Lesbók Morgunblaðsins - 13.05.1973, Blaðsíða 10

XII. kafll.
Skömmu eftir miðnætti áaldi
ég mig S kjallaratröppunum á
narðungafli Nonræna hússáns.
Frá 'tröppunum giait ég ihaft vak
andi gát á umhverfinu og ver-
iS sjálfur í felum. Ég losaði
smelluna af dálkinum og var
við öllú búinn. Heiðskfirt og
stilla. Tungl S íyHingu. Stjörn-
umar stórar og aðeins í seil-
ingar f jarlægð. Ég starði upp á
næturhimininn og gat ekld var
izt ‘þeirri Spu<mi!ngu, hvaða
■máili ég skipti í iþesstim óetndan-
leika. Þú ert aðeins gneisiti sem
hrekkur úr afli smiðsins og
týnist í gjáliinu. Eilifur glym-
ur Þóráhamarinn á steðjanum,
en þú nærð ekki svo mikið sem
að 'þekkja eitt Ijóslaust sand-
•kom S vetrailbrautinni. Lúf þiitt
er horfið áður en augu þin opn
'ast. Ég hafði yfir Einar Ben. í
•hijóði.
Það átti enginn erindi niður
að Noairæna húsi þessa nótt.
Grá föl í skómynztruim og hjól-
föæum jók á birtuna. Botníros
in ræsi hrlisluðust eins og blá-
ar æðar um mýrina. Br frá leið
átti ég fullt S fangi með að
balda á mér hita. Tíu anlinútur
i þrjú. Norðurljósin komu á
kreik. Ljós í ndkknum gluggum
á Nýja-Garði. Áhyggjulausir
sitúdenitar á fyilldTtii. Ræddu
spakvitrir um baekur sem þeir
höfðu ekki tesið. Flugvéladrun
ur hamdan 'hússins. — Ég er
eins og rotta í gildiru! Hann
veit af mér! Kemur hinum meg
in að húsinu!
Þetta aninarlega hugboð
þvingaði mig að síðustu upp úr
tröppunum. Tvær miinútur 1
iþrjú. Ég fikraði mig fram með
veggnum 'i átt að itjöminni
framan við aðalinngang húss-
ins. Norðurljósin Jiðuðust um
stjömudjúpin. Bjarmi tungls-
ins féll af gluggarúðunum og
giitraði lí mölinni. — Hann er
inni í húsinu! Fylgist með mér
út um glugigann!
Ég stökk undan veggnum og
út á bílaplanið. — Helvitis flífl!
DjöfluJsms asni! Veggurinn er
þó skjóJ fyrir baksJagi! Hér
entu á berangri!
Ég Jæddisit fram með húsinu
og gægðist fyrdr homið. Eng-
inn á ferii. Glampandi íshjröngl
á itjörninni og svediglottar í
fflöitiinni. Ljós vitans á Öskju-
hifiðinni fáJmaði um himminn.
Ég nálgaðisit aðalinnganiginn
hökmn S hnjánum .undir glugga
hæð. Nokkur íet frá dyrastafn
um, hóf ég hniífinn á loft og
hJjóp upp li 'hurðarskotið. Ég
rykkiti i snerilinn. — Nei, hann
er ekki inni í húsinu!
Tiu mfinúitur og sjö sekúnd-
ur yfir ‘þrjú. Ég himkraði við
uppi á dyrapaliinum en héJt
svo áfram út með vegignum.
Þegar ég laumaðist fyrir suður
hom hússins, sá ég mann á
iharðahlaupum þar sem flug-
brautinni sleppir S mýrinni.
Hann stefndi beint á húsið. Ég
þaut tt iskjól og horfði á hann
nálgast. — Ég ræðst á hann!
Neyði hann til að igefast upp!
FramseJ hann lögreglunni! En
— en, ef hann er með byssu?
Mainninn bar hrajtt yfir. í
þrjú hundruð rnetra fjarlægð
Sá ég að hann var í gær-u-
skinnsúJpu. Þá stökk hann of-
an í skurð. — Hann ætlar að
læðast eftir skurðinum! Koma
aftan að mér! Drepa mig úr
Jaunsáitri!
Ég kffieiisti hnlífsskaftið miJJi
kuldabólginna fmgra. Hjart-
að barðist eins og fugJ S brenm
andi 'búri. Hanm var hvergi sjá
amlegur.
'Skyndilega skaut honum
upp á skurðlbarm. Hamn stökk
yfir moldarruðnimg og — nei,
það var ekki hamn. Maðuirimn
breytti um stefnu og hljóp upp
að prófessorabústöðimum.
