Alþýðublaðið - 24.12.1987, Page 7

Fimmtudagur 24. desember 1987
7
UTLOND
Umsjón:
Ingibjörg
Árnadóttir
ÍSRAELSKI
JÁRN-
HNEFINN
Rithöfundurinn Kirsten Thorup hefur heim-
sótt Gaza og Vesturbakkann. Hún hefur séð
og upplifað hin ómannúðlegu skilyrði, sem
Palestínumenn búa við.
ísraelskur hermaður athugar skilríki ungs palestinumanns.
Þaö, sem hefur mest áhrif
á þann sem feröast um her-
setnu svæöin, er miskunnar-
leysið sem ísraeiska her-
námsliöiö sýnir Ralestínu-
mönnum, og „járnhnefa-póli-
tíkin“ veldur eölilega ótta.
Þaö úir og gruir af hermönn-
um á strætunum. Þeir standa
jafnvel uppi á flötum húsþök-
unum meö vélbyssur og sjón-
auka, til að fylgjast með öliu
sem fram fer.
„Ég er alltaf dauöhrædd,
þegar ég geng eftir götun-
um“, segir ung stúlka sem
greinarhöfundur hitti á aöal-
skrifstofu miö-austurs kirkju-
ráðsins I GAza. „Jafnvel þó
maður hafi ekki komið ná-
lægt pólitík, getur maöur
aldrei veriö öruggur. Sé maö-
ur nærstaddur þar sem eitt-
hvaö kemur fyrir, eru allir
Ralestinumenn umsvifalaust
handteknir og farið meö þá í
aðalstöðvar hersins.
Ég er meira að segja
hrædd í rúminu þegar ég
ætla aö fara aö sofa, um aö
verða sótt af hermönnum. Ef
einhver er tekinn fastur um-
kringja þeir allt hverfið til aö
hræða fólkið. Viö erum öll
talin sek þegar eitthvaö kem-
ur fyrir. Þá er sett á okkur út-
göngubann, þó eru þaö fjöl-
skyldur þeirra sem grunaðir
eru, sem harðast veröa fyrir
baröinu á hermönnunum."
Samira
Samira, sem er búsett (
þorpi nálægt Jerusalem varð
fyrir slíkri fjölskyldu-hegn-
ingu. Eiginmaöur hennar
haföi aldrei starfað i pólitík,
samt var hann grunaöur um
að vera stuðningsmaður PLO-
samtakanna (frelsishreyfing-
ar Palestínumanna). Ástæö-
an: nokkrir vinnufélagar hans
höföu verið handteknir, og
hann sjálfur haföi verið í Sýr-
landi i heimsókn hjá ættingj-
um. Eftir handtöku eigin-
mannsins, var Samira og
börnum hennar skipað aö
pakka því nauðsynlegasta á
hálftíma og yfirgefa húsiö,
vegna þess aö það ætti að
sprengja húsiö í loft upp.
Hún neitaði aö hlýöa skipun-
um hermannanna og sagðist
mundi verða áfram í húsinu
með börnin sín (þrjá drengi
og fimm telpur, sú yngsta
þriggja mánaða) og sagöi
hermönnunum að þeir gætu
þá sprengt þau öll meö hús-
inu. Mucktarinn (þorpsstjór-
inn, valinn af stjórnvöldum í
ísrael) var þá kallaöur á vett-
vang. Hann reyndi að útskýra
fyrir Samira alvöru þessa
máls, en hún neitaöi aö yfir-
gefa húsiö. Hermennirnir
uröu taugaóstyrkir og sent
var eftir háttsettum yfirmönn-
um í hernum. Þetta endaöi
svo með því aö hermennirnir
létu sér „nægja“ að innsigla
húsið.
Vegna handtöku eigin-
mannsins var sett útgöngu-
bann á alla þorpsbúa. Engir
þorðu að hýsa Samira og
börnin af ótta við hefndarað-
gerðir ísraelskra yfirvalda.
Loks fengu þau inni í vöru-
geymslu sem kaupmaður í
þorpinu átti og það var ekki
fyrren hálfu öðru ári seinna,
sem leyfi fékkst til að opna
húsið og hún gat farið heim
með börnin. Vatnsbólið hafði
einnig verið innsiglað og yfir-
völd í ísrael neituðu ósk um
opnun þess, þartil Rauði
Krossinn skarst í leikinn.
Alþjóða Kirkjuráðið i austur-
Jerúsalem útvegaði Samira
Rithöfundurinn Kirsten Thorup.
saumavél svo hún gæti unnið
fyrir sér og börnunum, með-
an eiginmaðurinn sat í fang-
elsi. Israelsmenn yfirheyrðu
hana daglega og reyndu að
fá hana til að segja frá ein-
hverju, sem maður hennar
átti að hafa gert og sögðu
henni að maður hennar hefði
játað allt! En Samira lét ekki
bugast og sagði mann sinn
saklausan.
