Tíminn - 09.01.1968, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
ÞRIÐJUDAGUR 9. janúar 1968.
MINNING
Jón Magnússon
Framhald al bls. b
annarlega fyrir sjónir fannst hon-
uim leikur einn. Um það mætti
seigrja rnargar skemmtilegar sögur.
Þekktum útvarpsmanni varð það\
eitt sinn á að bera því við' að liann
kynni ekki ónefnt tungumál sem
hann þurfti að nota daginn eftir.
„Þá er að læra það“, sagði Jón
og stöbk varla bros. Stundum
fannst okkur á fréttástofunni
helzti ljóðurinn á ráði Jóns vera
sá að hann gæfi ekki alveg nógu
skýr fyrirmæli. En við gáturn sjálf
um okkur um kennt. Skarpleiki
Jóns var svo mikill að það sem
honum fannst fullskýrt gat vafizt
furðanlega fyrir ýmsum öðrum.
Látlaus hógværð hans og stillimg
- í allri umgengni var annað megin
einkenni í fari hans. Erfitt var
1 að hugisa sér betri yfirmann. Hann
stjórnaði ekki með hávaða og handa
slætti og varð ekki uppnæmur fyr
ir smámunum. Ég minnist pess
naumast að cg heyrði hann brýna
röddina verulega. Stóryrði voru
e'kki til í hans orðabók. En í ýmis
smáorð tungunnar kunni hann að
leggja þann þunga með einni
áherzlu sem fáum er lagið. Fyrir
þá sök lék aldrei neinn vafi á
því, hvort honum líkaði betur eða
verr- Það er fáum gefið að geta
næstum með návist sinni einni
sarnan látið uppi vilja sinn eða
stjórnað hópi á vinnustað. En þá
list kunni Jón Magnússon. Sama
hófsemin birtist í öllu sem hann
gerði. Hún kom fram í mati bans
á fréttum og meðferð þeirra, við-
ræðum hans og áliti á mönnum og
málefnum, fr^mkomu hans, dag-
legri umgengni og öllum viðskipt
um við kunnuga sem ókunnuga. Á
hverjum stað og stund kunni hann
að koma þannig fram að ekki varð
að fundið, og ölium. fannst að ein
mitt þannig ætti það að vera.
Þetta olli því ásamt mörgum
öðrum eðliskositum hans að Jón
M'agnúisson var flesum betur fall
inn til að gegna því starfi sem
féll honum í hlut, þó að önnur
störf befði hann eflaust getað leyst
af hendi með sömu ágætum, ef
þess hefði verið af honum krafizt.
Fréttastjórastarfið er vafalítið er-
ilsamt og þreytandi á stundum og
ekki ævinlega vandalaust að sigia
heiiu og höldnu framhjá öllum
skerjum- En hæfileikar Jóns
Magnússonar og heilbrigður metn
aður enfust honum til þess, >jg
það hlýtur að teljast gæfa útvarps
ins að hamn skyldi veljast til þess
að veita fréttastofunni forstöðu í
rúman aldarfjórðung. Því miður
hefur hún stundum orðið fyrir ó-
drengilegu aðkasti úr hörðustu
átt, en aldrei sannazt að það ætti
vi.ð rök að styðjast og vopnirn vana
lega snúizt í höndum þeirra sem
fyrir aðförinni stóðu. Hlutleysi út-
varpsins er margþvælt og misskilið
hugtak. Oftar en einu sinni minnti
Jón á þá staðreynd að hlutleysi og
„fyllsta óhlutdrægni“ er tvennt ó-
líkt, og síðari kvöðin en ekki sú
fyrri, er útvarpinu á herðar lögð.
