Lesbók Morgunblaðsins - 06.10.1974, Blaðsíða 15

ntvwiH FLúmii
Það bar við fyrir langa löngu,
að Alexander riddari í Metz ákvað
að fara í pílagrímsför til Grafar-
innar helgu. Flórentína kona
hans óf hvítan líndúk, skar skyrtu
úr honum og saumaði á rauðan
kross.
„Þú skalt aldrei fara úr þessari
skyrtu," sagði hún við mann sinn.
„Hún mun verða hvít og hrein til
merkis um, að ég verð þér trú
þangað til þú kemur aftur.“
Riddarinn kyssti konu sína og
hélt til Landsins helga. Þar lenti
hann í fangelsi. Sem þræll varð
hann að draga plóg og serkneski
eftirlitsmaðurinn lamdi hann eins
og uxa. Að sjálfsögðu vakti það
brátt furðu hans, að skyrta
franska riddarans var ávallt tár-
hrein — þrátt fyrir svita og blóð,
saur og ryk. Það var undri líkast.
Soldáninn tók einnig eftir
þessu. Hann kallaði Alexander
fyrir sig. „Hvernig stendur á
því?“ spurði hann riddarann.
„Það kemur af því, að ást og
tryggð eiginkonu minnar er söm
við sig.“ Soldáninn hló. „Engin
kona getur verið svo trygg,“ hróp-
aði hann, „að hún geti haldið
skyrtu mannsins síns svo hreinni,
að á hana falli ekki blettur."
En Alexander sat við sinn keip.
Til þess að hegna honum fyrir
lygina, sendi soldáninn einn af
liðsforingjum sínum, sem kunni
tungur Vesturlanda, dulbúinn
sem kaupmann til Metz. Serkinn
fann Flórentínu og varð ástfang-
inn af henni. Engin kona f heim-
inum fannst honum henni jöfn að
fegurð og hreinleika.
„Ég hef hitt eiginmann yðar,
tigna frú,“ sagói hann. Hún hrökk
við. „Hvers vegna kemur hann
ekki til baka?“ Liðsforinginn
gerði sér upp hryggðarsvip.
„Honum líður illa, góða frú. I
fullri hreinskilni sagt: Já, meira
en það. Það er þungt hlutskipti að
vera hnepptur í fangelsi.“
Flórentína lét liðsforingjann
segja sögu hans. Hún gat ekki
tára bundizt, því að ást hennar til
Alexanders var hin sama og fyrr.
Serkinn hins vegar átti þá ósk
eina að vinna ástir frúarinnar. En
hversu mjög sem hann lagði sig í
líma um það, bar það ekki
minnsta árangur. Þegar honum
varð Ijóst, að þetta var ekki til
neins, hélt hann aftur heimleiðis.
Hann vissi nú, að þrællinn hafði
sagt satt. Flórentina fór á eftir
honum engu að síður, á laun, dul-
búin sem pílagrímur. Hjá Fen-
eyjum dró hún hann uppi og slóst
í föruneyti hans, án þess að hann
þekkti hana. Hún var með hörpu
með sér, og þegar hópurinn tók
sér hvíld að kvöldlagi, lék hún
ástar- og saknaðarljóð á hörpuna.
Leikur Flórentínu, sem var berg-
mál ástar hennar til Alexanders,
hrærði hjartastrengi Serkjans.
Að lokum komust þau til hirðar
soldánsins. „Er kona þrælsins í
raun og veru svona trú?“ spurði
drottnari hinna trúuðu sendiboða
sinn.
Liðsforinginn gat aldrei iýst
nógsamlega fegurð Flórentínu og
ást hennar til Alexanders. Hann
gleymdi ekki heldur að geta um,
hve afburða vel samferðamaður
hans, kristni pílagrímurinn, lék á
hörpu.
Soldáninn kallaði Flórentínu
fyrir sig. Hljómlist hennar snerti
alla, er á hlýddu. Flórentfna hlaut
að hugsa um Alexander, er þoldi
svo bitra neyð. Tár hrundu af
augum hennar. Allt sem lá henni
á hjarta birtist í hörpukliðnum.
Það var eins og þar rynni saman í
eitt dauði og líf, hamingja og
óhamingja. Hljómlistin sagði
meira en mörg orð. Soldáninn
varð mjög hrærður. „Þú mátt
óska þér einhvers, ferðalangur,"
sagði soldáninn við Flórentínu.
„Hörpuleikur þinn er mér meira
virði en gull og gimsteinar."
Flörentína fleygði sér til jarðar.
„Gef mér einn af þrælum þínum,
tigni herra," bað hún, „sem ég fæ
að velja mér.“
Soldáninn varð við þessari bón.
