Lesbók Morgunblaðsins - 15.05.1978, Síða 12

tískumeyjar sem enginn má snerta. Þeir
vita ekki um eldinn undir ísnum. Hvernig
geta þeir vitaö? Flestir þeirra eru ekki einu
sinni íslenskir. Og þegar þær fara aö
stjana viö okkur eins og viö séum
drottningar og' bjóöa uþþ á drykk á
kostnaö flugfélagsins og þaö meir aö
segja á tíma sem er ekki ætlaöur fyrir
ókeypis drykk. Öll stóryröin er þutu sem
eldingar um huga minn um nóttina og ekki
síst það sem ég tautaði fyrir munni mér
þegar ég vaknaöi viö símahringingu úrill
og ósofin klukkan sjö um morguninn, ruku
út í veður og vind og ég þakkaði mínum
sæla að enginn haföi heyrt til mín.
Viö borðuðum eitthvert snarl sem
kallaö var morgunveröur og danski
bjórinn rann um æöarnar og ég slappaöi
svo yndislega af, ég var á heimleiö,
loksins, og mig langaöi bara til aö sofa
þar til ég væri á leiöarenda.
Þegar viö komum úr flugvélinni á
Keflavíkurflugvelii um miöjan morgun og
ískaldur næöingurinn blés í gegnum mig,
þaö var kaidasti júní sem komið haföi í
hundrað ár, ég óskaöi þess aö ég heföi
ekki skiliö úlpuna mína eftir heima.
Förunautar mínir ruku beint inn í fríhöfn
til aö versla en ég haföi komið auga á
fjölskylduna sem hafði komiö til aö taka
á móti okkur svo ég stormaði áfram og
eftir aö horfa á hana mömmu mína í
gegnum hljóöhelt gler eftir sjö ára
fjarveru, var ég mjög fegin aö tollarinn var
annað hvort latur eða kærulaus eöa
kannski bara syfjaður. Þaö var sunnu-
dagsmorgun; hann lét mig fara í gegn án
tafar.
Ég er aö skoða bæinn. Hann bróöir
minn hefur mikla skemmtun af aö aka um
og stoppa óvænt einhversstaöar sem
haföi verið kunnugur staöur í eöa rétt utan
viö bæinn og spyrja mig: Hvar érum viö
núna? Og ég veit ekki neitt í minn haus.
Ég er bara ruglaður heimalingur sem
þvældist aö heiman og situr í bíl í miðjunni
á einhverri ringulreiö, það er eins og allir
ætli að fara aö byggja eitthvaö, helst höll,
ó, já þaö verður að vera höll, ekkert minna
má duga. Viö erum alltaf aö fara að
byggja höll og árangurinn verður yndis-
legur haugur af byggingarefni, hrærigraut-
ur af hálfkláruöum lóöum, ólögöum götum
og nýjum húsum sem eru svo vönduö aö
þau munu standa hér eftir tvö hundruð ár
og þetta er mín gamla góöa Reykjavík.
Ég get ekki sofnað eftir mína fyrstu
rannsóknarferö um bæinn, ég er aö hugsa
um þessa paradís, þaö er varla nokkur
gata án leikvallar af einhverju tagi eöa þaö
er þannig sem þaö kemur mér fyrir augu,
en það getur ekki veriö rétt, þaö hlýtur aö
vera einhverskonar eftirköst eftir heim-
sókn í stórborg þar sem ekkert rúm fyrir
börn, þar sem lítill ferhyrningur meö
fáeinum tómum kössum væri meira en
kærkominn, en þaö er enginn blettur með
tómum kössum. En hér, hér er allt sem
manni getur dreymt, bær sem er byggður
fyrir börn. Mér var sagt aö þaö væri
sænsk fyrirmynd sem var notuð til að
byggja þessa leikvelli, nokkurskonar tríó,
lítiö en rúmgott hús meö öllum hugsanleg-
um þægindum þar sem þau börn geta
dvalið á daginn, börn sem eiga foreldra
og hafa efni á að borga. Þar næst er
girðingin þar sem mæðurnar geta skiliö
eftir börnin í gæslu áreiðanlegs starfsfólks
eins lengi og þær þurfa til aö kaupa í
matinn og gljáfægja þessar fallegu íbúöir
sem þær búa í eða bara kjafta við
kunningjana eöa kannski horfa á sjón-
varp. Eg veit þaö ekki; þegar ég fór af
landi brott hafði eineygða skrímsliö ekki
hafið innreið sína í landiö.
