Lesbók Morgunblaðsins - 16.06.1974, Blaðsíða 3

Daglegt brauðhjá þeim Kissinger-hjónum: Hóreru þau meB herra og frú Gromyko.
vel hafa þær reynzt, að menn eru
farnir að tala um töfra eðagaldra.
Hann reifar ekki málin eins og
málafærslumaður i dómsal,
heldur sem skólamaður og sagn-
fræðingur. En magnaðasta vopn
hans er skopskyn og fyndni.
Þegar allt virðist komið i strand,
slær Kissinger á hátiðleikann
með brosi og hnittinni athuga-
semd, sem breytir afstöðu manna.
Islenzkir stjórnmálamenn minn-
ast þess stundum, að Ölafur heit-
inn Thors hafði þennan hæfileika
í rfkum mæli. Hann gat leyst
erfiðan hnút á augabragði með
einni hnittinni setningu og þeim
sérstöku persónutöfrum, sem
honum voru gefnir.
A þennan ómetanlega hæfileika
Kissingers hefur aldrei reynt í
eins ríkum mæli og nú uppá sið-
kastið á sáttafundum með Isra-
elum annarsvegar og framá-
mönnum Araba hinsvegar. Þar
sem Bandarikjamenn höfðu tekið
afstöðu með ísraelum og gert
þeim baráttuna kleifa með ný-
tizku vopnum hefði mátt ætla, að
utanrikisráðherra Bandaríkjanna
væri sizt af öllu maðurinn til að
bera sáttaorð milli mótherja, sem
hafa hatazt frá fornu fari.
Það er til marks um persónu-
töfra Kissingers, að vart mátti á
milli sjá, hvorir mátu hann meira,
forystumenn ísraela eða Araba.
Sadat Egyptalandsforseti talar
um Kissinger sem „kæran vin
sinn“ og kallar hann þar af leið-
andi Henry, þótt Kissinger ávarpi
Sadat ævinlega „Mr. President“.
Aðdáun þeirra er gagnkvæm og
enginn veit, hve stórkostlega þýð-
ingu það út af fyrir sig getur haft
á heimsfriöinn. Kissinger hefur
ekki farið dult með, að hann telur
Sadat fremstan af leiðtogum
Araba. En hástemmdust lýsingar-
orð geymir Kissinger til handa
kinverskum starfsbróður sinum,
Chou En-lai, sem hann telur
„mesta stjórnvitring vorra tima“.
Það kann að vera rétt, en sá
stjórnmálamaður, sem mest áhrif
hefur i heiminum um þessar
mundir, er þó að öllum likindum
Henry Kissinger sjálfur. Ef ein-
Forsiðumynd af fréttaritinu Time: Töframaðurinn Kissinger með friðardúf-
una. Eins og að líkum lætur er Kissinger óendanlegt efni fyrir skopteiknara.
„Vinur minn Henry", segir Sadat Egyptalandsforseti. Hann fer ekki dult með
hrifningu sfna á Kissinger og samband þeirra er mjög gott.
enn — eins og ekkert hafi í skor-
izt.
Eins og allt var i pottinn búið,
hlaut að teljast misráðið að skipa
friðarverðlaunum Nóbels milli
þeirra Kissingers og Le Duc Tho.
Fyrir allt sitt sáttastarf er Kiss-
inger að vísu vel að þeim kominn
og kannski enginn betur. En i
Parísarviðræðunum var hann ein-
ungis að bjarga leifunum af and-
liti Bandaríkjamanna, sem búnir
voru að svíða græna jörð og
fremja óhæfuverk á lifandi fólki
um áraraðir. Að vísu var gott og
blessað að geta einhverntíma
stöðvað þann skollaleik. Er* varla
var ástæða til að verðlauna samn-
ingamanninn sérstaklega fyrir
það.
Kissinger hefur sinar aðferðir
við samningaumleitanir og svo
Einar Ólafur Sveinsson
BAUGABROT
Baugabrot nefni ég þetta kvæði, af því að það er saman sett
af brotum, sem með nokkru móti hafa verið brædd saman i
eins konar heild. Fyrsta vísan er úr Flateyjarbók, eignuð
Haraldi hárfagra, og segir þar, að það sé úr drápu, sem hann
hafi ort um Snæfríði Svasadóttur. Þá er hér allmikið af vísum
i hornklofum, og er það allt verk þess, sem þetta ritar. Allt
annað eru brot eignuð i Snorra-Eddu Ormi Steinþórssyni.
