Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1975, Side 15

hfíruK
1 sumar fórum við Kátur niður i
fjöru. Það var heitt, enda miður júlf.
Þegar við komum niður f fjöru, fór ég
að leita að skeljum og kuðungum. Kát-
ur var að elta fugla, sem syntu á sjón-
um. Þegar ég var búin að fá nóg af
skeljum, leit ég upp, en sá ekki Kát.
Leitaði ég lengi að honum og kallaði á
hann. En ekki kom Kátur. Fór ég þá að
vaða og vonaði að Kátur kæmi. Og
hann kom, en með látum. Hann stökk
aftan á mig og ég datt f sjóinn. Þegar
ég leit við, alveg sárreið, sá ég Kát, þar
sem hann stóð f sjónum með höfuðið
eitt uppúr og brosti til mfn. Fauk reið-
in þá út f veður og vind. Eg fór að
skellihlægja, skreið upp f fjöruna og
fór að vinda fötin mín. Þá kom Kátur
rennvotur og hristi sig. Þegar við vor-
um orðin sæmilega þurr, fórum við
Kátur heim. Urðu sumir reiðir, en
aðrir hlógu. En við Kátur hlustuðum
ekki á það, þvf við vorum orðnir enn
betri vinir en nokkru sinni fyrr.
Laufey Jónsdóttir
Efstasundi 56
Reykjavfk.
BÖRNIN TEIKNA
OG SKRIFA
Síðastliðið sumar fór fram landnámshátið Vestfirðinga I
Vatnsfirði, þar sem Hrafna-Flóki hafði vetursetu. Myndin
er gerð I tilefni hátíðarinnar og höfundurinn heitir Björn
Ólafur Gunnarsson og á hann heima i Bolungarvík. Björn
Ólafur var ekki fullra fimm ára, þegar hann teiknaði
myndina.
Atkomendur
Nöa
Framhald af bls. 4
vani, sem hann hafði barist gegn
árangurslaust i rúman mánuð. Og
það annað eins þvaður. Hann var
að verða eins og fólkið, sem skildi
bæklinga eftir i strætisvögnun-
um.
„Ég verð að gæta mín,“ sagði
hann. „Gerði égþað aftur!“
Siminn hringdi uppi. Hann
heyrói Ann ganga að símanum
með þessu rólega, styrka göngu-
lagi, sem einkennir allar barns-
hafandi konur.
„Elliot! Nat Medarie.“
„Segðu honum, að ég sé að
koma, Ann“ Hann lét hurðina
falla gætilega að stöfum og gekk
upp háan steinstigann.
„Sæll, Nat. Hvað er i fréttum?“
„Sæll, Plunk. Ég fékk kort frá
Fitzgerald. Manstu eftir honum?
Hann er í yfirgefnu silfurnám-
unni i Montana? Jamm. Hann seg-
ir, að við getum gert ráð fyrir, að
þeir noti litium-sprengjur.“
Plunkett studdi sig við vegginn
með olnboganum. Hann hélt tól-
inu við hægri öxl, svo að hann
gæti kveikt sér í sígarettu.
„Fitzgeradl skjátlast stundum."
„Umm. Eg veit nú ekki, en þú
veizt, hvað litíum-sprengjur
þýða?“
„Já,“sagði Plunkett og leit út
gegnum veggi hússins á logandi
jörðina, „keðjuverkun, sem byrj-
ar í andrúmsloftinu, ef þeir nota
nógu margar. Kannski ein
dugi... “
„Er það svo?“ greip Medarie
fram i. „Þá erum við í sömu spor-
unum og áður. Þá lifir enginn
okkar þetta af og við getum eins
byrjað ferðirnar af barnum i
kirkjuna og aftur til baka eins og
hann Fred, mágur minn i Chicago
gerir núna. Ég var vanur að segja
við hann — Nei, Plunk, það sann-
ar, að ég hafði á réttu að standa.
Þú grófst ekki nægilega djúpt.“
„Djúpt! Ég er eins langt neðan-
jarðar og ég vil, ef ég hef ekki nóg
af blýi og steinsteypu mér til
varnar getur þú ekki komist upp
á yfirborðið áður en þú deyrð úr
þorsta, Nat. Nei — ég notaði pen-
ingana í orkustöð, ef hún bregst
verður þú að dæla loftinu í tóma
loftkútana með handafli!"
Hinn hló. „Allt i lagi, ég vona,
að við sjáumst."
„Ég vona, að ég...“ Plunkett
leit út um gluggann og sá gamlan
jeppa nálgast húsið. „Veiztu nú
hvað, Nat? Charlie Whiting var
að koma. Er ekki sunnudagur?"
„Jú, hann kom líka snemma til
min. Það er einhver stjórnmála-
fundur í borginni, sem hann ætl-
ar á. Það er ekki nóg að stjórn-
málamennirnir og hershöfðingj-
arnir glápi hver á annan heldur
eru heimspekingar staðarins byrj-
aðir að örvæntayfir þvi, hvað
seint gengur að útrýma þeim og
hafa ákveðið að safnast saman til
að hraða öllu.“
„Vertu ekki svona bitur," sagði
Plunkett brosandi.
„Ég skal biðja fyrir þér. Skilaðu
kveðju til Ann, Plunk.“
Plunkett lagði símann á og fór
niður. Hann sá Charlie Whiting
fyrir utan jeppann.
