Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1982, Síða 12

Mynd: Pétur Halldórsson
Smásaga eftir Jakob S. Jónsson
Þaö var ekki laust viö að ég væri í
töluveröum vandræðum. Mig vantaði
brúöarkjól, og það þurfti aö vera fínn og
vandaður brúðarkjóll með síöu slöri,
kjóll, sem gæti fengið hvern sem væri til
að snúa sig úr hálsliðnum af einskærri
hrifningu yfir handbragðinu og þeirri dul-
úögu fegurö, sem sérhver vandaður og
vel með farinn brúðarkjóll á að vera
gæddur í ríkum mæli. Hins vegar mátti
hann helst ekki kosta mikiö, fyrir það
fyrsta var ég og er ekkert of vel efnum
búinn, þar sem ég hef ekki haft fasta
atvinnu um skeiö, og svo var hitt, aö ég
þarfnaðist hans ekki fyrir sjálfan mig. Ég
var hvorki á biðilsbuxunum né hef ég
sérstaka þörf fyrir aö uþpábúa mig í
kjóla og (jess háttar — og ef væri svo,
væri kjólasmekkur minn áreiöanlega
það vel í samræmi við efnahaginn, að ég
færi varla að leita sérstaklega að brúð-
arkjólum til þeirra nota.
Mig vantaöi sem sagt brúöarkjól í al-
veg sérstökum tilgangi. bað er kannski
rétt að skjóta því hér að, að ég er langt
frá því að vera einn af þeim fyrirhyggju-
sömu karlmönnum sem kaupa sér íbúö,
bíl, mávastell og hnífapör, húsgögn og
12
klukkustrengi og brúðarkjól, og leita síð-
an þar til þeir finna sér konu sem fellur
vel að þessu öllu — og þá ekki síst
kjólnum, með rauðar varir og rjóðar
kinnar og spékoppa. Ég er nú þannig
geröur, að ég vil eiginlega fremur að
einhver kona finni mig og veröi svo yfir
sig hrifin að hún kaupi þetta allt sjálf og
meira til handa okkur báðum. En þaö
hefur því miöur ekki gerst ennþá, hvort
sem þaö stafar af því að konur eru al-
mennt ekki svo fyrirhyggjusamar eða
einhverju öðru. En þaö skiptir reyndar
ekki máli í þessu tilviki, því nú var það ég
sem var í stökustu vandræöum, af því
mig vantaði brúöarkjól.
Þannig var nefnilega mál meö vexti,
að ég haföi á þeim tíma sem ég naut
þess ekki aö vera í föstu starfi og hafa
þar meö fastar reglulegar góöar tekjur,
dálítið upp úr mér með því að vinna fyrir
versiunareigendur og kaupmenn með
því aö stilla fyrir þá út í búöarglugga. Þó
ég segi sjálfur frá, þá hafði ég og hef
allgott auga og næmt fyrir fegurö og
smekkvísi, og þaö kom sér vissulega vel
í starfi sem þessu. Auk þess hefur hug-
vísi mín löngum fleytt mér vel áfram í
lífsins ólgusjó, og það er svo sem enginn
sérstakur munur, finnst mér, á því aö
finna sér gróðavon í einhverju miður sið-
samlegu uppátæki eða finna þá útstill-
ingu í búöarglugga, sem hefur söluhvetj-
andi áhrif eins og þaö er kallað. Allt er
þetta auðvitað spurning um aö geta
fundið upp á einhverju nýju, einhverju
krassandi, einhverju sem vekur athygli.
Og þegar um búðargluggaútstillingar er
aö ræöa, sakar heldur ekki að notfæra
sér þann þjóðlega fróðleik sem sérhver
íslendingur trúir og treystir eins og nýju
neti, en það eru málshættirnir. Ófáa
slíka hefi ég selt góðu verði kaup-
mönnum og höndlurum sem stóðu
reyndar í þeirri trú að þeir væru að
kaupa eitthvaö nýtt og frumsamið. Og
þaö hefur vissulega oft komið fyrir, að
mig hefur bráðvantaö málshátt sem
hæfði til dæmis grænum baunum, nú,
eða þá beikoni eða marmelaöi og þá
hefur þaö komiö sér vel, aö ég er
mælskur á þjóðlega vísu. bannig hef ég
fjölgað málsháttum um nokkur par
hundruð þar sem þjóöin hefur enga
málshætti átt fyrr og jafnvel ekki áttað
sig á að þörf væri fyrir. Ég hreyki mér því
vissulega af því að hafa auögað máls-
háttaríkidæmi þjóðarinnar sem nemur
öllu því er snertir söluvörur úr búð, og
allir eru þessir málshættir til á sþjöldum,
sem geymd eru í viðkomandi verslunum,
auk þess sem ég hef tileinkað mér þann
námkvæmnissið aö skrá alla slíka
málshætti á þá reikninga, sem ég læt
hverjum og einum kauþmanni í hendur
fyrir vinnu mína. Mér hefur oft veriö bent
á, að senda þessa reikninga mína
skattstofunni, en vegna málsháttanna
heföi ég fremur kosiö að senda þá
Landsbókasafninu og Orðabók háskól-
ans. Það hefur þó ekki orðið af því enn-
þá-
En það var sem sagt brúðarkjóllinn,
sem olli mér hvað mestum heilabrotum.
Ég haföi fengiö gott tilboö frá kaup-
manni nokkrum sem verslaði meö kjöt-
vörur af öllu tagi: lærissneiðar og kótil-
ettur, hangið ket og bjúgu sem sumir
nefna grjúpán aö gamni sínu, pylsur og
álegg af öllu tagi auk ýmiss annars sem
snertir kjöt og kjötvörur. Og nú var það
hugmynd mín — sem kjötkaupmaöur
þessi haföi orðiö hreint stórhrifinn af —
að verða mér úti um dökk jakkaföt og