Alþýðublaðið - 08.02.1985, Síða 3

Föstudagur 8. febrúar 1985
3
Sigurgeir Kristjánsson
F 22. júlí 1912 — D. 30. janúar 1985 -
hans með sérstakri virðingu og
þökk.
Við vottum eftirlifandi eigin-
konu hans frú Pernillu M. Olsen og
fjölskyldu þeirra hjóna, einlæga
samúð okkar í sorg hennar. Við
munum jafnan minnast hans þegar
við heyrum góðs manns getið.
Sigurður E. Guðmundsson.
I aðventukosningunum 1979
skipaði undirritaður 4ða sæti á
framboðslista Alþýðuflokksins í
Reykjavík. Fyrir þingsetningu þá
um haustið hafði þingflokkur Al-
þýðuflokksins tekið hina umdeildu
ákvörðun um, að hætta stuðningi
við úrræða- og gagnslausa verð-
bólgustjórn með Framsókn og
kommum. Kosningabaráttan snér-
ist mikið upp í umræður um skyld-
ur stjórnmálamanna og trúnað
við kjósendur og stefnumál. Bar
það vott um pólitíska ábyrgðartil-
finningu, að sitja lon og don í ráð-
herrastólum í stefnu- og getulausri
ríkisstjórn? Eða var það þveröfugt?
Væri ekki betur ástatt í okkar þjóð-
félagi, hefðu stjórnmálamenn og
flokkar tekið fastheldni við stefnu-
mið og trúnað við kjósendur fram
yfir sýndarvöld og upphefð?
í Reykjavík voru þessar kosning-
ar aðallega háðar á vinnustöðum
borgarinnar. í þessum kosningum
skiptum við Vilmundur liði og sótt-
um heim hvor um sig um 60 vinnu-
staði. Slippurinn kom í minn hlut.
Þetta var seint í nóvembermánuði.
Ætlunin var að flytja mál sitt á 5
mínútum og svara því næst fyrir-
spurnum í hálftíma. Þegar komið
var fram undir kaffi virtist enn ekki
fararsnið á neinum — nema fram-
bjóðandanum. Kannski er þetta
eftirminnilegasti fundur af þessu
tagi sem ég hef setið og á ég þó
margar ánægjulegar endurminn-
ingar af slíkum milliliðalausum
samskiptum við vinnandi fólk á
vinnustöðum.
Það var á þessum fundi sem ég
kynntist Sigurgeiri Kristjánssyni
fyrst. Flann hafði starfað lengi í
Slippnum. Hann hafði verið jafn-
aðarmaður af sannfæringu og hug-
sjón frá blautu barnsbeini. Hann
var einn þessara óbrigðulu trúnað-
armanna í „bakvarðarsveitunum",
sem aldrei létu bugast í mótlæti, en
héldu ró sinni og raunsæi þegar bet-
ur byrjaði.
Frá þessum tíma tókst með okk-
ur kunningsskapur. Við hittumst
gjarnan á förnum vegi í Vesturbæn-
um og tókum þá tal saman um póli-
tíkina, svo sem eins og plagsiður er
í öðrum þorpum. Við hittumst á
fundum þar sem jafnaðarmenn
komu saman og við vorum aftur
samstarfsmenn í kosningum. Alltaf
sat pólitíkin í fyrirrúmi. Alltaf var
hann mættur. Alltaf mátti til hans
leita um að leggja málefninu lið.
Einatt er talað óvirðulega um
slíka menn og þeim valdar nafngift-
ir eins og „flokkshestar“ eða „fót-
gönguliðar". Sigurgeir kippti sér
ekki upp við slíkt. Hann átti það til
að senda skeyti inn á flokksþing í
nafni „bakvarðarsveitanna“ — og
heimta meira líf og meira starf og
meira fjör.
Sigurgeir var af eðlisávísun og
lífsreynslu trúaður á samtakamátt
vinnandi fólks. Hann leit á Alþýðu-
flokkinn sem baráttutæki til að
rétta hlut hinna mörgu frammi fyrir
fjármagnsvaldi hinna fáu. Hann
var enginn ofsatrúarmaður í póii-
tík; hann var þvert á móti maður
hinnar hófsömu rökræðu og hinnar
málefnalegu baráttu. Hann var
nefnilega hugsjónamaður. Og trúr
sinni hugsjón í verki. Slíkra manna
er gott að minnast. Fyrir hönd Al-
þýðuflokksins sendi ég eftirlifandi
konu hans, börnum og öðrum af-
komendum, bróðurlegar kveðjur.