Hann 'gekk að húsi við Odda-
götuma. Á meðam athygli mlín
beindist að mamnimum stein-
gleymdi ég hættumni sem yfir
mér vofði. En þegar Jjósrákim
frá opinni hurðinni hvarf með
honum inn í húsið stökk íslköld
hræðsla aiftan 'að mér. Ég sner
ist eldsnöggt á hæli og flaug út
á flötina. Æirandi Sskur smaug 5
gegnum mer,g og bein. Ég
sJengdist fllatur á gaddfreðna
jörðina og beið efltir áfiramhald
andi skothrtið.
Nokkrar endur iþutu hjá i
myrkrinu. Sírena í órafjarlægð
Þögn. Þá 'hóstaði Renaulitdruslla
út igötunu neðan við Nýja-
Garð. Bíllimn sendi firá sér Isk-
ur, emjaði og gjökti upp á Ara
götu.
Ég slíreið á magamum yfir
fiötina. Grasið liktist igrófum
bursta. Norðurijósahafi. Kuld-
inn streymdi inn li Œkama minn.
í fijarska mátti greina hóp aí
fiólki og 'Mlum firamam við næt-
'UrafgireiðsJiuna í Umíeæðarmið-
stöðinni. Pylsubragð! Bragð-
kirtlamir opnast. Með hráum
lauk og miklu sinnepi! Ekki
tómatsósu! Það er 'beJjubragð
af tómötum.
Ég reis upp og gekk .nokkra
ihringi í kringum húsið. Hræðsl
an óx. Klukkan að verða
f jög'Ur. Ég var farinn að halda
að enginn kæmi. Uögreglubill
ók á ofsa braða út Suðurgöt-
una. Ástfangið par leiddist
frá Nýja-Garði.
Lögreglubihinn snairlbeyigði
ofan af Suðurgötunni. — Lák-
Jega fyllM á einhverjum stúd-
entum! Stúdentsárin! Þá brill-
eruðum við Sævar ofit saraan.
•En nú var hiann letotor S Kan-
ada.
Ég varð felrmtri sieginn þeg-
ar lögreglubíJIinn ók rakleið-
is upp að Nonræma hú'sinu. Áð
ur en ég vissi 'af hljóp ég nokk
ur skref út í mýrina.
— Þaima er hann. Þama er
'hann, hrópaði einn þriggja lög-
regluþjónanna sem þustu út úr
Mlnum. Ég skildi hvað um var
að vera og gekk rólega tO móts
við þá.
Ég treysti mér elcki til að
endursegja aJIt sem okkur fór
á milli, en mér tókst með lagni
að sannfæra þá um að ég vseri
ekki innbrotsþjófur, heldur
góður og gegn borgari á næt-
urgöngu. Þegar þeir sáu að ég
var ódrukkimm, báðu þeir um
mámari skýringar á næturröJti
mlínu. Ég laug strax upp 5 hugs
unarJeysi, að ég hefði verið á
leiðinni upp að Umflerðiarmið-
stöð að flá mér snarl. Eftir
nokkrar málalengingar buðust
þeir til að keyra mig upp að
Umferðairmiðstöð. Ég varð að
þiggja 'þett-a óbeppilega boð.
Á leiðinni fékk ég að vita,
að maður á Oddagötunni sem
ekki vildi 'l’áita mafns slims get-
ið, hefði hringt niður á stöð
og sagt að einbver vseri að
brjótast inn S Norræna húsið.
XIII. kafli.
1 þvögunni við nætursöluna
finn ég iþi-g rauðhærða og þrí-
■tuga með svera handleggi. Þú
býður mér heim. Lykt af löngu
soðnum saltfiski heilsar mér
stuttlega og þreytt Jóin á gólf-
íbeppinu ga-ukar að mór ihugsun
um um hagalagða sem ég safn-
aði 1 sveitinni í von um riki-
dæmi. Þú veizt ekki vömm þina
yfir ófirágengnum pjötlum og
piniklum. En ég geri mér engar
rellur. Það er allt á rúi iog stúi
ií vitund minni. Þú hitar te,
berð fram kremkex og talar í
belg og biðu, um eimhverja -vin
konu þina sem kynntist nauta-
bana á Spáni. En ég er ammars
liugar, hósta og slæ itaktinn eflt
ir Kamamum. Þú sezt 'hjá mér í
sófann og sötrar skjálfandi úr
rósóttum bolla. Ég fitja upp á
faðmlögum og fikra mig nær
markinu. Þú set-ur á svið
skilípaleik og italar um mig í
fleirtölu. — Kaffiknenm er-u
svona og svona! Ég fæ að Jeika
alla klánana, ÖJI aukahlutverk-
in. En nú er önnur sýning á
fjölunum. Athöfnum mínum
beint að þér. Ég er gunnfámi í
Sk-rúðgöngu. Logandi pylsu-
tjaW á 17. júní. — Ég hamast
eins og spunakona á vökunni,
en þú teygir lopann til síðasta
spotta. Ó, auma flífl, hvers
vegna leggurðu þetita á þig til
að Jiggja með konu?
