Alþýðublaðið - 07.07.1987, Side 4

MMUBLMII
Þriöjudagur 7. júlí 1987
■hbsbheh
Danmörk:
„SVARTIR" PRESTAR I SOKN
Heiðnum sóknarbörnum og kvenprestum
verður hent á dyr. Kynlíf fyrir hjónaband
er bannað og eyðni er guðs refsing. Alda
ofstækis breiðist út innan þjóðkirkjunnar.
„Svartir" prestar virðast vera í
sókn innan dönsku þjóðkirkjunn-
ar. Ætlunarverk þeirra er að hreinsa
þaðan öll miður æskileg öfl. Heiðn-
um sóknarbörnum og kvenprestum
verður varpað á dyr. í safnaðar-
stjórn mega ekki sitja aðrir en þeir
sem sækja kirkju reglulega. Pró-
fessorar sem annast almenna trúar-
bragðafræðslu guðfræðinema
verða látnir víkja úr háskólanum.
Siðfræðileg innræting verður
tekin upp og mun þá væntanlega
halda fólki frá því að stunda kynlíf
fyrir hjónaband. Víxlspor í hjóna-
bandinu jafngilda glötun. Eyðni er
refsing guðs. Fráskildu fólki verður
meinað að gifta sig aftur.
„Svörtu“ prestarnir eða rétttrún-
aðarsinnarnir, eins og þeir kallast
klekjast úr frá Safnaðarskólanum í
Árósum og Hinu danska biblíufé-
lagi i Kaupmannahöfn, sem hafa
100 lærisveina hvort. Þetta eru
einkareknar menntastofnanir, sem
komið var á fót vegna óánægju með
hina ókristilegu, opinberu guð-
fræðimenntun í landinu.
Rétttrúnaðarprestarnir sækja á,
sérstaklega úti á landsbyggðinni.
Kristindómurinn sem þeir boða er
mjög hlaðinn siðferðisboðskap.
Það hefur fólk í óvígðri sambúð
fengið að reyna, hvort heldur um er
að ræða skírn, fermingu eða jarðar-
farir.
Samfélag heilagra
„Sjálft nafnið, Safnaðarskóli, er
villandi", segir Inge Lorentzen
sóknarprestur í Rorvig, sem hefur
komist í kynni við rétttrúnaðar-
söfnuðinn. „Frá skóla útskrifast
menn að loknu prófi, en Safnaðar-
skólinn hefur ekki réttindi til að út-
skrifa presta og fær þau tæpast.
Þetta er klíka eða e.k. samfélag
„heilagra", þar sem menn sitja og fá
staðfestingu á skoðunum sem allir
meðlimir hópsins eiga sameiginleg-
ar. Siðan fara þeir í háskóla til að
taka próf, en snúa svo aftur til safn-
aðarins til að fá að heyra sannleik-
ann“
Inge Lorentzen telur þetta samfé-
lag heilagra ókristilegt í hæsta
máta.
jFólk veröur að vinna til þess að fá
lað vera i þjóðkirkjunni. Annars
hefur það ekkert þar að gera, segir
Carl P. Behrens sóknarprestur.
Kvenfyrirlitning
Hún var áður prestur á Borgund-
arhólmi, þar sem rétttrúnaðarsöfn-
uðurinn hefur mikla útbreiðslu og
kom þá til harðra árekstra. Meðal
annars höfðu „svörtu" prestarnir
hótað að fleygja prestshempunum,
ef búningnum væri sýnd sú óvirð-
ing að hún, kvenmaðurinn, mætti í
prestshempu til guðsþjónustu.
„Þjóðkirkjan á í vök að verjast
gegn innrætingu, andlegu ofbeldi
sem fer með báli og brandi. Rétt-
trúnaðarsöfnuðurinn á fylgi að
fanga um allan heim. Hann upp-
fyllir greinilega óskir fólks um
trausta handleiðslu“, segir Inge
Lorentzen.
Burt með alla linkind
„Ég neita að gifta fráskilið fólk“,
segir Carl P. Behrens, sóknarprest-
ur í Naskov og einn af leiðandi
safnaðarmönnum rétttrúaðra.
Jafnframt er hann áhrifamaður í
trúfélaginu „Indre Mission". Hann
vísar til þess ákvæðis hjónabands-
sáttmálans „þar til dauðinn aðskil-
ur“ og um eyðni segir hann að
óhlýðni við guð hafi jafnan hinar
alvarlegustu afleiðingar.
Aðspurður um kvenpresta, segir
hann að þar hafi verið gerð alvarleg
mistök. Klofningur hafi komið upp
í kirkjunni vegna tilkomu kven-
presta og því vill hann breyta skipu-
laginu til fyrra horfs. Konur sem
eru guðfræðingar geti unnið gagn
engu að síður, t.d. sem barnakenn-
arar.
Hann segir að nú verði að láta af
allri Iinkind, ekki sé hægt að keyra
á varadekkinu til lengdar. Safnað-
arstjórn sem aldrei sést í kirkju sé
alveg gagnslaus og það sama gildi
um trúarbragðafræðslu þeirra
manna sem ekki trúi einu sinni á
einn, sannan guð.
„Þjóðkirkjan á ekki að vera háð
skilyrðum fólksins", segir hann.
„Það hefur verið tilhneiging í þá átt
að lýðræðið segi kirkjunni fyrir
verkum. Þessu þarf að breyta. Það
er Herrann sem ræður“
Ofstækisprestar eru á uppleið inn-
an Þjóðkirkjunnar. Hér sést Peter
Age Bak við draumabíiinn sinn,
Noregur
Opinber ákæra í ofbeldis-
málum gegn konum og börnum
Norska stjórnin hefur betrum-
bætt refsilöggjöfina á þann hátt að
gera allt ofbeldi gegn konum og
börnum refsivert án sérstakrar
ákæru. Það þýðir í reynd að ekki er
beðið eftir iögregluskýrslu áður en
viðkomandi mál kcmur til kasta
þess opinbera.
Dómsmálaráðherra Helen Boste-
rud sagði að kostir opinberrar
ákæru í slikum málum væru fyrst
og fremst þeir að sönnunarbyrði er
aflétt af konunni (eða barninu) og
ennfremur losnar hún við að vera
beitt þrýstingi til að draga ákæruna
til baka, en það hafa verið algeng-
ustu málalyktir í þessháttar málum
fram til þessa.
Rannsókn sem var gerð á þessum
málum í Noregi, sýndi að kæra er
sjaldan borin fram gegn karlmönn-
um sem misþyrma konum. Á ára-
bilinu 1981—84enduðu 76% kæru-
mála af þessu tagi með því að kær-
an var dregin til baka eða málinu
vísað frá.
Besterud telur að ef hinu opinbera
ákæruvaldi sé falið að annast of-
beldismál gegn konum og börnum,
muni það leiða til strangara aðhalds
og réttlátari málsmeðferðar og þar
að auki muni það síuðla að breyttu
almenningsáliti gagnvart slíkri
hegðun.