— Jón Baldvin.
•
Við andlát og útför Sigurgeirs
Kristjánssonar, Mýrargötu 10,
Reykjavík, Ieitar hugur minn aftur
til allra þeirra áratuga, sem kynni
okkar stóðu í störfum, vörn og
sókn, fyrir Alþýðuflokkinn í
Reykjavík. Ekki man ég hvenær
þau hófust en líklegast þykir mér að
það hafi gerst í kosningastarfi á
sjöttaáratugnum. Þau kynni tókust
þó ekki í neinni skyndingu því að
hann var ekki maður þeirrar gerðar.
Að stofna til kynna við hann var
eins og að sjá fallegt blórn opnast,
hægt og sígandi; en eftir að kynnin
höfðu tekist voru þau fáum lík
vegna þess hvern mann hann hafði
að geyma. Og þess vegna verða þau
eftirminnileg.
Sigurgeir heitinn var starfsmaður
Slippfélagsins í Reykjavík um ára-
tugaskeið. Þegar ég kynntist hon-
um var hann verslunarmaður í
verslun félagsins og þar starfaði
hann allt til æviloka. Ég veit, að
hann var í miklum metum hjá
starfsfélögum sínum og fyrirtæki.
Á langri ævi gegndi hann ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir félaga sína
og hélt á þeim af einurð og festu,
þannig, að varla mun betur hafa til
tekist. Hann var mikill félags-
hyggjumaður og gerðist því ungur
liðsmaður jafnaðarstefnunnar og
Alþýðuflokksins. Alla tíð var hann
einn af okkar traustustu liðsmönn-
um og sleit aldrei trúnaði við mál -
stað okkar og hreyfingu þótt foringj-
ar færu á tvist og bast og vildu fá
sem flesta í slagtogið. Sigurgeir var
fastari fyrir en svo, þótt honum
væri vitaskuld brugðið þegar slík
ótíðindi gerðust.
Sigurgeir heitinn sótti fast fundi
okkar félaga. Hann var „af gömlu
kynslóðinni", sem kallað er, og taldi
jafn sjálfsagt og eðlilegt að mæta á
fund í alþýðuflokksfélaginu sínu
eins og mæta á fund í verkalýðsfé-
laginu. Þetta viðhorf var almennt
ráðandi fram að sundrungartíman-
um í alþýðusamtökunum. Hann
setti ætíð sérstakan svip á fundina
okkar. Á yngri árum var hann í
hærra lagi, vel vaxinn og bar sig vel.
Allt hans fas einkenndist af sér-
stakri prúðmennsku og snyrti-
mennsku, svo að af bar. Hann
klæddist vitaskuld ekki ríkmann-
lega en samt skar klæðaburður
hans sig úr, svo vel sem hann fór
honum og hve vel hann bar hann.
Venjulega tók hann sér sæti á ein-
hverjum aftasta bekknum og hlust-
aði síðan með athygli á allt það, sem
fram fór. Hann lagði venjulega lítið
til mála, en það var hlustað þegar
hann lét eitthvað frá sér fara, því að
allir báru virðingu fyrir honum,
höfðu á honum mikið traust og
vissu að honum gekk aðeins gott
eitt til. En þótt hann væri ekki einn
þeirra, sem héldu stóru ræðurnar,
kom vel fram i einkasamtölum
greind hans, þekking og íhygli.
Á umliðnum árum og áratugum
bar það stöku sinnum við, að tveir
elskulegir félagar hringdu til mín á
síðkvöldum til að ræða um stjórn-
mál og flokksmál. Af og til hringdi
Jóhanna Egilsdóttir, full áhuga
með sínar raunsæju og skynsam-
legu skoðanir, þótt samtímis væri
grunnt á kátínunni og lífsgleðinni,
hvað sem aldrinum leið. Sigurgeir
hringdi líka af og til, baðst afsök-
unar á ónæðinu (rétt eins og ástæða
væri til þess) en fékkst aldrei til að
spjalla mjög lengi í senn. Hann var
eins og Jóhanna með sínar heil-
brigðu, raunsæju og hleypidóma-
lausu skoðanir. Fyrir mér eru þau
fulltrúar þeirrar alþýðu, sem unnu
stóru sigrana forðum: komu á al-
mannatryggingunum, stofnuðu
bæjarútgerðirnar, komu verka-
mannabústöðunum á laggirnar,
fengu vökulögin sett, orlofslögin,
launajafnréttislögin, o. s. frv. Þetta
var fólkið, sem vann sigrana með
látlausu striti, eins og Jón heitinn
Baldvinsson orðaði það, áður en
þeir andstæðingar okkar komu til
sögunnar, sem töldu að sigrarnir
ynnust með hávaðanum einum
saman. Sá misskilningur hefur orð-
ið dýrkeyptur íslenskri alþýðu.