XVI. kafla.
Mér teið verr en efti-r
sjálfsfróun. Ég 'lá útspýttur,
formJaus við hJið ókumnugs lik
aima. Ein'manaiteilkiinn miðaði á
húsinu. Ég var óendanlega um-
komuiaus og fáránlegur. Þarna
lá ég, nýtbúinn að svala mér á
einhverjum kvemmarani sem ég
vissi ekki einu sinni hvað hét.
Án 'þess að eiga nokkuð sam-
eigintegt með herani. Án þess að
geta talað við Ihana anraað en
tóma -tjöru. — Hvers vegina
varstu að þessu? Til hvers?
Ég héJit aldrei Æramhjá kon-
'unni minni. Sú hugsun hvarfl-
aði ekki eirau sinni að mér.
Hún var mér nóg. Ei-ni kynferð
islegi metnaðurinn sem ég jáita,
er að mig hefur stundum
dreymt um að komast yfir
óperusöragkonu og Jáita hana
syragja aríu á meðan. Cperu-
söngkonur búa yfir aiveg sér-
stakri holdlegri spenn-u. —
Hugsaðu þér bara að vera 'kom
inn upp í og í stað þessara
föstu andvarpa ibrytust firam
-tónar eftir Wagner. Lákt og
þegar Jafmóðu-r maður Mses í
trompet.
Trompet! Ég hef líkJega ver
ið sex ára þegar þetta fiurðu-
lega Mjóðfæri Jagðist af siík-
um ofurþun-ga á samvizku
mlína að ég íyllist Jjúfsárri
angist í hvert iski-pti sem ég
heyri Jei-kið á þennan lúður.
Eiitt sinn þegar við miamma
vorum í heimsókn hjá systur
hennar á Akureyri Jék sonur
hennar fyrir mig Fiðl-u-
Hansa á trompet. Hann var í
. spilatíímum hjá Lúðrasveitinni.
Ég 'hlustaði höggdofa á þetta
litla málmhylki þeyta úr sér
hverri strokurani annanri kröflt
-ugri. Frændi miran giretti sig 1
flraman og rembdist einhver
ósköp. Að konsertin'um afstöðn
um réitti hann mér lúðurinn og
bauð mér að blása. Ég blés
fyrst laust, siðan flaistar o>g að
Jokum -gretti ég mig og -rembd
ist af öUum Jlifs og sálar 'kröfit-
um. Hljóðið sem heyrðist úr
Mðrinum minnti- einna helzt
á gnauð lí 'þakrenniuhóik. Ég
reyndi aJlar hugsanlegar Mást
ursaðfierðir, en eini bávaðinn
sem þær itilraunir framköJIuðu
voru hlátursvein frænda míns.
Ég hafði veitt efitirtekt
hrunalúðri sem lá 5 útigler-
kassa við aðalgötuna heima.
Þegar ég har iþeranan lúður sam
an við itrompetinn, uppgötvaði
ég mér tU skeJfiingar að þeir
voru nauðalákir. Næsitum því
alVeg einis. Upp frá þesisu
'þorði ég áldrei að koma ná-
læg-t iglerkassanum. Á morgn-
an-a, -þegar ég fór með mömmu
i mjólkurbúðina, heimtaði ég
að við -tækjum á okkur stóran
ikrók, -til að fara ekki framhjá
-kassanium. (H-ún fiékk aldrei
að vita hvernig stóð á þessari
sérvizku). — Ástæðan fyrir
angist minni og JiiræðsJu var sú,
að mamma hafði margsiranis
brýrat fyrir mér, að ef kvikn-
aði einhvers staðar í, ætrti ég
að 'gripa bruraalúðurinn og
Mása svo hátt í Jiaran að allir
vissu af eldinum. — Nórtrt ef-tir
-nótt dreymdi mi-g að þorpið
stæði í björtu báJi. Ég greip
iúðurinn og blés og blés, en úr
Júðrinum kom sama ræfilslega