Afstaða Jóns Magnússonar til
frétta og meðferðar þeirra var yf-
irleitt ekki tilfinningabundin,
heldur studdist einungis við skyn
semi og dómgreind. Hann vildi að
þær væru eins réttar og föng voru
á og byggðar á traustum heimild
um, skýrar og skorinorðar. Um
málalengingar var honum ekki gef
ið, en vildi að sjálfsögðu að á
hverri frétt væri eins gott mál og
knstur var. Þetta eru sömu kröfur
og hver vandaður fréttastjóri
hlýtur ævinlega að gera Á þessu
vildi auðvitað alltaf verða misbrest
ur öðru hverju. Það vissi bæði
Jón og aðrir. En þetta var markið
sem að skyldi stefnt. Oft verður
að birta ýmsar fréttir sem litlu
skipta, en ýta öðrum fré eins og
gengur og gerist. Hégómlegt auglýs
ingaskrum og innantómar langlok
ur voru Jóni Magnússyn, fjær
skapi en flest annað. Og sama gilti
um æsifréttir. En eðlisborinni hóg
værð hans fylgdi nægileg ein-
drægni og festa til að standa af
sér allt slikt. Um hitt þarf ekki
að fjölyrða, hve hann gladdist yfir
því, þegar sagðar voru góðar frétt
ir.
Þó að Jón væri sjaidnast marg
orður um einkahagi sína og ekki
gjarnt að flíka tilfinningum sínum
var hann a'llra manna skemmtileg-
astur í vinahópi. Þá nutu þekking
hans og gáifur sín vel. Hann var
að vísu alvörumaður, en að jafn
aði fljótur að sjá spaugilegu hlið
arnar á hverjum hlut og gæddur
harfínni kímnigáfu í ríkum mæii.
Ég held að hún hafi verið eina
/opnið sem hann beitti, en það
gerði hann af þvílíkri snilld að
sumar umvandanir hans og hnyttn
ar athugasemdir af því tagi fyrn
ast eflaust seint í minningunni.Það
var oft glatt á hjalla á fréttastof-
unni, þegar Jón gaf ser tíma til
að líta upp irá ritvélinni eða hafði
frið fyrir símanum, ég tala nú
ekki um ei einhver kom í heim
sókn sem hann hafði gaman af
að hitta. Það voru þær stundir
sem gáfu stofunni og starfinu Mf
og lit. Og það eru þær sem við
eigum eftir að sakna sárast
Enn er ótalmörgu við að bæta,
en sízt má það gleymasl að Jón
Magnússon var einstakí lipur-
menni, ef tíl hans var ieitað. Ailt
af var hann reiðubúinn að hliðra
til, ef starfsfólk hans hafði einhverj
ar cskir fram að færa sem hann
gat orðið við. Vandamál sín var
got* að bera upp við hann. RSð
bans voru hollráð- Þess vegna var
hann aldrei eingöngu húsbóndi og
yfirmaður, heldur vinur og félagi
um leið. Og meira en það. Hann
var kennari og fyrirmynd. Á frétta
stofunni hefur oft unnið náms-
fólk lengur eða skemur. Og ég
veit að það minnist þess með
ánægju, hve alltaf var gott til
Jóns að leita. Mér eru heimilis-
hagir hans lítt kunnir, en ég veit
að hann var reglusamur og ást-
sæll heimilisfaðif.
Það er dálítið ertfitt, jafnvel fyr
ir þá sem ekki eru Jóni Magnús
syni vandabundnir, að sætta sig
við að hann sé farinn. Við hefð
um viljað kynnast honum betur
og njóta hans miklu lengur. En
eigi má sköpum renna. Nýja árið
færði honum óvænta reynslu að
höndum og breytti öllum ferða-
áætlunum hans. Nú segir hann
ekki framar fyrir verkum. Það
þýðir ekki að bíða eftir því að
'hann kasti á okkur kveðju, stingi
lyklinum í skrána og líti yfir nóa
fróttirnar, áður en hann fer upp
í kaffi. Og hann kemur ekki fram
ar til að fylgjast með fréttunum
til kvölds. Við hiðurr þess í síðasta
sinn á þriðjudaginn var. En í hug
um vina sinna og samstarfsmanna
heldur hann ár>am að iifa.
Ekkju hans, scnure og öðrum
vandamönnum óska ég huggunar
við v! minninganna
Hjörtur Pálsson.
t
Jón Magnússon, fréttastjóri.
Einn mesti heiðursmaður, sem
ég hefi kynnzt á lífsleiðinni, Jón
Magnússon fréttastjóri Ríkisút-
varpsins, er fallinn í valinn, harm
dauði öllum, er honum kynntust.
•í dag er hann borinn til hinztu
hvfldiar.