Fyrir nokkrum árum síðan tók
Sigurgeir heitinn upp þánn sið, að
senda flokksþingum Alþýðu-
flokksins sérstakar baráttukveðjur
frá „bakvarðasveitum Alþýðu-
flokksins“. Það gat hann gert með
réttu. Hann var einn þeirra sem
fylgdu fast eftir þegar sótt var fram
og jafnframt í hópi þeirra, sem
snérust til varnar þegar að var sótt.
Við vinir hans og félagar minnumst
Rithöfundi boðið
hús í Danmörku
Félagi íslenskra rithöfunda hefur
borist bréf frá dönskum stjórnvöld-
um, þar sem greint er frá því að ís-
lenskum rithöfundi er gefinn kost-
ur á eins árs dvöl í Danmörku, eða
öllu heldur á afnotum af einbýlis-
húsi á Jótlandi.
Húsið er fullbúið með öllum hús-
munum og þarf eigi annað að
greiða en rafmagn, hita, síma og
einhverjar tryggingar. Danir nefna
húsið „skipstjórahús" og er það
ætlað norrænum rithöfundum.
Húsið er boðið til eins árs, með
einhverjum frávikum þó og skulu
umsóknir hafa borist fyrir 1. mars
næstkomandi.
Húsið er laust frá og með 1. maí
1985.
Þeir rithöfundar á íslandi, sem
áhuga hefðu á að sækja um að fá
ofangreint hús til afnota, geta feng-
ið nánari upplýsingar hjá Jónasi
Guðmundssyni, formanni Félags
ísl. rithöfunda, Sólvallagötu 9, 101
Reykjavík, sími 14897.
ön________________________/
að það er fleira sem sameinar fé-
lagshyggjufólk en það sem á milli
ber. Rætt var um nauðsyn þess að
berjast gegn frjálshyggjuöflunum
og setja fram heildsteyptan valkost
gegn þeim. Dr. Svanur Kristjánsson
flutti skelegga ræðu þar sem hann
boðaði sameiningu félagshyggju-
fólks í stóran krataflokk. „Öll erum
við kratar þó við séum í fimm
flokkumþ sagði hann meðal
annars. Benti hann á að sænska
Jafnaðarmannaflokknum hefði
tekist með góðum árangri að draga
mörkin á milli hugsjóna félags-
hyggjunnar og hlutverks ríkisvalds-
ins. Sagði hann það sögulega
skyssu hversu félagshyggjufólk
hefði Ieyft frjálshyggjumönnum að
einoka frelsishugtakið, því í raun
þýddi félagshyggja frelsi í samræmi
við þá skilgreiningu að frelsi og lýð-
ræði fælist í því að allir þegnar
þjóðfélagsins ættu að hafa rétt á
þátttöku í þeim ákvörðunum er
snerta afkomu þeirra.
Þriðjungs 1
til lánasjóðs íslenskra námsmanna,
127 milljónir til sýslumanna og
bæjarfógeta, um 117 milljónir til
skrifstofu ríkisspítalanna og 100
milljónir til niðurgreiðslu vegna
rafhitunar.
Þetta eru með öðrum orðum þær
viðbætur sem ríkisstjórnin sá sig
knúna til að horfa á eftir vegna þess
að fjárlögin voru of naumt
skömmtuð. Upphæðirnar eru á
verðlagi 1983 og óhætt að bæta að
minnsta kosti fjórðungi við þær til
að fá út núverandi verðlag.
Laugardalsvöllur
— Gervigrasvöllur —
Félög, samtök, stofnanir og aðrir aðilar sem hafa
áhuga á að fá tíma til æfinga á gervigrasvellinum
í Laugardal, vinsamlegast hafið samband við
vallarstjóra í síma 33527.
íþróttaráð Reykjavíkur.