Eiginmaðurinn sat í fang-
elsi i fimm ár, (án réttarhalda)
en var svo látinn laus. Sex
mánuðum seinna var hann
aftur handtekinn og sat þá
inni í eitt og hálft ár. Þá loks
var hann dreginn fyrir herrétt
og sýknaöur vegna skorts á
sönnunum. Fangelsisvistin
fór illa með eiginmanninn,
hann hryggbrotnaði þegar
fangaverðir hoppuðu á baki
hans.
Jámhnefinn
„Járnhnefapólitíkin“ veldur
ekki aðeins ótta, hún æsir til
mótþróa. Ótrúlega margir
Palestínumenn sem greinar-
höfundur hitti höfðu verið
fangelsaðir eða áttu ættingja
sem höfðu verið fangelsaðir.
Greinarhöfundur og sam-
starfsmenn hennar heim-
sóttu fjölskyldu í Beach
Camp búðunum (
Gaza. Hún hafði til umráða
tvö herbergi fyrir þrettán
manna fjölskyldu. Elsta dótt-
irin Sahar skýrði frá því að
herbergi drengjanna væri oft-
ast autt, því þeir væru yfir-
leitt i fanglelsi. Bróðir henn-
ar, Ahmed tuttugu og tveggja
ára hafði komið heim nokkr-
um dögum áður, eftir þriggja
ára fangelsisvist. Þegar hann
var spurður af hverju hann
hefði setið inni, svaraði hann
blátt áfram: „Ég er meðlimur
i PLO“. Hann sagði að átján
fyrstu dagarnir í fangelsinu
færu í það að reyna að
þvinga fram játningar.
Meðan á þvi stendur eru
fangarnir oft lamdir og þá
helst á þá staði á líkamanum
sem ekki eru áberandi, svo
sem á iljarnar og undir hönd-
unum. Ahmed lauk samtalinu
með þv( að segja: „Þegar við
vorum börn vorum við hrædd
við ísraelsku hermennina en
við erum það ekki lengur.“
Sahar, sem hefur starfaö i
fangelsisbaráttunni síðan
1971 og allt í allt setið í fang-
elsi í níu ár heldur áfram:
„Fyrir hernámið 1967 voru
PLO-samtökin ekki mjög
þekkt. Nú nýtur PLO stuðn-
ings meirihluta palestínsku
þjóðannnar. Við viljum endur-
heimta land okkar. Við viljum
oeta sagt með sanni „Ég er
Pdlestínumaður. Við munum
leysa vandamál okkar sjálf og
kærum okkur ekki um Huss-
ein konung sem fulltrúa okk-
ar. Palestínumenn (Jordan
mega ekki einu sinni kalla
sig palestínumenn. Hinni
svokölluðu þróunaráætlun
Hussein fyrir landið á vestur-
bakka Jordan og Gaza, er
stjórnað af Israel og Banda-
ríkjunum, sem eiga að fjár-
magna hana. Við erum ekki
hryðjuverkamenn, við berj-
umst fyrir því að fá að búa i
friði í okkareigin landi. Israel
verður að hraða samningum
við okkur, áður en það er of
seint. Þeir geta ekki drepið
okkur öll og ekki er öruggt
að Israel verði alltaf svona
öflugt."
Hryöjuverkamenn
Palestínumönnum á her-
numdu svæöunum finnst ver-
öldin hafa brugðist þeim, þar
með talin hin arabalöndin.
Það var sameiginlegt með
öllum sem talað var við, úr
öllum stéttum — að þeir litu
á PLO sem fulltrúa sina og
að stjórn PLO ætti að vera
samningamenn fyrir palest-
ínsku þjóðina.
Viömælendur voru sárir
vfir þeirri alhæfingu, að allir
Palestínumenn væru hryðju-
verkamenn. Það, að læknir i
flóttamannabúðum reynir að
bæta um betur á heiIbrigöis-
sviðinu gerir hann ekki að
hryðjuverkamanni. Bóndinn,
sem neitar að yfirgefa jört5
sína og láta hana í hendur
gyöinga sem nema land, er
ekki hryðjuverkamaður, svona
mætti lengi telja. Þetta fólk
er að reyna að halda í rétt
sinn til að lifa eins og það á
heimtingu á. Myndu ekki
flestir bregðast til varnar ef
það ætti að svipta þá aleig-
unni og reka þá burt frá
heimilum sínum?
(Det frí Aktuelt)