Lesbók Morgunblaðsins - 17.02.1974, Síða 12

• •
SOLBLIK
Dyr snyrtivöruverzlunarinnar opnast
og skyndilega fyllistgatan nálykt
kransarnir, líkkisturnar, blómin, nellikkur,
nellikkur.
Þetta er ekki vínbar
heldur sápuhús,
hárkollur i glugganum,
kvennærföt og skartgripir,
likt og verðlaun iskottjaldi.
Hér var eitt sinn veitingahús
með básum,
' og ösku og úrgangi,
á gólfinu.
Peningur i glymskrattann
og rafmagnsgitarinn fyllir lof tið,
meðan bankarnirþenjast út,
meðan tízkuauglýsingarnar splundrast
í götumyndinni,
milli flöktandi auglýsingaljósanna
ogflótta bílanna yf ir malbikið.
Undir ógnandi tjaldhimni
streymir mannf jöldinn,
ferðamannalest:
heima-húsmæður, skjalatöskumenn
með pappíra, einskisvirði,
gervi-afgreiðslustúlkur,
apamaðurinn frá Hong Kong
og allir hinir.
Hjá sjónvarps-Jóni
á „rétta horninu"
er hægt að rekast á sjálfan sig
á sjónvarpsskerminum.
Frá hafnarrónunum bersthávaði.
í pylsuvagninum á torginu
f lúrast hljóðhimnurnar af transistormúsik:
remúlaði, tómats- og sinnepssósan
minna á apa með niðurgang.
Storkurinn hef ir hreiðrað um sig
á pósthúsþakinu.
Sólingyllirbronsstyttu riddarans
Konungurinn likist sporvagnsstjóra.sitjandi
áónýtum hringekjuhesti.
Hann riður yf ir góðviIjuð auglýsingaspjöld
með sköllóttum hökutoppsherra
sem egnirtil bardaga
við danska alrikisstefnu.
Feitur fulltrúi pantar ölkrús
á svölum Hótel Englands
og á næsta kaff ihúsi eru tveir ferðamenn
sammála um að Fiskasafnið sé leiðinlegt.
Hinum megin á götunni
er mangað um list og jarðarfarir,
þarer lika plássfyrirdýrasala
sem hefur tvo deyjandi fiska
og eina saurlifa mottu fyrir augunum.
Áalmenningssalerninu er bréfberi
með skarð í vör,
krotandi orð sem hann þorir ekki að segja
við konuna sina.
Þefurinn úr eldhúsi hótelsins og mígildisins
blandast saman
og dúf urnar eru hálfringlaðar á blóðbeikinu.
Undirþví sitja eftiriaunamenn á bekkjum,
og með misjöfnum áhuga
fylgja litbrigði Ijósaugans bilum
og teiknimynda-hreyf ingum fótgangenda,
það er eitthvað skordýrslegt yf ir bænum,
skriður, smýgur,
sólblik á fleskorminum
græðgi fálmarans
þúsundir augna, vængir
sem flögra eitthvað
staðnæmast
suða, suða,
þráður og net
blóðkoppar spýja
nál i bakskel.
Dauðinn á botni
sultukrukkunnar
rotnandi skoltar.
TVO LJOÐ
eftir danska skáldið Ulf Gudmundsen
Úr bókinni Iberisk sommer
Ulf Gudmundsen hefur m.a. gefið út Ijóð, sem
Alfreð Flóki hefur myndskreytt. Þegar Ulf
Gudmundsen kom hingaS í upplestrarferð fyrir
skömmu las hann Sólblik upp í Norræna
húsinu.
Rétt i þessu
segir einhver,
hamingjan er að eiga
einhvern tilaðelska
eitthvað tilað vinna að
og vona.
Stúlka sýnir
afgreiðslubrosið.
Dvergur skrifar
hneykslanleg lesendabréf.
í spítalagarðinum
mókir fótalausi maðurinn,
og i skemmtigarðinum er hvislað
þú skilur ekkert
ekkert.
Og þrösturinn
b'niránamaðk úr grasvellinum.
VERZLUN LEE CHONG
Hvernig gengur?
spurði ég
og hann yppti öxlum
muldraði.
Þetta gengur
upp og niður.
En ætti ég
að segja
eins og er
þá liður mér
djöfulfega.
