandi,
'þettta var rétt eins og í ævin-
týrunum.
Án þess að veita þVi athygli
hafði ég nú mjakazt nær háHar
dyrunum, þar stendur hún hjá
mér, voldug glæsileg kona, og
bendir mér inn í stóran, skraut
legan sal, lýstan undursam-
Tegri ljósadýrð er Iktíst mest
norðurijósum sem braga undir
bláum himni á heiðsMru vetrar
tovöidi. Til hliðar 5 öðrum sal
til vinstri og nær ánni sé ég
ótal igyiltar stjömur tfestar S
bláa hvelfirag.u, M'tot og í fcitkj-
unni 5 isveitinni. Þessar stjöm-
ur bera mikla birtu svo ég
get vei grednt að þama eru rað
ir iaf betokjum eins og í kirkju,
en iþar situr enginn. Háar
gildar súlur standa I itvöföld-
um röðum Hi'tot og trjágöng eft-
ir endilöngum salnum sem ég
ímynda mér að sé álfakirkjan
og að einmiitt þaðan hatfi hljóm
listin kiomið, sem við heyrðum
stundium á sliðtovöldium þegar
toomið var heim atf engj’um.
Nú sé ég að irani ti safnum
gegnt dyrum situr ungur mað-
ur í hásæti og ber gufflcórónu á
höfði, við IhJið haras er autt
sætí tog engir fleiri enu þama
i þessum stóra sal. En þar
eru dúkuð langborð hlaðin
rjúkandi ikrásum og skfmandi
borðbúnaði, háum glösum úr
glitrandi kristal, 'silfuricerum
og ljósastjökum með rauðum
kertutm sem bera milda birtu
llítilla Ijósa á gl'ösin háöbfifyllt
rtauðgulu vdni.
Ungi maðurinn sem situr
þama inni 5 skrautlegu hásæti
sínu, er mjög friiður sýnum,
svipmi'ldur og alVaröegur. Fyr-
ir neðan hásætt hans liggur
stór loðfeldur aif dýri sem ég
ber efcki kenrasl á. Enga
glugga sé ég eða þá að dö'tók
tjöld eru dregin fyrir þá.
Nú þrúfiur toonan í handlegg
miran og segir:
— Þú hefiur nú séð þau auð-
æfi og þá fegurð sem hér er
inni og allt þetta stendur þér
til boða. Ég ætla raú að leiða
þig inn að hásætinu til sonar
mlins og igera þig að drottn-
iragu hans, krýna þig þessari
toórónu sem ég held hér é, veld
issprotann hefiur þú lí hendi
þinni og igætfusteininn lí gull-
festi um hálsinn. Hér átt þú að
vera og þig mun aldrei skorta
neitt. Allur sá munaður sem þú
girraist verður þér í ité látinn,
án þess iþú þurfiir að dýfa
hendi þinnl S kalt vatra. Þú
sérð nú hvar hann situr Ikon-
unguriran ungi ií konungs-
storúða staum og bíður þess að
þú itoomir og setjist við Wið
hans klædd drottningarskrúða
þeim, sem þú sérð hér S hliöar-
sal þar sem hrúðarmeyjamar
bfiða þfin.
©