Og svo er síðast en ekki síst opinn stór
völlur meö hárri girðingu í kring þar sem
hægt er aö sparka bolta án þess aö brjóta
rúöur nágrannana og hafa eins hátt og
ráddböndin leyfa. En er þaö ekki einmitt
þaö sem börn þarfnast mest af öllu, frelsi?
En þaö var ekki meiningin aö skrifa
uppeldisritgerð, ég var aö segja frá
ferðinni minni heim eftir langa fjarveru og
var ekki bara eins og æfintýri, þaö var
æfintýri aö sjá og hitta aftur fólk sem býr
á útkjálka veraldar og aðrir hafa ekki
hugmynd um aö eru til og hafa allt sem
þessir „aörir“ eru aö leita aö. En kann
nokkur maöur að meta þaö?
En ferö minni er heitiö lengra og eftir
aöra flugferö í einni af þessum gömlu
flugvélum sem fara hægt og gefa manni
nógan tíma til aö hugsa og hrífast af
heiðríkjunni á meöan flogið er yfir
snæviþakin fjöll. Og loks er ég á
leiðarenda í litlu sjávarþorpi þar sem
tíminn stendur kyrr og engin þarf aö flýta
sér. Ég fer upp í fjallshlíö meö sex ára
gamalli sonardóttur minni og viö heim-
sækjum dverg sem býr í stórum steini og
hlustum á lækjarsprænu sem hefur
ótrúlega hátt þar sem hún kemur
hvítfyssandi og gáskafull niöur grýtt
gljúfur. Þar sem ég bý eru allir dvergar
flúnir af landi burt og allir lækir eru
fýlupokalegir og fuilir af óþverra.
Svo kemur sunnudagur og ég er
sígarettulaus, allt er lokað, neyöarástand.
Þaö er smáskúr á einu bensínsölu
staöarins þar sem er selt sælgæti og
sígarettur. Þar inni er hópur af unglingum
og mér líst ekkert á aö bíöa, því ég haföi
tekið yngsta meölim fjölskyldunnar meö
mér og þar sem hann er fullur af
athafnarsemi og starfslöngun, unir hann
lífinu ekki sem best tjóöraöur niöur í
kerru. En ég uppgötva fljótlega aö þaö er
aöeins einn af þessum unglingum að
kaupa eitthvað smáræöi, hinir eru bara aö
hangsa, hvaö annað geta unglingar gert
á sunnudögum? En ég þarf samt aö bíða,
ég horfi á afgreiöslustúlkuna sem hreyfir
sig eins og fólk í kvikmynd sem sýnd er
á vitlausum hraöa, of hægt.
Ég tvístíg óþolinmóö og gýt augunum til
dyranna þar sem yngsta afkvæmi frum-
burðar míns er aö basla við að brjóta af
sér fjötrana. Ég er aö því komin aö
springa af óþolinmæði og farin aö
bollaleggja aö taka inn taugapillur sem ég
haföi ekki þurft á aö halda síöan é,g lagöi
af staö í þessa ferö, þegar ég fæ
sígarettur og skapiö róast. En ég þurfti
aldrei á pillunum aö halda og þegar ég sit
viö eldhúsgluggann og skrifa til kallanna
minna úti í Englandi, ég er viss um aö þeir
trúa ekki aö ég þarf ekki aö kveikja Ijós
þó klukkan sé eitt eftir miðnætti og þegar
ég horfi út um gluggann á endurnar sem
vagga sér í flæöarmálinu meö haus undir
væng, þá veit ég aö ef ég bara gæti verið
hér kyrr þá þyrfti ég aldrei á neinum
taugapillum aö halda framar.