Ég átti því láni að fagna að
njóta meira og minna samskipta
við Jón og vimáttu hans um 35
ára skeið. Við kynntumst fyrst í
Stokkhólmi, skömmu eftir að
hann kom þangað til náms síð-
sumars 1932, er ég var þar við
undirbúning „íislenzku vikunnar“,
sem þar var haldinn um haustið.
Ég hitti hann fyrst á heimili vin-
ar okkar, dr. Gunnars Leijströms.
En heimi'li hans hafði verið heirn-
ili mitt öll þau ár, er ég dvaldi
í Stokkihólmi. Heimili Leijströms
var síðan griðastaður flestra ís-
lendinga, sem nám stunduðu í
'Stokkhólmi um 2ja áratuga skeið.
Þeir Jón og Gunnar áttu síðan
langt og árangursríkt samstarf
bæði við endurútgáfu kennslubók
ar í sænsku og íslenzk-sænskrar
orðabókar, er þeir gáfu út sam-
eiginlega, mikið verk og vandað.
Þegar Jón Magnússon kom
heim frá námi að loknu FiL kand
prófi frá Stokkhólmsháskóla 1937,
hófust á ný samskipti okkar í
Sænska klúbbnum, þar sem hann
var fljótt kosinn í stjóm. Hann
var og einn af stofnenduim fs-
lenzk-sænska félagsins haustið
1956 og vonum við alla tíð síðan
saman í stjóm þess félags. Það
var jafnan ánægjulegt að vera
með Jóni. Alltaif jafn rólegur,
þægilega gam'ansamur, hnyttinn í
svörum. Allt var gáfulegt og hugs
að, sem hann sagði. Framúrskar-
andi réttsýnn var hann og beið-
arlegur, virkilegur „gentlemaður"
í sjón og reynd. Þessi eiginleikar
hans komu vel að notum í hinu
vandasama starfi hans sem frétta-
stjóri RíkisútvaiTpsins, þar kom
sér sannarlega vel réttsýni hainis,
ró og hin örugga matsgáifa haas.
Um ævistarf Jóns og ætt ætla
óg ekki að skrifa. Um það munu
aðrir fjalla, sem betur kunna skil
þar á.
En ég vildi með þessum fáu orð
um minnast þessa trausta og góða
vinar og þakka h-onum fyrir langa
og góða samleið og fliytja honum
þökk okkar allra, sem með hon-
um störfuðu að sameiginlegum
hugðarmálum fyrir sænsk-íslenzk
málefni, þar var hann heill og
innilegur, eins og í öllu, er hann
tók sér fyrir hendur. Konu Jóns,
Rögnu Möller, og somuim þeirra
flyt ég mínar innil'egU'Stu samúð-
arkveðjur.
Guðlaugur Rósinkranz.
f
Jón Magnússon. fréttastjóri Rík
isútvarpsins, átti sæti í landsprófs
nefnd miðskóla frá stofnun nefnd
arinnar 1946 og allt til andláts
síns fyrir aldur fram 2. janúar
s.L
Þessar fátæklegu linur eru rit-
aðar til að þakka Jóni samistaitf-
ið.. Þakka honum lipurð hans og
sveigjanleifca, hnyttnar tillögur
og glöggar athugasemdir, og ekki
bvað sízt hiina launskörpu kímni
gáfu, sem oft yljaði okkur sam-
starfsmönnum hans um hjartaræt
urnar.
Það vakti mikla athygli mína,
í stuttri, allt of stuttri samvimnu,
hve Jón var afskaplega fljótur að
átta sig á breyttum viðhorfum og
nýjum hugmyndum, svo og hve
aðdá'anlega fljótur hann var að
vinna, að skila vandasömum verk-
efnum gaumgæfilega unnum. Af
fjölmörgum mönnum, sem ég hef
átt samvinnu við, tel ég afar fáa
hafa búið yfir jafnsérstökum verk
hæfileikum sem Jón Magnússon.
Skarðið eftir hann látinn mun
enda vandfyllt, hvar sem verka
haes hefur notið.
Fyrir hönd samstarfsmanna
Jóns Magnússonar í landsprófs-
nefnd votta ég eftiriifandj ástvin
um hans djúpa samúð.
Andri fsaksson.