Viðstóðum i verzluninni
niðri við höfnina
og mér varð
hugsað til Cannery Row
og sardfnanna hans Steinbecks.
Úti á bökkunum
var má vager
og ferjan
kom másandi inn
þegar ég stakk
tímaritinu i vasann.
Pillur, sagði hann
út i bláinn, pillur
það er ekki vegna þess
þær hjálpi
en ég kemst ekki af
án þeiria.
Á heimleiðinni
fór ég að velta fyrir mér
hvort auðnuleysingjarnir
séu hamingjusamir.
h.j. þýddi
Reynum að vera
víðsýnir
Framhald af bls. 11
annað mál, að ekkert er óum-
breytanlegt í ríki náttúrunnar og
vatnsflaumurinn breytir hverjum
fossi smám saman. Dropinn holar
steininn og trúlega breyttist foss-
brúnin minna eftir því sem drop-
arnir yrðu færri. Stundum getur
komið til kasta Náttúruverndar-
ráðs, hvort endurbæta eigi eitt-
hvað, sem aflaga hefur farið af
völdum náttúrunnar. Ekki alls
fyrir löngu brotnaði skarð i berg-
brún Seljalandsfoss. Vatnið
dreifðist ekki eins og áður og
menn voru að ég held sammála
um, að hann hefði ófrikkað.
Náttúruverndarráð var að því
spurt, hvort það hefði nokkuð á
móti þvi að gert yrði við skarðið
með því að fella í það stein. Við
höfðum siður en svo nokkuð við
það að athuga.
Þá má nefna að áhugamenn
gerðu við Hvítserk á Húnaflóa
með steinsteypu, þar sem sýnt var
að annars myndi hann fljótlega
hrynja.“
,,Ég hygg að brýna nauðsyn beri
til að þið séuð mjög lifandi í Nátt-
úruverndarráði. En sú skoðun
heyrist stundum, að ráð af þessu
tagi séu varasöm og geti út frá
öfgafullum náttúruverndarsjón-
armiðum orðið hemill á þarfar
framkvæmdir."
„Sá ótti er varla á rökum reist-
ur og ég vil aðeins undirstrika og
endurtaka það, sem ég sagði áður,
að við reynum að vera vfðsýnir í
náttúruverndarráði.“
„Hvernig er ráðið myndað?“
„Rúmlega hundrað manna nátt-
úruverndarþing kemur saman á
þriggja ára fresti og það kýs Nátt-
úruverndarráð, sem aftur á móti
er rikisstofnun. Það framfylgir
náttúruverndarlögunum og ráð-
stafar þvi fé, sem úthlutað er til
þessara þarfa á ári hverju. Ég tel
þetta sé mjög athyglisvert fyrir-
komulag og þekki ekkert dæmi
um, að slíkt þing fulltrúa úr
landshlutum og samtökum kjósi
stjórn rikisstofnunar. Á þessu ári
var okkur úthlutað 25 milljónum
króna og þar af fer helmingurinn
til framkvæmda i þjóðgörðum.
Afgangurinn fer f önnur verk-
efni; þau vantar sannarlega ekki
og lítill vandi að verja þessum
krónum skynsamlega.“
Álfagull
Framhald af bls. 13
þrungin. Guðrun settist á
rúmstokkinn hjá Birni og
grúfði sig yfir hann. „Elsku
bróðir minn," sagði hún og
grét. Klukkan sló tólf. En er
tár hennar féllu á andlit hans
opnaði hann augun. „Hefi ég
sofið lengi," mælti Björn og
neri stírurnar úr augunum. „í
eitt ár," mælti Guðrún. Þá
grét Björn í fyrsta sinn, en
Guðrún hló í gegnum tárin,
— og þá sló klukkan tölfta
höggið."
Ég minntist þess í upphafi
þessarar greinar, hvernig kapphlaup
um lifsgæði, undir forustu ýmsra
launþegaleiðtoga, hefði gegnsýrt
þjóðfélagið Hfsleiða og öfund, og
komið því .til leiðar, að gjaldeyrir
okkar er orðinn, vægast sagt okkur
til litillar sæmdar, — aðeins litið
brot af gjaldeyri þeirra landa, sem
okkur standa næst, t.d. Norður-
landa. Þessu til sönnunar ætla ég að
minna á ummæli tveggja áhrifa-
Framhald á bls. 14.