„Eggin eru komin inn,
Plunkett," sagði Charlie. „Kvitt-
unin er undirskrifuð. Hérna. Ég
sendi ávisun á miðvikudaginn."
„Takk fyrir, Charlie. Krakkar,
þið eigið að fara að lesa. Komdu,
Herbie. Þú átt i enskupróf i
kvöld. Hækka eggin enn.
Charlie?"
„Upp úr öllu valdi.“ Gamli mað-
urinn settist inn í framsætið og
lokaði á eftir sér. Hann stakk oln-
boganum út um opinn gluggann.
„Ha, ha. Og i hvert skipti, sem
eggin hækka græði ég meira á
ykkur þessum náungum, sem ætla
að lifa striðið af og þorið ekki
sjálfir með eggin til borgarinnar.
„Þú átt það skilið," sagði
Plunkett og fór hjá sér. „Hvað um
þennan fund i borginni?"
„Það eru nokkrir menn, sem
ætla að ræða um ráðstefnuna. Ég
segi, að við eigum að hætta að
sitja hana. Mér finnst, að við ætt-
um að hætta þessu veseni. Við
höfum aldrei komið með pálmann
í höndunum af ráðstefnum.
Milljón ráðstefnur undanfarin ár
og allir vita hvað hlýtur að gerast.
Ha, ha, þeir sóa tímanum. Ég segi,
að við eigum að byrja.“
„Ef til vill gerum við það. Ef til
vill þeir. Eða — kannski fá aðrar
þjóðir þessa góóu hugmynd,
Charlie.”
Charlie Whiting ræsti vélina.
„Vitleysa. Hvernig geta þeir gert
eitthvað, ef við byrjum? Það segi
ég að minnsta kosti. En þið, þessir
náungar...“ Hann hristi höfuðið
reiðilega, þegar billinn lagði af
stað.
„Halló!" hrópaði hann, þegar
hann beygði inn á veginn. „Sjáðu
þetta!"
Plunkett leit yfir öxl sér.
Charlie Whiting benti á hann með
vinstri hönd. Vísifingur stóð
beint út en þumalfingur upp í
loftið.
„Sko, hr. Plunkett!“ öskraði
gamli maðurinn. „Bomm! Bomm!
Bomm!“ Hann hló móðursýkis-
lega og laut yfir stýrið.
Rusty hljóp fyrir hornið og elti
hann geltandi eins og hunda er
siður.
Plunkett horfði á eftir bilnum
uns hann hvarf úr augsýn. Hann
horfði álitla hundinn, sem kom
stoltur heim.
Vesalings Whiting. Vesalings
allir þeir, sem vantreystu vitleys-
ingunum.
Hvernig gátu menn leyft göml-
um gráðugum nirfli eins og Whit-
ing að kaupa framleiðsluna vegna
þess, að fjölskyldan þorði ekki að
hætta á borgarferð?
Þetta hafði hann nú ákveðið
fyrir mörgum árum og i heimin-
um voru margir, sem voru sann-
færðir um, að þeir væru fljótari
að skjóta en allir hinir — og að
hinum væri heldur ekki alvara.
Fólk, sem trúði þvi, að litlir
drengir söfnuðu snjóboltum við
gangstéttina og færu heim án
þess að henda þeim. Fólk, sem
talaði um það, hvort betra væri að
nota steinveggi eða gaddavírs-
girðingar meðan bíllinn fór út af
brúninni. Fólk, sem hugsaði rétt.
Fólk, sem kærði sig kollótt.
Það var þreytandi að standa og
aðvara þá, sem engan áhuga
höfðu. Þá fór maður að óska
mannkyninu alls góðs, en vildi
bjarga sér og f jölskyldunni frá
örlögum þess. Lengra líf fyrir ein-
staklinginn og fjölskyldu hans,
hugsaði hann...
Klang-ng-ng-ng-ng!
Plunkett þrýsti á hnappinn á
skeiðklukkunni. Undarlegt. Það
var engin æfing hjá almannavörn-
um í dag. öll börnin voru úti
nema Saul — og hann færi ekki
út úr herberginu, hvað þá að
hann fiktaði við aðvörunarkerfið.
Nema, Ann...
Hann fór inn í eldhúsið. Ann
hljóp til dyranna með Dinah í
fanginu. Hún var undarlega
ókunnugleg. „Saulie!" veinaði
hún. „Saulie! Flýttu þér, Saulie!"
„Ég er að koma, mamma,“ kall-
aði drengurinn og tók tvær tröpp-
ur i hverju spori. „Ég kem eins
fljótt og ég get! Ég næ þvi!“
Plunkett skildi allt. Hann
studdi hendinni þunglega á vegg-
inn undir veggklukkunni.
Hann sá konu sína ganga þung-
lamalega nióur i byrgið. Saul
hljóp fram hjá honum og að dyr-
unum. „Ég kemst I tæka tið,
pabbi!
Ég kernst!"
Plunkett varð ómótt. Hann
kyngdi. „Rólegur, sonur minn,“
hvislaði hann. „Það er aðeins
Dómsdagur."
Hann reis á fætur og leit á
skeiðklukkuna og sá, að svita-
blettur hafói komið á vegginn
undan hönd hans. Ein mínúta og
tólf sekúndur. Ein mínúta og tólf