Þær eru margar flugstöövarnar sem ég
hefi verið á og ég er orðin vön vondu kaffi,
skítugum bollum og önugu starfsfólki og
þaö er þessvegna aö ég nýt lífsins meöan
ég bíö eftir flugvélinni á Egilsstööum í
glaöa sólskini á tandurhreinni og nýtísku-
legri flugstöö. Allt er kyrrt og rólegt og
friösælt, ég bíð eftir vélinni sem átti aö
vera hér klukkan eitthvað og klukkan er
orðin eitthvað allt annaö og ég uppgötvá
aö ég hlýt aö vera stödd á einu
flugstööinni í heiminum sem hefur enga
klukku, en þaö gerir ekkert til því þaö er
bara ein vél sem kemur og fer og þaö er
vélin sem ég er að bíða eftir.
Mér er alveg sama hvaö lerigi ég þarf
aö bíöa því ég þarf ekki aö standa í biðröö
til aö fá kaffi. Ég labba bara í rólegheitun-
um upp að afgreiðsluborðinu og bið um
molakaffi og ég er afgreidd eins og
prinsessa. Bakki meö hvítri servéttu,
tandurhreinn bolli full kanna af nýlöguðu
kaffi og bros í kaupbætir og ég sé aö
íslenskar afgreiöslustúlkur geta veriö
alúðlegar jafnvel indælar.
Flugvélin kemur og áður en mér vinnst
tími til aö átta mig á því aö mér finnst
hreint ekki svo bölvað aö vera til, er ég
á öörum flugvelli í annari flugvél og
ævintýrið er á enda. Þaö verður önnur
ferö farin eins og þessi.
Ég byrjaði á því aö segja að allar ferðir
ættu að vera farnar óundirbúnar og þaö
er rétt, það eru ferðirnar sem maður nýtur
best. En ég fer aldrei aöra óundirbúna
ferö heim til íslends, því ég byrjaði aö
undirbúa mína næstu heimsókn á leiðinni
út í vélina á Keflavíkurflugvelli.
Low Grow Farm,
Keswick.
16/3 1973.
i»«M«
Hjörtur Gíslason
Þú

Eins og sólin,
sem skín í heiði,
og glæöir náttúruna
lífi og litum, -
fæðir okkur og yljar,
er öllum allt,
er móðir jarðarinnar,
ert þú mér í mínu lífi.
Ég var máni myrkursins,
ég var tákn hins kalda,
þar sem enginn gróður þreifst.
En þú hefur sent mér geisla þína
til þess aö í mér gætu
frjóangar ástarinnar náð
að skjóta rótum, vaxa og dafna.
Þú hefur gert mér kleyft
aö endurspegla birtu þinni
og í þakklætisskyni vísa
ég ungum elskendum veginn
og veiti þeim öryggi í birtu
okkar beggja.
Og það er meö mig eins og jöröina,
hverfi sólin á braut,
er lífi mínu lokið.
Aldrei framar mun ástin
lifa og dafna í brjósti mínu.
Ég verð aftur hinn kaldi máni,
sem líður hljóðlaust
gegn um æviskeið sitt
og glottir biturlega
yfir eymd heimsins.
Þú ert mér allt.
||jj|jjp
Þóra Stefánsdóttir
Helena
Lítill munnur
líkur rósu
gullnir lokkar.
Gimsteinn lítill
glitra augu
af gleöi skokkar.
Bros af vörum
bræöir hjörtu
barnið hlær.
Léttur hlátur
lífiö laugar
sem lindin tær.