Lesbók Morgunblaðsins - 23.06.1979, Blaðsíða 15

KVA ? TRBÐ HRBYFtsT
UNDtR OKKUR 2 i
™D \ VÐKOMA ND/ BANNAÐ
AÐ FLÆKJAST FYRtR
LlPPRI FNtNCAR IHNNU.'^á
>/ JAKURTA! HUt
' HELDURDU AFRAM
K AÐ RÍFA UPP TRé ?
TNF>, Hf YTDJ
\ÞAÐ ÞYDIRm
\AÐ BJúÐA MER
Lsi’ONA TÓBARa
PROíBNTURN-^
AR EfUt UNPRA
TÆKK BARA EF
lHD FAUMEKKl/
HÍPfU JKATTaY/
T0& 5 PA RNAPUR /~
RtKtáREKS TRKEKKFg,
SUT A SVtPUÓLUM
klEOAN PURKUú HROri
BU5 BVRJAR ‘SMEKN-
LAUEA RJARA SAMN-
/NÓ-AFUNP/ \t/D HERLfíí-
ÍUS TRIÍNADARMANN
BHM (BANDALAO HER'
MflNNA) RÍKtR OÓÐUR
ANDt HJ'A KAOSt....
NBt, BN&IN HÆ.TTA
A Þvi, AF Þ\rí ADÞÆR
AUKA SVO ÞJÓDAR-
FRAMLEIÐNINA,.
WTeó SKIL EKKI ASTRIKUR.
(7 mFr skud/st A þér, ad
. ÞEtR ÆTTU AD ÚERA UPP-
\ RE/SN 06 H/BTTA AD
X. V/NNA.... .
U’ --\l----•

VBRKSTJORAR! V/D VILJDMFA
MEIRI EFT/RV/NNU. VIÐ T/LHBYR-
UM NÚ UPPMÆL/NCAA DLÍAJL/M 06-
UUM FRÆÐA MF/RA .. .
+
A
sauðnauta-
veiðum
Framhald af bls. 4
gekk sinn maðurinn hvoru megln tll
þess að halda honum og styðja.
Stöðugt var verlð að hvíla, bæðl
vegna mannanna og dýrslns. En
þegar komiö var svo sem mlðja vega
niður að sjó, var kálfurinn dauður.
Skrokkurinn var tekinn um borð,
og þegar hann var gerður til kom í
Ijós, aö mjaömarbeinið var brotið,
mikiö mar í kring og hafði blóð
safnast aö innyflunum. Af þeim or-
sökum hafði hann drepist. Þennan
áverka hafði hann fengiö er hann
hrapaöi meö móður sinni dauðri.
Þetta var þá árangur fyrstu veiði-
fararinnar: 9 dýr skotin, án þess að
nokkuð væri hægt að hagnýta af
þeim, náö einum kálfi dauðvona og
annar móðurlaus einhversstaðar inni
í firði. Og allir veiðimennirnir svo
slituppgefnir, að þeir gátu sig varla
hreyft.
Þetta var daprasta kvöldið á öllu
ferðalaginu.
Morguninn eftir sáum við nýjan
hóp hátt upp í fjalli, skamt frá mynni
Miödals, og voru þar 3 kálfar. Kl. 9 er
lagt af staö í nýja veiöiför. Tókst nú
alt betur til en hiö fyrra skiftiö. Við
umkringdum dýrin svo að þau kom-
ust hvergi í burtu. Urðum við að
skjóta 11 dýr og náðum svo kálfunum
í net. Við heftum kálfana bæði á
fram- og afturlöppum og höföum
band á milli haftanna, til þess aö vera
vissir um aö missa þá ekki. Þeir
brutust afskaplega um meöan við
vorum að binda þá, og vorum við
með öndina í hálsinum yfir aö þeir
mundu skaða sig. Þegar við höföum
bundiö þá tókum við það til bragðs,
að yfirgefa þá alveg, til þess aö láta
þá jafna sig eftir umbrotin. Þeir skildu
auðsjáanlega ekkert í því, sem fram
hafði farið. Þeir höfðu séð dýrin detta
án þess að við kæmum nálægt þeim,
og það var ekki fyrr en við fórum að
taka á þeim að þeir urðu hræddir, en
þá var það líka dauðaskelfing sem
greip þá.
Efiir nærri 2 stundir komum við
aftur og höfðum þá útbúnað til að
bera þá á kviktrjám í striga. 4 menn
áttu að bera þá á öxlunum, einn kálf í
senn. En þeir fóru undan, þó að
svona væru heftir, og með aðgæziu
voru þeir þá reknir þannig niður að
sjó. Einn var svo sprækur að hann
setti sig í sjóinn svona heftur, en
snerist þó fljótt viö, enda kom
báturinn að íþeim svifum. Hann hlaut
nafniö Erlingur.
Fjalliö, þar sem öll þessi víg höfðu
verið framin, hlaut nafniö Vígijótur. Á
31. mynd sést lengst til vinstri á giliö,
sem ég hefi talaö um, og er staöur-
inn, þar sem dýrin voru skotin,
merktur meö x. Inn meö fjallinu,
lengst til hægri, gengur Miðdalur.
Ofarlega í fjallshlíðinni þeim megin
sést staðurinn, þar sem kálfarnir þrír
voru veiddir, og er hann merktur með
xx.
32. og 33. mynd sýnir kálfana, er
við komum að þeim aftur. Þeir voru
þá sæmilega spakir, sem sést bezt á
því hve nærri myndin er tekin. Þetta
ráö reyndist því mæta vel.
34. mynd sýnir stærsta nautið, sem
við feldum í þetta skifti. Við Baldvin
vorum að reyna að mæla það, og
reyndist það vera 2 m 32 cm frá nefi
á dindiibrodd. Gildleiki um brjóstiö,
aftan við bógana, var 2,05 m.
Á myndinni sjást greinilega hin
miklu horn dýrsins. Á bolunum þekja
þau alveg krúnuna, vaxa niður milli
auga og eyra og beygjast svo út og
upp á við. Oddurinn á því horninu,
sem veit upp á þessu dýri, er brotinn
af og sést því ekki hin eðlilega lögun
hornsins. Á kúnum ná hornin ekki
saman yfir krúnunni.
Eins og lesendunum er ef til vill
kunnugt, eru tvennskonar hár á
dýrum þessum: Vindhár, sem eru
stríð og löng, sérstaklega neöan á
hálsinum og á kviðnum neðanverð-
um; þau eru álíka stríð og taglhár á
hestum, og fellir dýrið þau ekki. Á
myndinni sjást hárin bezt þar sem
þau liggja yfir fætinum. Svo er mjög
fíngerð og mjúk ull, sem það fellir á
vorin. Mátti víöa sjá hagalagöa eftir
þau. Á myndinni sjást leifar af ullinni
ofan á hálsinum og dálítiö aftur eftir
bakinu. Þar mæöir minnst á, enda
eru vindhárin þétt og mikil ofan á
hálsinum og gefur þaö dýrinu mikii-
fenglegan svip. — Viö Vigfús vorum
aö reyna aö safna saman hagaiögö-
um og eins því, sem við náðum af ull
af dauöum dýrum. og fengum við nóg
í sína sokkana hvor.
ÁSTRÍKUR Á GOÐABAKKA
Eftir Goscinny og Uderzo. Birt f samráði við Fjölvaútgréfuna.