Hin fornu brot eru gædd dularfullum svip; vísa sú, sem
eignuð er Haraldi konungi, hefur yfir sér eins konar dauðans
blæ, um brot Orms má segja nokkuð hið sama, en að minnsta
kosti er yfir þeim draumheimsandi. Á þann er þetta ritar sótti
langtíma hvöt að yrkja í eyður þessara brota. Sú heild, sem úr
þessu varð, ef heild má kallast, er hans verk. Var sem hann
sæi á málminum í deiglu sinni glampa og skugga gömlu
brotanna. En eins og nú var sagt er heildin hans verk, og
verða menn að dæma um eins og þeim þóknast.
Hin fornu brot eru kunn fyrir kynlegleika efnis og snilld
bragar. Um orðfæri visast til skýringa á öðrum stað í blaðinu.
Lýk ég svo þessu máli.
„Bið ég yður að virða vel; vér höfum fleira á hendi."
Hneggi ber ek æ ugg,
ótta hlýði mær drótt
(dána vekk dul at mey)
drauga á kerlaug;
drápu lét'k ór Dvalins greip
dynja, meðan fram hrynr
(rekkum býð ek Regins drykk
réttan) á bragar stétt.
Seggir þurfut ala ugg
— engu sný'k í Viðris feng
háði — kunnum hróðrarsmlð
haga — of minn brag.
[Sóttu of svarta nátt —
svefns varmér, hrings Gefn: -
draumar I dimmum sveim;
daprt gerðisk þá mitt skap:
þóttumk af þungrt sút,
þröngð at lífi, horskt víf,
(brenna knátti bastlit kinn)
bleik af nauð gulls eik.
Vart mætti vella gátt
vita í þann rann,
orpin váru andvörp
afar sár gegnum tár,
unz hné at hvilutré
haddfögr, marghög;
dáin var þá drós Ijós;
daprt gerðisk mitt skap.
Var sem sliti úlfaat
ótt um hjartarót,
sú fannsk mér sárust raun;
sveið mér þá hugarleið . . .
Þótti mér þá brátt,
þat vakði undr í lund,
dimmum i draum-heim,
dauða- var þat kynlig nauð:]
At væri borit bjórs
brikarok mitt lik,—
rekkar nemi dauðsdrykk
Dvalins, — i einn sal . . .
Skorða var i föt færð
fjarðbeins afarhrein;
nýrri slöng nadd-Freyr
nisting of mjaðar-Hrist . . .
[Grima um grátt húm
gengrtreg nauðarveg,
beigr sækir brjóst fast,
birta hrein er furðu sein.
Morgunn siðla sigr stig;
sorg grefr hjarta borg.
Hvat mun um hvita snót?
Heljar kvöl vekr böl.
Ótti sækir óðar gátt;
undarliga ferr mér:
þykir mér et þýða fljóð
þreyja lifs, fagrt vif.
Væn mun þetta villusýn;
váði sækir mitt ráð:
vil glepr vist ok dul,
varla knátti sjálfrátt.
Björt lýstu þá brúna-ljós
bltð þin til min,
óru-t þessi augu feigs,
eldr var i brár felldr.
Geisli var glæstr ást;
glóð yljar hjarta-slóð;
gleði- skin sól I sal
sviphrein fjörsteins.
Hefja skal nú hróðrarmál,
hring-eik! á nýjaleik;
nauð sár þá fyrnisk forn:
fagrt vif er enn lífs . . .]
Hrosta drýgir hvern kost
hauk lúðrs gæi-Þrúðr,
en drafnar loga Lofn
löstu rækir vinföst . . .
Þvi at hols hrynbáls
hramma, þats ek berk framm,
Billings á burar full
bjarkar hef ek lagit mark . . .
Hróðrarnjóti funa Friðr
(Fundins mærða'k salar grund)
fastan lagða'k flagðs gust,
fjarðar, á brims garð.