Flórontína lét leiða sig til þræls-
ins, s'em dró plóginn. Hún fann
Alexander, máttlítinn, skinhor-
aðan og óhamingjusaman. Hann
þekkti hana ekki. Hún faldi andlit
sitt í hettu pflagrímskápunnar.
„Það er bezt að leysa þennan,"
sagði hún við eftirlitsmanninn, og
soldáninn leyfði Alexander að
hverfa aftur heim til sfn.
Einnig á leiðinni heim var hún
dulbúin, svo að maður hennar
vissi ekki, hver hún var. Þegar
þau voru aðeins hálfa dagleið frá
Metz, sagði hún við hann: „Hér
skiljast vegir okkar. Þú skalt ekki
þakka mér fyrir að frelsa þig, en
gef þú mér eitthvað til minningar
um þig.“
Alexander svaraði: „Þú hefur
bjargað lífi mínu. Ef þú kemur
með mér til Metz ætla ég að launa
þér ríkulega."
„Ég gerði þetta ekki í gróða-
skyni. Leyf mér að skera dálitla
pjötlu af skyrtunni, sem þú ert í.
Snorri Aðalsteinsson, 12 ára, hefur teiknað myndina að
ofan, sem hann kailar „HúsiS hennar Linu" og þar á
hann við Linu langsokk. A8 neSan er teikning eftir
Kristfnu Magnúsdóttur, SæviSarsundi 96. Hún er bara
5 ára. Kristin er þama a8 passa litlu systur sina, sem
heitir Soffía GuSrún og hún er búin a8 sparka saanginni
ofan af sór, segir I skýringu me8 teikningunni. AthugiS,
a8 teikningar þurfa a8 vera litaSar eins og þessar tvasr
til þess a8 þsr komi vel út I btaSinu.
Mér hefur veríð sagt frá undrinu.
Það er mér meira virði en gull og
fé.“
Riddarinn hikaði, áður en hann
svaraði: „Af því að þú hefur gefið
mér lff og frelsi aftur, mun ég
gera það. Engum öðrum í öllum
heiminum mundi ég gefa svo
mikið sem einn þráð í skyrtu
minni. Hann er trygging fyrir ást
konu minnar.“
Flórentína sneið dálitla bót af
skyrtunni, kvaddi og skundaði
heim til sín. Skammri stundu
sfðar kom maður hennar. Hún tók
á móti honum með blíðu, og ham-
ingjusamur þrýsti hann henni í
faðm sér.
Brátt komst Alexander að raun
um, að vinir hans og kunningjar
duldu eitthvað fyrir honum. Það
var eins og það væri þeim við-
kvæmt, en enginn vildi kveða upp
úr með, hvað það væri. Að lokum
hafði þó einn vina hans kjark til
þess. „Ég get ekki byrgt það inni
lengur,“ sagði hann við ridd-
arann. „Það er líka dálítið undar-
legt. Þvf að þegar þú varst farinn
að heiman, kom útlendingur til
Flórentínu. Hann kom hvað eftir
annaö heim til hennar, og þegar
hann var farinn, fór hún á eftir
honum. Hún var mjög lengi í
burtu, en hún hlýtur að hafa kom-
izt á snoðir um, að þú kæmir
heim, því að hún birtist fyrst
núna rétt á undan þér.
Riddaranum brá í brún. Og því
næst náði reiðin tökum á honum.
Hann bauð ættingjum sínum og
vinum til verðar heima hjá sér.
Þegar allir voru orðnir mettir og
höfðu notið drykkjar dýrindis
vina, reis hann á fætur: „Það
hefur eitthvað komið fyrir,“ sagði
hann háum rómi, „sem fellur mér
þyngra en allt, sem ég varð að
þola f fangelsisvistinni. Ég vildi
óska að það hefði aldrei orðið.”
Hann sneri sér að konu sinni:
„Ég spyr þig, hvar hefurðu verið
svona lengi, Flórentína? Hvers
vegna fórstu að heiman? Og ég
spyr þig, hvort ég hafi verðskuld-
að það af þér, að þú hefur látið
hus mitt standa svona autt og
yfirgefið?"
Allir viðstaddir stirðnuðu upp
og gláptu á frú riddarans. Flór-
entína laut höfði skömmustu-
leg. Hún fann, að Alexander efað-
ist um trúfesti hennar. Þegjandi
stóð hún upp og gekk út úr mat-
salnum. Þegar hún kom aftur,
hélt hún á stykkinu úr skyrtu
Alexanders f hendinni. Hún lagði
Framhald á bls. 16
©