Með Jóni Magnússyni, fréttastjóra Ríkisútvarpsins, er fallinn í
valinn mikilhæfur forystumaður í íslenzkri blaðamennsku síðasta ald-
arfjórðunginn, maður, sem með óvenjulega fjölþættum gáfum, ágætri
menntun og frábæru starfi hefur átt ríkan þátt í því að breyta og
bæta fréttaflutning og fréttamat. Flestir munu viðurkenna, að starf
hans sem forstöðumaður hlutlausrar fréttastofu Ríkisúvarpsins á
þessum mótunar og umbrotaárum hefur verið mjög viðurhlutamikið
og krafizt óvenju skýrrar dómgreindar, yfirsýnar og sterkrar réttlætis
kenndar. Jón Magnússon olli þessu hlutskipti alla tíð með þeirri reisn,
sem lengi mun verða þökkuð og til vitnað sem frábærs afreks. Þetta
starf hans verður ekki aðeins svo mikils metið af okkur samtíðar-
mönnum hans í blaðamennskunni, heldur litið á það sem mikilvægt
fordæmi um langa framtíð. Jón Magnússon lagði þjóð sinni margt og
mikið annað af mörkum, þó að þetta eitt muni nægja til langrar
minningar í óbrotgjamri virðingu. Frá því greina aðrir.
Okkur þykir aðeins hlýða að minna á óeigingjamt og mikið félags
starf hans í samtökum blaðamanna, þar sem hann var í senn hvers
manns hugljúfi, traustur forystumaður, hvenær sem á reyndi, hell og
álirifamikill málafylgjumaður, ekki sízt í menningarmálum stéttar
sinnar.
Við viljum einnig þakka af alhug ómetanleg kynni og persónulega
vinsemd í öllu samstarfi og ekki sízt þá gleði sem hann gaf á góðum
samræðustundnm.
Við vottum eiginkonu hans, sonum og öðm venzlafólki hans djúpa
samúð.
Ritstjórar Timans.
t 1 ■■ ' '
JÓN MAGNÚSSON frá Sveinsstöðum
— In memorram —
Andar köldu árið nýja;
stofnar nötra í nístingsvindum.
Hjarta gníst er heíjufleini; '
fellur að velii valrnmeimL
Rofna tengslin trúrra vina;
sárast í Langholti Ifkaböng ymur-
! Þrúðgan vang í Þingi norður
hrtílir frá krosstré háabrestur.
Augu klökkna góðum grönnum, —
þögn slær á vini um Vatnsdal og Ása.
Vítt um land stóð virð hans fótum,
einnegin víst með öðrum þjóðum.
AHsstaðar var hann ættjörð sómi,
allsstaðar mun hans saknað sáran.
Hnansakvfei ftellur hljóð mflli skara,
fannbarðir Hólamir höfði drúpa.
Helfeidda andar um árantótin;
beðið er vors yfir veraldarslóðir.
Baldur Páhnason.
Nauðungaruppboð
Eftir kröfu tol'lstjórans í Reykjavik og ýmissa
lögmanna, verða neðangreindar bifreiðir og vél-
knúin ökutæki seld á nauðungaruppboði, til lúkn-
ingar lögtaks- og fjárnámskröfum, mánudaginn
15. janúar n.k- kl. 10 árdegis að Síðumúla 20
(Vöku h.f-). Greiðsla fari fram við hamarshögg.
R 22 R 123 R 1609 R 3557 R 4047 R 4162 R 4180
R 4919 R 5370 R 5371 R 6345 R 6619 R 6688
R 6918 R 7090 R 7424 R 7620 R 9007 R 10200
R 10362 R 10823 R 10924 R 11281 R 11393
R 11554 R 11605 R 11860 R 13243 R 13279
R 13410 R 13468 R 14523 R 14933 R 15278
R 15524 R 15575 R 15610 R 15736 R 16051
R 16383 R 16490 R 17026 R 17089 R 17315
R 17928 R 17955 R 18174 R 18278 R 18395
R 19016 R 19318 R 19363 R 19428 R 19451
R 19643 R 19914 R 20044 R 20295 R 20372
R 20380 R 20425 R 20499 R 20521 R 20602
R 20728 R 22125 R 22136 G 2789 G 2869 L 944
Volkswagen Pick-up bifreið, árg. 1963,, jarðýta
International D.T. 9, árg. 1957.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.